Lordi – Lordiversity

Geschreven door op 26-11-2021 om 22:04.

Vorig jaar bracht Lordi het vreemde, maar amusante conceptalbum Killection uit. Het idee achter het album was dat het een compilatie van de beste nummers uit een niet-bestaande geschiedenis van de band was. Dus hoorden we zogenaamd de beste nummers van Lordi uit de jaren zeventig, tachtig en negentig. De Finnen werken dit idee nu verder uit. De niet-bestaande discografie waar op Killection naar werd gerefereerd wordt nu daadwerkelijk uitgebracht. Het resultaat: De Songfestival-winnaar van 2006 brengt zeven albums tegelijk uit!

En dus worden er nu 283 minuten aan materiaal, verdeeld over 78 nummers, samen de wereld in gestuurd. Goede god! Wie de gehele fysieke boxset koopt krijgt uiteraard alle albums allemaal tegelijk, maar de digitale versies worden van eind november tot februari één voor één uitgebracht op ongeveer tweewekelijkse basis. De albums beslaan een fictieve tijdlijn die loopt van 1975 tot en met 1995 en daarmee doorloopt Lordi met elk album de recente muziekgeschiedenis. Elk van de platen staat in het teken van een ander genre dat in dat specifieke tijdsbestek populair was. Sommige zijn genres waarvan je hoopt dat ze voor altijd in het verleden bleven, zoals disco, maar Lordi waagt zich bijvoorbeeld ook aan progrock.

Het eerste album is Skelectric Dinosaur en komt zogenaamd uit 1975.  Het is overduidelijk dat dit de jaren zeventig moet voorstellen, want het klinkt alsof het een verloren album van KISS zou kunnen zijn. Bandleider Mr. Lordi maakt er geen geheim van dat hij een groot KISS-fan is en dat de band een grote inspiratiebron is geweest voor Lordi. Dat is te horen op dit album.  Zelfs de kenmerkende “yeah yeah”-kreten van Gene Simmons zijn geïmiteerd. Origineel? Nee, absoluut niet. Maar het zijn vermakelijke nummers die duidelijk als eerbetoon moeten worden gezien aan de jeugdhelden van Mr. Lordi.

Het album dat daarna volgt op de fictieve tijdlijn is tegelijk het eerste album dat meteen digitaal wordt uitgebracht en u nu dus al online kunt luisteren: Superflytrap. We zijn inmiddels in 1978 aanbeland en de muziek wordt er niet beter op, want blijkbaar was Lordi in 1978 een disco-/funkband. Te horen zijn nummers die in de lijn van acts als Boney M en Bee Gees liggen, maar dan gezongen met de doorleefde whiskey- en shagstem van Mr. Lordi. Een vreemde combinatie die niet echt werkt, zeker als de band later op Cast Out of Heaven wordt bijgestaan door een gospelkoor en een Donna Summer-achtige zangeres (dat die naam ooit nog op deze site voorbij zou komen…). Ik vrees dat de gemiddelde Zware Metalen-lezer weinig met dit album aan kan en dat geldt eveneens voor uw recensent. Er is een reden dat we collectief disco hebben begraven en het graf zo hard mogelijk hebben aangestampt. Eén lichtpuntje, de powerballad Cinder Ghost Choir is een beetje het buitenbeentje op het album en wast met zijn prominente plek voor emotionele gitaarsolo’s de nare smaak van het album nog wat weg.

Gelukkig kwam de band in 1981 weer bij zinnen met het op progrock geïnspireerde The Masterbeast of the Moon. De synthesizer speelt een prominentere rol en ook de lengte van de nummers is wat uitgerekt; zoals het goede progrock betaamt. Geen swingende songs meer, maar in eerste instantie moeilijker te verteren lange stukken. Zo horen we op Robots Alive! dat de band experimenteert met ingewikkelde maatsoorten en vreemde synthesizerklanken. Hoogtepunt van het album is het elf minuten durende Church of Succubus waar Lordi zich eens van een andere, misschien wel serieuzere kant laat horen. Nooit eerder heeft de band de tijd genomen om muzikale concepten uit te werken in een dusdanig lang nummer. Het geeft de band die toch vooral bekend staat als enigszins ‘campy’ meteen een wat serieuzer gezicht zonder dat ze hun kenmerkende horrorthematiek uit het oog verliezen.

Maar uiteraard moet het allemaal niet te serieus worden en dat horen we op het ‘uit 1985 stammende’ Abusement Park dat gebaseerd is op bands als W.A.S.P.. Lordi laat horen dat het zichzelf niet te serieus neemt op een nummer als Grrr! waarin de hoogstaande tekst “You make me go grrrr ” wordt gevolgd door Chewbacca uit Star Wars-geluiden. Van alle albums in deze boxset is deze die het dichtst bij de stijl ligt die we gewend zijn van de band. Gewoon rechttoe-rechtaan uptempo rocknummers met horrorthema en de nodige humor. Prima, op de vreselijke kerstsingle Merry Blah Blah Blah na dan.      

Het daaropvolgende album Humanimals vangt de sfeer van de late jaren tachtig. De tijd waarin Bon Jovi hoogtij vierde en Alice Cooper zijn carrière gereanimeerd zag worden met Poison. En dus horen we op dit album Lordi een Bon Jovi- imitatie opvoeren op Victims of the Romance en is The Bullet Bites Back een ongegeneerde kopie van de Alice Cooper uit deze tijd.  Stuk voor stuk nummers met sterk meezingbare refreinen die het in principe toelaten om een stadion vol uitzinnige fans mee te laten zingen. Het album is echt totaal niet origineel, maar stiekem is het wel erg lekker om te horen. De groots opgezette rocksongs brengen toch een gevoel van euforie met hun catchy melodieën. Niet voor niets was dit genre ooit populair. Lordi springt met dit album in een hang naar nostalgie (en parodie) in een gat waar ook de heren van Steel Panther zijn gesprongen.

Met het een na laatste album van deze boxset, Abracadaver, kruipt de band de jaren negentig in en dan kan het twee kanten opgaan: grunge of toch de metalzijde met de commerciële hoogtedagen van Metallica en Pantera. Lordi kiest op Abracadaver voor die laatste optie. Sterker nog, het album begint zelfs met een western-intro genaamd Horricone, precies zoals Metallica zijn concerten begint met The Ectasy of Gold van, jawel, Ennio Morricone. De metalliefhebber zal dit album het meest aanspreken. Het is het hardste album van deze boxset en ik kan wel met zekerheid stellen dat Lordi nog nooit zo hard heeft geklonken als hier. Wederom is de originaliteit ver te zoeken. Rejected is bijvoorbeeld gewoon een combinatie van Walk en I’m Broken van Pantera, maar op dit punt boeit dat niet meer; je weet dat de Finnen nummers in de stijl van de bands uit het verleden hebben afgeleverd op deze albums. Dus je kan meegaan met dit concept of erover chagrijnen. Ik kies voor het eerste en hoor het album dat me het meest aanspreekt van de zeven.

Ten slotte, op het zevende en laatste album, Spooky Sextravaganza Spectacular, is een industrial-geluid te horen. Zo horen we op If It Ain’t Broken (Must Break It) een Lordi dat Rammstein nadoet en op Goliath is duidelijk de invloed van Marilyn Manson te horen. Het is een prima afsluiter voor deze marathonsessie aan Lordi-materiaal en ik ben stiekem blij dat het hier, zogenaamd in 1995, stopt en dat een nu-metal album ons bespaard blijft.

Resumerend, toen Lordi in 2006 het Songfestival won spraken de Songfestival-puristen er schande van dat zoiets kon winnen. Mijns inziens was het echter de perfecte winnaar die zeker destijds paste bij het hoge ‘camp’-gehalte van het Songfestival en als je verder keek dan de kostuums hoorde je ook uitstekende muziek. Nu vijftien jaar na dato blijkt dat Lordi met Lordiversity wat dat betreft nog altijd die over the top-act perfect beheerst. Zodra je je overgeeft aan het concept van de boxset kan je je er kostelijk mee vermaken. Lordi wil niet origineel zijn, maar geeft op zeven albums een buiging naar hun helden uit het verleden. Hierdoor ben je telkens toch benieuwd hoe ze het specifieke genre dat centraal staat op het album weten te benaderen. Het is daarmee gewoon simpel amusement zonder enige pretentie van origineel willen zijn. Het is niet Ontdekking van de Hemel, The Godfather en champagne van Dom Pérignon, maar eerder Donald Duck weekblad, Flodder en een blikje Fernandes. Fijn, maar elk op hun eigen manier.  

Label:

AFM Records, 2021

Tracklisting:

Skelectric Dinosaur

  1. SCG Minus 7: The Arrival
  2. Day Off of the Devil
  3. Starsign Spitfire
  4. Maximum-O-Lovin’
  5. The King on the Head Staker’s Mountain
  6. Carnivore
  7. Phantom Lady
  8.  The Tragedy of Annie Mae
  9. Blow My Fuse
  10. …And Beyond the Isle was Mary

Superflytrap

  1.  SCG Minus 6: Delightful Pop-Ins
  2. Macho Freak
  3. Believe Me
  4. Spooky Jive
  5. City of the Broken Hearted
  6. Bella from Hell
  7.  Cast Out from Heaven
  8. Gonna Do It (or Do It and Cry)
  9.  Zombimbo
  10. Cinder Ghost Choir

The Masterbeast from the Moon

  1. SCG Minus 5: Transmission Request
  2. Moonbeast
  3. Celestial Serpents
  4. Hurricane of the Slain
  5. Spear of the Romans
  6. Bells of the Netherworld
  7. Transmission Reply
  8. Church of Succubus
  9. Soliloquy
  10. Robots Alive!
  11. Yoh-Haee-Von
  12. Transmission on Repeat

Abusement Park

  1. SCG Minus 4: The Carnival Barker
  2. Abusement Park
  3. Grrr!
  4. Ghost Train
  5. Carousel
  6. House of Mirrors
  7. Pinball Machine
  8. Nasty, Wild and Naughty
  9. Rollercoaster
  10. Up to No Good
  11. Merry Blah Blah Blah

Humanimals

  1. SCG Minus 3: Scarctic Circle Telethon
  2. Borderline
  3. Victims of the Romance
  4. Heart of a Lion
  5. The Bullet Bites Back
  6. Be My Maniac
  7. Rucking Up the Party
  8. Girl in a Suitcase
  9. Supernatural
  10. Like a Bee to the Honey
  11. Humanimal

Abracadaver

  1. SCG Minus 2: Horricone
  2. Devilium
  3. Abracadaver
  4. Rejected
  5. Acid Bleeding Eyes
  6. Raging at Tomorrow
  7. Beast of Both Worlds
  8. I’m Sorry I’m Not Sorry
  9. Bent Outta Shape
  10. Evil
  11. Vulture of Fire
  12. Beastwood

Spooky Sextravanganza Spectacular

  1. SCG Minus 1: The Ruiz Ranch Massacre
  2. Demon Supreme
  3. Re-Animate
  4. Lizzard of Oz
  5. Killusion
  6. Skull and Bones (The Danger Zone)
  7. Goliath
  8. Drekavac
  9. Terror Extra-Terrestrial
  10. Shake the Baby Silent
  11. If It Ain’t Broken (Must Break It)
  12. Anticlimax

Line-up:

  • Mr. Lordi – Zang
  • Amen – Gitaar
  • Mana – Drums, achtergrondzang
  • Hella – Keyboards, achtergrondzang
  • Hiisi – Basgitaar

Links: