Infant Annihilator – The Battle of Yaldabaoth

Geschreven door op 12-11-2019 om 18:55.

Album nummer drie voor het Britse pervertorium genaamd Infant Annihilator, een band die me van in het begin van zijn bestaan is bijgebleven. Het debuut The Palpable Leprosy Of Pollution landde in mijn jaarlijst in 2012, The Elysian Grandeval Galèriarch uit 2016 deed dat ei zo na over. Nog meer memorabel dan de muziek zijn de diverse video’s, waarin op een stompzinnig grappige manier geflirt wordt met drugs, homoseksualiteit, splatter en een hoop allround extreem puberale verkniptheid met een buitencategorie WTF-gehalte. Je moet het gezien hebben om het te kunnen begrijpen. Niet alleen de video’s, ook de muziek is trouwens “WTF”, want het is zodanig over the top dat het terug indrukwekkend wordt.

Waar gaat dit dan allemaal over? Laat het ons gemakkelijkheidshalve deathcore noemen, in een extreme uitvoering. Er is werkelijk geen enkel element dat normaal of door een mens gemaakt klinkt. Alle organische frequenties worden herleid tot buitenaardse tonen die dan nog eens ongelooflijk progressief, furieus en overmatig technisch zijn, meestal nog eens allemaal tegelijk ook. De snelheden die herhaald worden in de drumsectie bijvoorbeeld, zijn van die aard dat je je afvraagt of het een lange stroom aan de (t)rillingen of dat het een machinegeweergevecht betreft. Hyperblast my ass, dit is ver beyond hyperblast. En ja, natuurlijk is het allemaal bijgewerkt en kropen er tientallen uren in de studio in om alles aerodynamische strak te timmeren, maar wat doet dat er toe als het effect is dat je achteruit in je stoel geduwd wordt wanneer deze plaat opzet? Soms klinkt The Battle of Yaldabaoth (The BOY zeg maar) als een karikatuur, alsof alle deathcorestereotypen uitvergroot worden en er niets serieus van bedoeld is. Gedeeltelijk klopt dat natuurlijk. Alleen is het wederom een dermate sterk werk dat je er hyperkinetisch van wordt, zowel fysiek als mentaal. Het is niet voor niets dat de lijst van gastbijdrages bestaat uit Trevor Strnad (The Black Dahlia Murder), Alex Teyen (Black Tongue), Alex Terrible (Slaughter to Prevail) en Storm Strope (The Last Ten Seconds of Life).

Naast de basis van extreme deathcore komen ook steeds meer andere invloeden naar boven bij Infant Annihilator. Een pak goed gebrachte technische black metal bijvoorbeeld, ook Anaal Nathrakh-razernij, maar even goed progressieve en jazzy heavy Meshuggah en Cynic, die dan wel geperfectioneerd worden door middel van tientallen softwareprogramma’s, maar niet zomaar tot stand gekomen zijn. Daarenboven kun je met een computer niet zomaar epische nummers in elkaar zetten, gelukkig maar. Hierachter schuilt een pak intelligentie en muzikaal vernuft, mooi verborgen achter kinderachtigheid.


Ik ga niet beginnen met ieder nummer afzonderlijk te ontleden, want dan zitten we hier morgen nog. Houd er gewoon rekening mee dat je hier dertien keer om de oren zal geslagen worden met extreme extreme muziek. De makkelijkste manier om dit te leren kennen is door het in te nemen met de vermakelijke video’s die erbij horen. Op die manier kun je het nog even uitstellen om de teksten er bij te nemen, het artwork te bekijken in meerdere nummers na elkaar te beluisteren. Ik heb er voor jullie twee klaargezet, maar beperk jullie zeker niet tot deze twee. De vorige albums hebben ook de nodige hilariteit gebaard op videovlak (inclusief de The Making Of-video’s).

Score:

84/100

Label:

Eigen beheer, 2019

Tracklisting:

  1. Childchewer
  2. Three Bastards
  3. The Kingdom Sitteth Lonely Beneath Thine Hollowed Heavens
  4. Ov Sacrament and Sincest
  5. Feast ov Goreglutton
  6. Plaguebearer
  7. Swinaecologist
  8. A Rape of Sirens
  9. Empusa: Queen of the Damned
  10. Ere the Crimson Dawn
  11. Thy Faith, Thy Oblivion
  12. The Battle of Yaldabaoth
  13. Necropocalypse
  14. Paedophilic Legacy

Line-up:

  • Eddie Pickard – Gitaar, basgitaar
  • Aaron Kitcher – Drums
  • Dickie Allen – Keel

Links: