Massacre – Resurgence

Dertig jaar! Zolang is het geleden dat Massacre zijn in oudschoolse deathmetalkringen legendarische debuut From Beyond uitbracht. Een zo mogelijk nog betere EP Inhuman Condition (1992) volgde maar daarna werd het kwakkelen. Tweede album Promise (1996) liet een onherkenbare band horen maakte de belofte dan ook helemaal niet waar. Back From Beyond uit 2014 was dan weer niet meer dan een degelijk deathmetalalbum en bracht de gouden tijden dus ook niet terug. Dat originele zanger Kam Lee ontkent Promise ingezongen te hebben en zeker niet betrokken is geweest bij de “2014 terugkeer” zal zeker een rol hebben gespeeld. Zijn uiterst herkenbare, meer dan sappige grunt – welke naar verluidt Barney van Napalm Death nog op het goede spoor heeft gezet – maakt het bandgeluid gewoon (af).

Het goede nieuws is dat Lee op dit vierde album wel van de partij is. De andere muzikanten die het debuut inspeelden zijn echter in geen velden of wegen te bekennen. Dat roept dan weer twee vragen op. De eerste is hoe de zanger het voor elkaar heeft gekregen de naam Massacre te mogen gebruiken terwijl hij op het vorige album niet van de partij was. Daar zit vast een interessant verhaal aan vast. De tweede, voor nu veel belangrijker, vraag is of de beste man erin is geslaagd om met alleen maar andere muzikanten het bandgeluid in ere te herstellen. En laten we die vraag nu eens volmondig met “ja” beantwoorden. Resurgence klinkt zoals de eerste LP en EP zouden luiden als zij 2021 zouden zijn opgenomen: old school rauw maar met voldoende body om, op zijn eigen manier, overeind te blijven tussen moderne pletwalsen als Dying Fetus.

Tevoren hadden Lee en de originele Massacre-bassist Mike Borders (die in 1986 de demo’s inspeelde en wél van de partij is) zich dan ook uitdrukkelijk ten doel gesteld om niet de opvolger van Back From Beyond te maken, maar een vervolg op From Beyond en Inhuman Condition. Dat gebeurt met heel veel knipogen naar dat roemruchte verleden. Zo verwijzen Spawn Of The Succubus en Return Of The Corpsegrinder naar titels van het debuut (respectievelijk Succubus en Corpsegrinder). De grappigste verwijzing vinden we echter in openingstrack Eldritch Prophecy. Fans van het debuut weten vermoedelijk nog wel dat Lee in de openingstrack van die plaat (Dawn Of Eternity) “I said heeeeyyyy!” brult. Midden in de openingstrack van Resurgence horen we plots een smakelijk “I said again heeeeyyyy!”. En probeer dan je boze deathmetalmondhoeken maar eens omlaag te houden.

Goed, de insteek is dus duidelijk. Over naar de uitvoering nu. Want ideeën hebben is eenvoudig, ze realiseren is soms een stuk moeilijker. Het helpt natuurlijk al heel wat als je met mensen werkt die al voor hetere vuren hebben gestaan. En dat is precies waar de twee oudgedienden hun Rolodexen op na hebben geslagen. In deze bezetting van Massacre – die overigens niet per se de live-bezetting zal zijn, zo waarschuwt Lee alvast – vinden we namelijk stevig wat doorgewinterde namen. Het gitaarwerk komt uit de bekwame handen van Rogga Johansson (Ribspreader en nog drie A4-tjes aan bandnamen), Jonny Peterson (Wombbath) en Scott Fairfax (Memoriam). Brynjar Helgetum, die bijna een vaste kracht is voor Johansson, tikt dan weer op de drums. Voeg daarbij nog wat (gast-)vocale inbreng van Marc Grewe (Insidious Disease), Dave Ingram (Benediction) en Anders Odden (Cadaver) en je hebt een team de Champions League waardig.

Ook zo’n team kan natuurlijk hard onderuit gaan. Het moet immers wel allemaal op het juiste moment samenkomen, als het even kan in goede songs. En samenkomen doet het op Resurgence! Vanaf het sinistere intro en de daaropvolgende stevige gitaar voelt het als thuiskomen. Zonder al te moeilijk te doen pakken de gitaren je bij je gekieuwde strot (de verhalen van H.P. Lovecraft zijn een geliefd thema van Massacre). De drums tikken onverstoorbaar stuwend door en de smeuïge strot van Lee ligt daar als een pruttelende laag moerasgrond overheen. Hoor die langgerekte gorgelpartijen maar eens in Ruins Of R’lyeh (had ik al gezegd dat de horror van Lovecraft nogal eens terugkomt?) die op een vreemde manier geruststellend klinken. Ja ze zijn duister en verdorven, maar wel een bekend duister en verdorven.

Iets meer nog dan op het debuut is men niet bang om het tempo af en toe eens stevig te laten zakken. Het gebeurt bijvoorbeeld in eerder genoemd Ruins Of R’lyeh en het fraaie intro van Book Of the Dead, waarbij de band – en dit bedacht ik al voordat ik wist dat Scott Fairfax betrokken was – niet zelden wat in de richting gaat van Memoriam. Niets mis mee natuurlijk, want die band verstaat de kunst als geen ander (nou vooruit, misschien als één ander) om trage deathmetalriffs te schrijven die hun weg vinden naar je reptielenbrein. Het geeft Massacre in 2021 ook de (vermoedelijk letterlijk) broodnodige aansluiting bij de hedendaagse scene. Datzelfde doen ook de gitaarsolo’s die vaak toch wat meer uitgewerkt zijn dan wat midden jaren ’80 volstond. Het betekent tegelijk dat we een ultieme duikbombreak als die in Inhuman Condition hier missen. Niet een echt probleem natuurlijk, dan blijft dat toch lekker de ultieme duikbom.

In The Whisperer In Darkness wordt het tempo juist weer hamerend hoog gehouden totdat met een ritmisch gescandeerd “Ia-ia, Shub-Niggurath” de geit met duizend jongen wordt aangeroepen en waarom ook niet? Ook Book Of The Dead en Into The Far Off Void draven lekker door zonder Lee de mogelijkheid te ontnemen lange smerige lijnen te trekken met zijn inmiddels toch zeker wel tot bloedens toe gerafelde stembanden. Servants Of Discourse is wat meer rockend en laat nog maar eens horen dat de wortels van de death metal toch ook in de punk/hardcore liggen. De song klinkt daarmee zelfs bijna vrolijk en behoort mede daarom niet tot de betere nummers van het album.

Hoogtepunten zijn wel het vakkundig door Helgeton dichtgeslagen Spawn Of The Succubus en Return Of The Corpsegrinder. Een hoog tempo en uiterst effectieve refreinen maken dat de songs niet alleen in naam nog het dichtst in de buurt komen van From Beyond. Waar het gitaarwerk op eerstgenoemd nummer de boel nog stevig de eenentwintigste eeuw intrekt wordt daar in de afsluiter – met zo’n heerlijk staand slot – schaamteloos geen enkele moeite voor gedaan. En dat is zo aan het eind van de plaat best lekker!

Eerder dit jaar bracht Inhuman Condition een album uit met nummers die waren geschreven voor wat de vierde van Massacre had moeten worden. In de recensie van die plaat spraken we uit dat tracks als Succubus en Corpse Grinder een soort intrinsieke energie lijken te hebben die simpelweg niet gemakkelijk opnieuw op te roepen is. Massacre zelf slaagt daar nu toch heel behoorlijk in. Resurgence is daarom een meer dan prettige verrassing en een die zo maar eens in wat jaarlijstjes zou kunnen opduiken. Ik reserveer in ieder geval alvast een plekje.

Score:

84/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2021

Tracklisting:

  1. Eldritch Prophecy
  2. Ruins Of R’lyeh
  3. The Innsmouth Strain
  4. The Whisperer In Darkness
  5. Book Of The Dead
  6. Into The Far Off Void
  7. Servants Of Discord
  8. Fate Of The Elder Gods
  9. Spawn Of The Succubus
  10. Return Of The Corpse Grinder

Line-up:

  • Kam Lee – Vocalen
  • Mike Borders – Basgitaar
  • Jonny Peterson – Gitaar
  • Rogga Johansson – Gitaar
  • Scott Fairfax – Gitaar
  • Brynjar Helgetum – Drums

Links: