Het trio van Glassing kan ik tot mijn verbazing niet vinden in de metalen archieven. Gelukkig wel op Zware Metalen, we schreven namelijk eerder over het drietal uit Austin, Amerika. Ik deel hier even de recensies van het debuut Light And Death en de EP Dire And Sulk. Over laatstgenoemde was collega redacteur Tom Watthy in ieder geval uitermate positief. Hij noemde onder andere de aansprekende combinatie tussen shoegaze en agressieve uitbarstingen als een interessant gegeven. De twee tussenliggende albums zijn dan weer niet bij onze webzine besproken.
Glassing heeft met dit From the Other Side of the Mirror dus in feite een vierde album toegevoegd aan de discografie. Het is een album dat de eerder besproken draad, zoals mijn collega reeds benoemde doorzet, ware het niet dat de component agressie nog iets nadrukkelijk op de voorgrond is getreden. Ik benoem het derde nummer Defacer als één van de aansprekende voorbeelden van deze constatering. Ik zou het haast een wat meer ongepolijste Deafheaven-aanpak durven noemen, al zit er ook heel wat schoonheid in verweven. De bikkelharde blackdrums worden wat opgekuist door enige post-hardcore intensiteit. Ergens te midden van dit spectrum bevindt zich dan Sallow, een nummer waarmee de band poogt om u van enige rust te voorzien en dat voor ruim drie minuten. Net iets te lang naar mijn smaak, waardoor het album iets te veel wordt onderbroken. Met Nominal Will pakken de bikkels stevig door en komt vooral die schuurpapieren schreeuw weer intens en mooi aan de oppervlakte. De wat zoetgevooisde vocalen bieden daarnaast een zweem van verlichting en contrasteren mooi binnen de wat sleurende en hakende gitaaromgeving. Vrij impressionant, al zit ik toch op die felle blackmetalpassage te wachten, die de boel openbreekt. Dat komt er tijdens dit nummer niet meer aan te pas en in ruil daarvoor luister ik naar een atmosferische, bijna ambient eindfase.
Mijn voorkeur gaat meer uit naar de wilde bravoure van het korte As My Heart Rots. Dit nummer beukt vanaf de eerste seconde als een malle en heeft een fijne onderhuidse spanning die met name vanuit het gitaarwerk komt. Vervolgens horen we ook nog enige vocale variaties en een aantal allesverpletterende drumsalvo’s. Wat een uitzinnige en haast onverantwoorde geweldsuitbarsting! En dat slechts in een kleine drie minuten speeltijd. Circle Down zet die manifestatie ook deels door, maar het trio vermengt de black nu ook weer met de wat fijnmazigere klanken. Tijdens de swingende cadans krijgen we nog een diepe grunt voor de kiezen en werken de heren toe naar een soort duistere deathblack. Die zag ik even niet aankomen, maar het werkt allemaal wonderwel. The Kestrel Goes voegt voor mij dan weer een stuk minder toe, wanneer er een dikke vijf-en-een-halve minuut aan rustige voortkabbelende ambient-achtige toestanden te horen is. De felle afsluiter Wake heeft dan wederom een stuk meer om het lijf.
Score:
79/100
Label:
Pelagic Records, 2024
Tracklisting:
- Anything You Want
- Nothing Touches You
- Defacer
- Sallow
- Nominal Will
- Ritualist
- As My Heart Rots
- Circle Down
- The Kestrel Goes
- Wake
Line-up:
- Dustin Coffman – Vocalen, bas
- Scott Osment – Drums
- Cory Brim – Gitaren
Links: