Marilyn Manson – One Assassination Under God – Chapter 1
Geschreven door Yves Pelgrims op 29-11-2024 om 22:06.
Je zou maar een shockrocker zijn die leeft in het Amerika van 2024. Voer genoeg voor een nieuwe plaat als je het mij vraagt, maar hoe weet een talent als Marilyn Manson invulling te geven aan de waanzin van het moment? In elk geval lijkt het alsof de man stof genoeg heeft om te verwerken, want zijn twaalfde album One Assassination Under God – Chapter 1 doet vermoeden dat er nog een vervolg komt.
De verwachtingen waren in elk geval hoog, want met We Are Chaos presenteerde hij mogelijk de beste Manson-plaat ooit. Een artistiek summum, balancerend tussen erotische gekniptheid en zieke uitbarstingen, dat veel dieper wist te banen dan de ongebonden diversiteit op Heaven Upside Down uit 2018. Het lijkt echter dat die eropoprockexperimenten moeten wijken dit jaar en de kunstenaar zijn borstels stukbreekt op zijn canvas. Het moet er allemaal uit en dus krijgen we Marilyn Manson die een behoorlijk nostalgische lading meekrijgt, maar ook wat doet fronsen bij momenten.
De boosheid voel ik het sterkst op Nod If You Understand. Het is decennia geleden dat ik die vibe nog gekregen heb bij het beluisteren van een Manson-plaat: geschifte lyrics op stevige, repetitieve rock waarbij je zin krijgt om het meubilair op agressieve wijze te herordenen. No Funeral Without Applause tapt wat mee uit het grungevaatje, gemixt met authentieke 90’s Manson-stijl; inclusief lyrics. Het is heerlijk hoe de dood, hemel en hel ook op deze plaat weer een tekstuele rode lijn vormen en dat komt op het heerlijke Death Is Not A Costume ook weer naar boven. Dit keer met een kenmerkende elektronische geladenheid en begeleidende bas die losbreekt in een heerlijk refrein met lyrics die weer tot op het bot gaan.
Het is me een raadsel waarom de band dan kiest om videoclips te maken van tracks die minder sterk binnenkomen, hoewel je niet kan stellen dat het slechte tracks zijn. De titeltrack heeft een interessante clip, maar is gewoon niet baanbrekend genoeg. As Sick As The Secrets Within is muzikaal luchtiger, maar heeft ergens wel die sexy en zweverige smerigheid die ook op de afgelopen plaat te vinden was. Sacrilegious klinkt eveneens wat zwieriger, maar heeft hier en daar nog wel een zeker Beautiful People-gehalte. Toch komt het refrein wat als een afknapper over. Raise The Red Flag heeft ook zo’n paar momenten, maar gelukkig is de ondertoon nog vuil en rolt het nummer goed.
Ik zit er wat mee gewrongen dus. Enerzijds klinkt dit als een nostalgische Manson-plaat, vol vuur en haat gebracht, maar anderzijds zijn er tracks die gewoon niet goed uit de verf komen. Alsof de artiest eerst zijn kwasten breekt in woede om er dan wat eigentijdse melorock zonder overtuigingskracht bij te verven om dat sentiment maar te verbergen. Misschien ga ik te ver, maar zoals ik al zei: de lat lag hoog. Het klinkt eerder alsof de duistere ondertoon van de samenleving onderdrukt wordt door er een fake glimlach op te schilderen. Als het jaar 2024 een album was, was het ongetwijfeld deze nieuwe Manson-plaat…
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
