Dat het getal drie iets magisch heeft behoeft weinig uitleg. Pythagoras stelde dat het getal drie het eerste ware getal is. Volgens de Tao baart het getal drie tienduizend dingen. We zeggen driemaal is scheepsrecht en wie niet tot drie kan tellen is te dom om te poepen. In het dagelijkse leven handelen we op drie manieren: in gedachten, in spreken en in daden. We eten drie keer per dag en als iemand jarig is juichen we drie keer.
Wat heeft dit in jezusnaam, die trouwens opstond op de derde dag na zijn dood, met Mountain Tamer te maken? Mountain Tamer is een trio uit Los Angeles, Psychosis Ritual is hun derde album. Uitgebracht op het Italiaanse Heavy Psych Sounds. Het derde label na Argonauta records en Nasoni. Voor de volledigheid is de plaat ook nog in drie kleurenvarianten uitgebracht. Vermenigvuldigd kom je op het getal 27. Het getal 27 heeft in de bijbel …… goed voordat ik helemaal begin te raaskallen: de recensie.
Voor wie de vorige platen van Mountain Tamer kent biedt Psychosis Ritual niet veel nieuws en dat is in dit geval absoluut niet erg. Wat ik wel zonde vind, maar dat lijkt de laatste tijd meer regel dan uitzondering te zijn, is de duur van de plaat. Psychosis Ritual duurt iets langer dan een half uur. Ongeveer de duur van een gitaarsolo van een goede psych plaat.
Bij het luisteren van het eerste, tevens het titelnummer dacht ik: “Wat een ver-schrik-kelijk zeiknummer!” Als dat zo doorgaat kunnen dertig minuten erg lang zijn. Dat komt door het weeïge tempo, maar voornamelijk door de zang van gitarist en zanger Andru Hall. Hij heeft een geheel eigen geluid waar je van moet houden. Na de plaat een aantal maal in zijn geheel te hebben geluisterd hoort het bij Mountain Tamer als een glas bier in de hand van een metalhead. Feit blijft: Psychosis Ritual is een zeiknummer. Het tweede nummer, Warlock, opent met een volle, vette, snelle riff die jammer genoeg gauw in tempo afneemt. De zang van Andru Hall is aangenaam veranderd. Volop krijst hij: “You’re mind is mine, alive or dead. You’re mind is mine …. “Het grijpt je aardig naar de strot, zeker in combinatie met zijn vervormde gitaarspel. Aan het einde komt het tempo van het begin terug na een Celtic Frost waardige “Oe”. Als het derde nummer Turoc Maximus Antonis begint, krijg ik wederom het weeïge gevoel van het begin. Het nummer komt niet echt op gang. Het klinkt wat mat en inspiratieloos. Ik hoop dat kant B van Psychosis Ritual meer biedt en dat doet die, met verve!
Scorched Earth begint meteen met een hoekige, zware en lompe riff. Andru heeft zijn keel goed gesmeerd met loodvrije diesel en schreeuwt over hel en verdoemenis (en weer terug). Nog steeds dezelfde riff die als een stoomwals over de verschroeide aarde heen walst. Death in the Woods begint net zo onheilspellend als voorgaand nummer. Het gas gaat ietsjes terug zowel vocaal als instrumentaal. Wederom is het een en dezelfde riff die in een aangenaam langzaam tempo voorbij dendert. Chained klinkt wat oosters. Inhoudelijk is het wederom al kommer en kwel wat de klok slaat. De afsluiter Black Noise begint en blijft erg onheilspellend. Zware basgeluiden, veel vervormingen, een laag tempo en dat zes minuten lang. De vocalen voelen als een slijmerige aal die door en om de instrumenten heen kronkelt. Een collega vergeleek Black Noise terecht met het nummer The End van The Doors. In het begin deed ik wat laatdunkend over de totale tijd van Psychosis Ritual. Dit neem ik bij deze terug. Na het luisteren voelde ik me gesloopt en kwam ik adem te kort, althans zo leek het.
Score:
79/100
Label:
Heavy Psych Sounds, 2020
Tracklisting:
- Psychosis Ritual
- Warlock
- Turoc Maximus Antonis
- Scorched Earth
- Death in the Woods
- Chained
- Black Noise
Line-up:
- Andrew Hall – Zang, Gitaar
- Casey Garcia – Drums
- Dave Teget – Bas
Links: