Kamra – Cerebral Alchemy

Midden 2021 bracht een onbekend Sloveens duo, dat zich verschuilt achter de initialen N.K. en M.D., een korte EP (slechts twee nummers) uit. Die viel onmiddellijk op door zijn uniek geluid en een uitmuntend gevoel voor sfeerschepping. Want Conversing With Ghosts was een onverwachte onderdompeling in een duistere en macabere nachtmerrie, een psychisch/sensitief uitdagende kijk op atmosferische black metal met progressieve en experimentele elementen. Mét een indrukwekkend veelzijdige vocalist. Ik was dusdanig onder de indruk van het geheel dat ik reikhalzend uitkeek naar de op dat moment aangekondigde langspeler.

En dat langverwachte debuutalbum werd eind 2022 dus ook effectief uitgebracht: Cerebral Alchemy. Aangezien de twee nummers van Conversing With Ghosts (met name Lantern of Ghostly Unlight en Oozing the Thirteenth Hour) mooi geïntegreerd zijn in het nieuwe album, is er zeker sprake van enige continuïteit en een cohesie tussen beide releases. De omkadering is wel wat anders: waar Conversing With Ghosts nog via het onvolprezen Britse Onism Productions werd uitgebracht (een label met een neus voor dit soort atmosferische, progressief-experimentele bands), is Cerebral Alchemy opgepikt door grote broer Avantgarde Music uit Italië.

Al van bij de eerste noten van de intro It Burns Without a Fire… ben ik opnieuw verkocht. Wat een bijzonder sterke start! Ik ben danig onder de indruk. Van de voor deze band zo typische, spokende synthsluiers: pulserend, met een lichte industrial toets. Van de dreigende en brommende bassen die extra diepte toevoegen. Van de soepele ritme-/tempowissels die vooral goed hoorbaar zijn in de bijna tastbare, massieve basdrums. En van de vette, pompeuze productie, die elk element extra dik in de verf zet. Deze sonische pletwals sleurt je onherroepelijk de dieperik in, waar de dood je opwacht.

De eeuwige dood om precies te zijn: Death Eternal. Het eerste dat opvalt, is het rauwe, kelige stemgeluid van J.L. Gaandeweg ontdek je als luisteraar dat deze vocalist veel meer in zijn mars heeft dan wat je bij de start hoort en kan terugvallen op een indrukwekkend arsenaal aan vocale uitingen: een krijs vol heesheid en gereutel, maar ook helder en vol overtuiging predikend gesproken woord (in feilloos Brits Engels!), theatraal gezang, gejammer en gekrijs en in feite ook alles wat daartussen ligt. Ondertussen krijgen we in de zes minuten dat Death Eternal duurt een heel verhaal te horen, in die zin dat het nummer alle elementen bevat die black metal zo interessant maken: snelheid en agressie, pompende drumkicks en melodische tremolo leads met een duister, occult kantje, al voegt Kamra hier ook wat meer progressief klinkende, soepel golvende geluiden aan toe. Om het evenwicht te bewaren gaat het tempo er een aantal keer volledig uit en dat is wel nodig ook, want Kamra houdt er verder vooral de vaart in en het drumwerk is niet altijd even gevarieerd of geraffineerd.

Het viel me al op dat de vocalist hier aangeduid wordt met de initialen J.L., terwijl de stem op Conversing With Ghosts verzorgd werd door N.K. Navraag bij de band leert echter dat het hier om dezelfde persoon gaat en dat ook M.D. weer van de partij is. De band is echter uitgebreid. Het betekent bijvoorbeeld ook dat de drums deze keer niet meer uit een doosje komen, maar afkomstig zijn van een échte drummer: S.V.

Lantern of Ghostly Unlight kenden we al van de EP Conversing With Ghosts en zal ik hier niet nog eens in detail bespreken. Het volstaat op te merken dat J.L. op dit nummer zijn vocale horizonten nog wat verder verkent en dat Lantern of Ghostly Unlight in vergelijking met Death Eternal toch nog een stukje sfeervoller en evenwichtiger is, hoewel er hier bij momenten toch ook totale chaos te horen is. De riffs zijn echter meeslepender, de drums iets gevarieerder, het stemgebruik avontuurlijker (diepe grommen, hoge schreeuwen) en ook qua tempo is er meer afwisseling. De sfeer die hier opgeroepen wordt is er één van een onvervalste nachtmerrie: unheimisch, beklemmend, ijzingwekkend en macaber. Het nummer blijft gemakkelijk overeind op deze langspeler en is zelfs opnieuw een hoogtepunt te noemen.

Wat niet wil zeggen dat de nieuwe nummers écht tegenvallen. Resurgence of Temporal Malignity legt er al onmiddellijk de zweep op en stormt verder in een atmosfeer die wat zwaarder en donkerder klinkt dan die van de voorgaande twee nummers. De korte passage die start rond 0:30 komt me dan weer wel bekend voor. Het is ritmisch namelijk heel vergelijkbaar met een fragment uit het daaropvolgende Oozing the Thirteenth Hour, dat start op 3:30. Als je daarbij beschouwt dat een nummer als Resurgence of Temporal Malignity stilistisch toch vooral voortborduurt op de stijl van de vorige nummers, dan zou je kunnen concluderen dat Kamra na Conversing With Ghosts vooral uit hetzelfde vaatje blijft tappen. De twee nummers uit die EP zijn hier opnieuw de twee hoekstenen van Cerebral Alchemy en de nieuwe nummers komen er kwalitatief niet overheen of lijken niet echt veel nieuws toe te voegen. Met uitzondering van de intro misschien, die toch in een ander timbre is opgebouwd. De diepe, vibrerende basklanken die af en toe opduiken op Resurgence of Temporal Malignity zijn een fijne toevoeging, maar meer dan dat is het ook niet. Het nummer mist ook wat frisheid, ideeën, scherpte en een energieke flow.

En dus blijft Oozing the Thirteenth Hour het beste Kamra-nummer tot op heden. Ik vind het een mooie synthese van de mogelijkheden van deze band. Zowel melodisch als qua sfeerschepping, instrumentgebruik, stemveelzijdigheid én productie brengt dit nummer de doodse, maar tegelijk ook zo heerlijk levendige, energieke stijl van Kamra naar boven. Wat me vooral opvalt, is de durf om te experimenteren en de creativiteit om nieuwe muzikale gebieden te ontdekken. Iets wat op de nieuwe nummers té weinig tot uiting komt.

Na wat ik beschouw als de afsluiter van het album, namelijk het korte, scherpe maar aarzelende Last Lamentations, worden we nog vergast op een coda, onder de vorm van het sfeervolle Colossal Blight. Eindelijk horen we nu toch een andere kant van Kamra, namelijk een reflectieve, raadselachtige karaktertrek, vormgegeven door een sereen centraal thema op akoestische gitaar, dat vervolgens wordt overgenomen door de elektrische gitaren en drums. Vocaal wordt hier lustig geëxperimenteerd met gefluister, gesproken woord en een ingehouden geschreeuw: monsterlijk en onwereldlijk. De puzzelstukjes vallen nu eindelijk toch in elkaar. Terwijl de drums in de tweede helft van het nummer vooral op maximale versnelling lopen, gaan de gitaren en de stem in een onstopbare extase: heerlijk onvoorspelbaar, experimenteel en gedurfd.

Onvoorspelbaar, experimenteel en gedurfd: de perfecte cocktail voor een geslaagd Kamra-album. Jammer genoeg blijven we op Cerebral Alchemy net op dat vlak wat op onze honger zitten. De intro, de twee nummers van de EP en de afsluiter Colossal Blight vormen hier duidelijk de essentie: de vier pijlers waar deze cerebrale alchemie op steunt. Zij tonen ons een inventief en origineel Kamra, terwijl de andere nummers vooral veilig blijven hangen in de vaste stijl van de band. Laten we het echter vooral positief bekijken: Kamra blijft een uitermate boeiende band én er is nog ruimte voor verbetering. Benieuwd wat hun volgende release ons zal brengen.

Score:

73/100

Label:

Avantgarde Music, 2023

Tracklisting:

  1. It Burns Without a Fire…
  2. Death Eternal
  3. Lantern of Ghostly Unlight
  4. Resurgence of Temporal Malignity
  5. Oozing the Thirteenth Hour
  6. Last Lamentations
  7. Colossal Blight

Line-up:

  • B.O. – Basgitaar
  • F.K. – Gitaar, keyboards
  • H.Č. – Gitaar
  • J.L. – Stem, keyboards
  • S.V. – Drums

Links: