Ik ga de intro dit keer kort houden, omdat mijn collega Tafkads reeds een brede uiteenzetting heeft gegeven over deze band in zijn review van Pakana. Into Dawnless Realms is het derde album van deze Finnen. Helemaal Fins zijn de mannen niet, want Lafawijn, één der Nederlandse grootheden der black metal (Terdor, Nachtvrucht), verzorgt de vocalen.
Dit album duurt een mooie drie kwartier, verdeeld over slechts zes nummers. De band specialiseert in helder geproduceerde melodieuze black metal. Helder geproduceerd moet hier niet te letterlijk worden genomen. Het voelt als een nette, wat geveinsde, retroproductie. Denk qua muziek aan iets als Dark Fortress of Iskald, maar dan allemaal een pak eenvoudiger in aanpak. Qua riffwerk zet Wrath of the Woesome Woods een goede eerste impressie neer. De riff die het hoofdthema vertegenwoordigt wordt nogal bruut afgekapt met een bend. Het gekke met deze band is dat het net op het randje zit waar het echt goed wordt. De band lijkt echter geen duidelijk plan te hebben, en weet waar de riff begint maar nog niet waar die uit gaat komen. Hierdoor klinkt At The Crack of Dawn ook meer als een zoektocht waar maar wat verschillende noten worden uitgeprobeerd, in plaats van een helder omlijnd plan. De overgangen zijn meermaals dramatisch, maar op een speelse manier. Iets meer lijm zou de lijn vatbaarder houden. The Cranial Galaxy begint met een vreemde drumpartij, die volgzaam de gitaren opvolgt, om vervolgens in een standaard punkbeat uit te komen.
De alomtegenwoordige vocalen van Lafawijn zijn opgenomen met extra toegevoegde ruis en oversturing. Hoewel het charmant is, klinkt alles zo genormaliseerd dat de dynamiek zoek raakt. Het is alsof er constant een raaf door de muziek heenkraait. Hierdoor wordt The Cranial Galaxy een soort vlakke brij. De overgang van blastbeats door middel van een verlengde fill op de toms na zo’n 2,5 minuten komt ook wat gekunsteld over. Het is mij allemaal net een tandje te kunstzinnig. De toevoeging van de xylofoon brengt sfeer, maar ook hier mis ik de puntigheid, want het lijkt op een ander liedje thuis te horen. Op Argusogen is de intro van zo’n drie minuten dan weer veel te lang om de aandacht vast te houden. Het drumwerk in het refrein lijkt elke keer te willen zoeken naar afwisseling. Het klinkt als ‘Zal ik dit hier dan maar eens even proberen ofzo?’ in plaats van ‘Hier ga ik passend ende doelmatig deze beats drummen’. Los van elkaar hebben alle delen wel iets, maar bij elkaar lijkt het niet een doel te dienen. Valor gebruikt nog de rockende karakteristieken van Satyricon om de boel op te zwepen, terwijl de drums voortklinken met een veel te harde hi-hat en doffe rest, als op Blood Stained Dusk‘s Black Faith Inquisition. Vergeef me de volzin.
Afsluitend kan worden gezegd dat dit een prima plaat is voor ieder die niet al te kritisch op zijn melodieuze black metal is. Als je van een paar lekkere riffs en ideeën houdt kan je hier je gram halen. Toch is een verzameling leuke losse delen niet net zo goed als een goed verhaal. Het muzikale verhaal is moeilijk te volgen en de band springt soms van de hak op de tak. De weinig dynamische vocalen zijn een ander risico dat blijft voortbestaan. De band probeert een ijskoude Scandinavische sfeer neer te zetten met deze muziek. Het probleem is echter dat het me, ondanks de goede instrumentbeheersing en individuele kwaliteiten, vrijwel koud laat.
Score:
60/100
Label:
Wolfspell Records & Korpituli Productions, 2022
Tracklisting:
- Wrath of the Woesome Woods
- At the Crack of Dawn
- The Offering
- The Cranial Galaxy
- Valor
- Argusogen
Line-up:
- Sovereign – Gitaar, basgitaar
- F. – Keyboards, vocalen
- Lafawijn – Vocalen
- Ruto – Basgitaar
- Myrrys – Drums
Links: