Marilyn Manson – Heaven Upside Down

Geschreven door op 07-02-2018 om 22:20.

Uit de Zware Metalen hoofdredactie-chat: hoofdredacteur 1: ‘Shit, er ligt nog een plaat uit 2017 die we vergeten zijn te reviewen!’. Hoofdredacteur 2: ‘Kan gebeuren toch, we krijgen in een goede week honderd titels om te reviewen.’ Hoofdredacteur 1: ‘Weet ik, maar deze moeten we nog even meenemen. Al is het maar voor het nageslacht.’ Hoofdredacteur 3: ‘Pfff, van wie is het dan?’ Hoofdredacteur 1: ‘Marilyn Manson.’ Hoofdredacteur 4: ‘Hè, heeft die weer een nieuwe plaat dan?’ Hoofdredacteur 1: ‘Blijkbaar.’ Hoofdredacteur 5: ‘Laat zitten joh!’. Hoofdredacteur 1: ‘Nee, is een grote naam!’ Hoofdredacteur 6: ‘Hahaha, een grote naam! Ja, tien jaar geleden!’ Hoofdredacteur 1: ‘Okee, okee, maar toch. Deze moet écht nog even hoor! Wie gaat hem doen?’ Hoofdredacteur 2: ‘Geen tijd, ik moet kijken hoe gras groeit.’ Hoofdredacteur 2: ‘Bekijk het maar!’ Hoofdredacteur 3: ‘…’ Hoofdredacteur 4: ‘Hoofdredacteur 4 has left this conversation’. Hoofdredacteur 5: ‘Ik review alleen black en death.’ Hoofdredacteur 6: ‘Doe het dan lekker zelf als je het zo graag wilt!’

En dus ligt de niet meer zo nieuwe plaat van Marilyn Manson alsnog op mijn bordje. De tiende. Van zanger Brian Hugh Warner dan, want van de rest van de oorspronkelijke band Marilyn Manson is al lang niemand meer over. De zanger maakt zichzelf de laatste jaren steeds meer onsterfelijk door het ene na het andere rampzalige concert te geven in zijn rol als veel te dikke, veel te ongeïnspireerde en veel te weinig betrokken artiest en op muzikaal vlak ligt het hoogtepunt ook al lang achter ons. Na plaatje vijf, The Golden Age of Grotesque uit 2003, was het wel zo’n beetje over. Hier en daar waren er nog wel leuke tracks te vinden op de albums die volgden, maar waar de metal plaats had gemaakt voor de rock, verdween de bevlogenheid en felheid.

Dat is op Heaven Upside Down niet anders. Het is niet eens de slechtste plaat uit ‘s mans repertoire over de laatste vijf albums, maar écht goed is het nu ook weer niet. Het kabbelt er rustig op los. Soms is het lekker catchy, soms is het een beetje funky, soms gaat het richting blues en soms steekt de oude Marilyn Manson de kop op. Bijvoorbeeld in WE KNOW WHERE YOU FUCKING LIVE of in het best wel lekkere SAY10. Ook JE$U$ CRI$I$ (waarschijnlijk is het geen toeval dat de hardere nummers op deze plaat stilistisch in hoofdletters worden weergegeven). De stem van Manson redt hem, want die ronkt nog steeds als een BMW op de Autobahn.

De betere (want: hardere) nummers zijn tegelijkertijd de bottleneck van deze plaat omdat de anderen er zo tegen wegvallen. Terwijl dat op zichzelf best aardige nummers zijn. Maar niet met het verleden dat Marilyn Manson met zich meedraagt. Misschien is dat de oplossing: gewoon lekker verder gaan als rockzanger, want dat wilde verleden in de metal komt toch niet meer terug. Dat is nu voor de vijfde opeenvolgende keer wel bewezen. En misschien helpt dat ook om met meer motivatie concerten in te gaan, want de laatste jaren slaat dat nergens op. Helemaal nergens. Nergens! Vroeger was niet alles beter, maar Marilyn Manson wel.

Score:

65/100

Label:

Loma Vista, 2017

Tracklisting:

  1. Revelation #12
  2. Tattooed in Reverse
  3. WE KNOW WHERE YOU FUCKING LIVE
  4. SAY10
  5. KILL4ME
  6. Saturnalia
  7. JE$U$ CRI$I$
  8. Blood Honey
  9. Heaven Upside Down
  10. Threats of Romance

Line-up:

  • Marilyn Manson – Vocalen
  • Tyler Bates – Overige instrumenten
  • Gil Sharone – Drums

Links: