Long Distance Calling is alweer toe aan studioalbum nummer acht. Acht. Ik kan me nog goed herinneren dat de band bij ondergetekende een diepe indruk achterliet door het debuutalbum Satellite Bay integraal op Roadburn te vertolken. Dat voelt niet alsof het al vijftien jaar geleden is, maar enfin, we worden oud. In al die jaren heeft Long Distance Calling zich ontwikkelt tot een interessante speler in het post-rockwereldje. Dat komt vooral omdat de band niet echt in het standaard stramien van post-rock blijft hangen. Ja, er zijn lange nummers, er wordt mooi opgebouwd en soms zijn er ook ook climaxen, maar de band slaat telkens wel verrassende inslagen in en weet zo regelmatig te verrassen. Zowel in de nummers, die vaak grooven met een geweldig filmische inslag, maar soms ook ontroeren, al dan niet met sporadische zang (afgezien van het werkelijk fenomenale Trips dat volstond met zang van Peter Karlsson). Dit album is overigens geheel gespeend van zang. Dat is niet erg, want er gebeurt zoveel in de muziek dat zang alleen maar zal afleiden.
Heeft Long Distance Calling met het achtste album nog iets te melden? Het antwoord is volmondig ja!
Negen nummers staan er op Eraser. Of eigenlijk acht, want opener Enter: Death Box fungeert vooral als intro. Wel een bijzonder sfeervol intro. De overige acht nummers klinken onmiskenbaar als Long Distance Calling. En dat is zeker niet verkeerd. Het is vooral knap hoe de band zijn eigen geluid uitgekristalliseerd heeft. In opener Blades bijvoorbeeld. Het is weliswaar een compact nummer, maar er gebeurt een hele hoop fraais: onweerstaanbare grooves, fraaie gitaarlijnen en bovenal … het swingt als een malle.
Dat doet Kamilah, na een wat rustig begin ook, mede door de wat galopperende drums die in dit nummer zitten. Het valt weer op dat er nauwkeurig gekeken is naar de opbouw van de songs. Een climax is niet altijd nodig om een track interessant te houden. Dit kan ook een interessante lead zijn, een monsterlijke riff of een melancholisch stuk muziek dat niet zou misstaan in een film.
Nu was de muziek van Long Distance Calling altijd al filmisch, maar op sommige vlakken weten deze Duitsers zich daarin weer te overtreffen. Zoals op Sloth, waar de muziek zich uitsluitend leent voor een misstap van een hoofdrolspeler in een film noir die zich in de nacht, staand voor openstaande balkondeuren met wapperende witte gordijnen, laat verleiden door de femme fatale van de film, waarbij je je als toeschouwer afvraagt waarom in godsnaam. Afgezien van de visualisatie: wat een prachtnummer! Een andere song die gelijk gedachten aan films oproept is Giants Leaving. Hier zit weer zo’n kenmerkend jaren 80 riedeltje in dat je wel eens tegenkwam bij politiefilms uit de jaren 90.
Nog een nummer verdient een toelichting: het wat Mogwai-achtige Blood Honey. Misschien wel één van de beste songs die de band bij elkaar gepend heeft. Wat een ongelooflijk verslavende repeterende riff zit er in de tweede helft van deze track. En dan is de opbouw van het nummer al niet misselijk met doeltreffende drumslagen en feedbackende gitaren. Maar hoe de band het nummer uitbouwt om de repetitieve riff heen is fenomenaal. Zeker mijn favoriet op het album.
Het album is goed geproduceerd. Alles is bijzonder goed te horen en heeft het juiste geluid meegekregen. Dat is ook wel noodzakelijk bij een band als deze, want zoals eerder gezegd, er gebeurt veel. Maar het album klinkt heel helder, organisch en de plaatsing van de instrumenten is verzorgd. Elk nummer klinkt doordacht. En of het nu een zwaar aangezette riff is die werkelijk binnen knalt of een subtiele viool die even opkomt (Blood Honey), het is perfect in de muziek geplaatst. Hier speelt echt een band.
Het drumgeluid valt ook op. Michiel Hoogkamer gaf in de vorige recensie al aan dat de drumslagen wat droog zijn. Welnu, dat is gebleven. Vooral het geram op de snaredrum (zeker in het eerste nummer Blades) heeft een droog metalgeluid. Dit zorgt er wel voor dat het accent op de ritmiek komt te liggen, iets dat de beluistering ten goede komt. Zeker omdat de gitaristen interessante melodieën laten horen, die als het ware om de drumpartijen heen krullen.
Resumerend: Long Distance Calling heeft op zijn achtste album absoluut nog iets te melden en levert één van zijn sterkste albums af in zijn repertoire. En dat wil wat zeggen als je de discografie van deze heren kent. Verslavend.
Score:
85/100
Label:
V2 Records, 2022
Tracklisting:
- Enter : Death Box
- Blades
- Kamilah
- 500 Years
- Sloth
- Giants Leaving
- Blood Honey
- Landless King
- Eraser
Line-up:
- Florian Füntmann – Gitaar
- Jan Hoffmann – Basgitaar
- David Jordan – Gitaar
- Janosch Rathmer – Drums
Links: