Godverdomme, een nieuwe God Dethroned! Ongelooflijk hoe we na meer dan 20 jaar nog steeds nieuw materiaal mogen verwelkomen van onze nationale deathmetaltrots. Zoals vaak geschreven leek het er niet altijd op dat Henri Sattler, de drijvende kracht achter de band, de motivatie vond om door te gaan. Telkens lukte het toch weer, bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dus mogen we nu album nummer twaalf met open armen ontvangen, vier jaar na het sterke Illuminati, dat als titel The Judas Paradox meegekregen heeft.
Wie de band niet kent is of nog heel jong of heeft onder een steen geleefd. God Dethroned vuurt al sinds begin jaren ’90 razende death metal op ons af en heeft in mijn ogen een aantal klassiekers opgeleverd die voor niets of niemand hoeft onder te doen. Persoonlijk reken ik The Grand Grimoire, Bloody Blasphemy en Ravenous tot een paar van mijn favoriete deathmetalalbums aller tijden en raak ik nog steeds zeer opgewonden van de fabelachtige trilogie over de eerste wereldoorlog, waarvan Passiondale en Under the Sign of the Iron Cross eruit springen.
Wat de latere God Dethroned onderscheidt van de oudere is de drang naar het experiment. Op verschillende recentere platen hoorde je al dat er meer ruimte kwam voor meer sfeer en meer cleane muziek. Waar de eerste platen voornamelijk knalhard waren werd van dat pad nu en dan afgestapt en wat zijpaden opgezocht. En vaak werkte het uitermate goed. Zo zal ik de zuivere zang in het nummer Poison Fog nooit meer anders zien als een schoolvoorbeeld van de manier waarop zuivere zang in een deathmetalsong gebruikt kan worden, zonder dat de trve metalhead met braakneigingen de stopknop van de cd-speler op hoeft te zoeken. En ik zal meteen maar verklappen dat op The Judas Paradox dat experimentele meer dan ooit wordt opgezocht. Met Frank Schilperoort op de drums als vervanger voor de naar Pestilence vertrokken Michiel van der Plicht wordt het nieuwe God Dethroned gevormd. En nu gaan we maar gauw luisteren!
Wanneer ik de plaat daadwerkelijk opzet en het titelnummer hoor dan moet ik wel even nakijken of ik niet de verkeerde promo heb gekregen. Dit is niet de rauwe en snelle God Dethroned die ik gewend ben, toch? Ik kan me zo voorstellen dat fervente deathmetalliefhebbers die toch onder een steen hebben geleefd en niet bekend zijn met God Dethroned deze plaat snel afzetten. Dit lijkt weinig op de originele, agressieve God Dethroned. Met een gezapig tempo en veel grandeur wordt het muzikale gepresenteerd. Gedeeltes met cleane zang en veel gevoelig soleerwerk vullen het nummer. De heer Sattler heeft wel ballen hoor, om dit als eerste nummer te selecteren. Ben benieuwd wat de gedachten waren om het zo te doen. Het is wel een goed nummer trouwens, als je je er maar voor open stelt.
Asmodeus begint snel en heeft een mooie penetrerende zwevende riff achter zich. Kenmerkend is het meezingbare refrein. Dit zal voor genoeg vuisten in de lucht zorgen tijdens een optreden. Ik vind de melodie doorheen het hele nummer erg aanstekelijk! Ook hier kan ik zekere hints naar black metal terugvinden. Kashmir Princess gaat over een Indiaas vliegtuig dat door een bom opgeblazen werd. Muzikaal vinden we midtempo death met zeer aanstekelijk gitaarwerk en herkenbare riffs. Het nummer eindigt met een dramatische fade-out waar ik God Dethroned zo sterk in vind. Als een vliegtuig dat neerstortend zijn ondergang tegemoet gaat.
Hubris Anorexia is een vlot nummer met ook weer mooie solo’s en wat ik opvallend vind is het gebruik van de riff en daar tegenover een soort van “contrariff”. Ik weet niet goed hoe het te benoemen maar het zorgt voor een knoop in mijn maag. Bijzonder gedaan. The Eye of Providence is een goed nummer, met minder experiment en vermakelijk. Hierna volgt Hailing Death en dat is momenteel een van mijn favoriete nummers op The Judas Paradox. Hier vinden we God Dethroned in al zijn vernieuwde facetten terug en allemaal in één nummer gevat. Oude felle death, melodieuze en epische gedeeltes met aan cleane zang grenzende vocalen en een pakkend refrein komen allemaal samen. Ja, lekker!
En zo naderen we langzaam het einde van de nieuwe plaat. Broken Bloodlines en War Machine zijn goede nummers en geheel in lijn met wat voorafgaat. Bij tijden snel, hard en meedogenloos en meer dan afdoende afgewisseld met herkenbare refreinen en melodieuze gedeeltes.
Mocht het nog niet duidelijk zijn uit bovenstaande, de band heeft zich verder ontwikkeld maar is zichzelf ook trouw gebleven. Henri c.s. hebben muzikaal de grenzen waar ze redelijkerwijs binnen bleven aanzienlijk opgerekt. Het heeft er voor gezorgd dat ik na een eerste luisterbeurt een tikje beduusd achterbleef. Wat moest ik hier nu mee? Na nog een keer luisteren kregen een aantal nummers al vat op me, en dat die meer herkenbaarheid van de oudere God Dethroned blijken te hebben mag geen toeval heten. Na nog wat luisterbeurten begonnen de andere nummers ook te klikken. Ook het eerste nummer past nu perfect. Ik vermoed dat de band ook tekstueel steeds diverser wordt. Zoals al eerder vermeld, beschik ik niet over de teksten maar ik kan me zo inbeelden dat het meelezen van de teksten de nummers nog meer inhoud zal geven. Concluderend wil ik zeker nog zeggen dat het de mannen weer gelukt is om een sterk album te produceren. Anders, maar dat is best lekker!
Score:
88/100
Label:
Reigning Phoenix Music, 2024
Tracklisting:
- The Judas Paradox
- Rat Kingdom
- The Hanged Man
- Black Heart
- Asmodeus
- Kashmir Princess
- Hubris Anorexia
- The Eye of Providence
- Hailng Death
- Broken Bloodlines
- War Machine
Line-up:
- Henri Sattler – Gitaar, vocalen
- Jeroen Pomper – Basgitaar
- Dave Meester – Gitaar
- Frank Schilperoort – Drums
Links: