Fallujah – Xenotaph

Geschreven door op 15-06-2025 om 20:00.

Een cenotaaf (in het Engels: cenotaph) is een leeg graf, monument of tombe opgericht ter ere en nagedachtenis aan een of meer overledenen van wie het stoffelijk overschot ergens anders begraven ligt of onvindbaar is. Bekende cenotafen, die gewijd zijn aan de nagedachtenis van een groep, zijn bijvoorbeeld de Menenpoort in Ieper, het Tyne Cot Cemetery in Zonnebeke (beide België), de Whitehall in Londen (UK) en de The Memorial Cenotaph in Hiroshima (Japan). Het uit San Francisco afkomstige Fallujah geeft een creatieve draai aan het woord en schrijft het met een X: Xenotaph. Ook tekstueel vult de het viertal dit passend in aan de hand van het concept van het nieuwe album: een sciencefictionverhaal dat zich afspeelt in een realiteit na de dood.

Frontman Kyle Schaefer, die voor het verhaal onder andere inspiratie vond in Frank Herberts roman Children of Dune, zegt erover: “Each song on Xenotaph represents a chapter or section of the whole, starting with Kaleidoscopic Waves, a tale of the main protagonist in a post-death wake state meeting the ‘guide,’ who may be angelic in appearance but is intently malevolent.” (“Elk nummer op Xenotaph vertegenwoordigt een hoofdstuk of sectie van het geheel, beginnend met Kaleidoscopic Waves, een verhaal over de hoofdpersoon in een wake-toestand na de dood en die de ‘gids’ ontmoet, die er misschien engelachtig uitziet, maar opzettelijk kwaadaardig is.”) Vaag? Te ver gezocht? Heb je niets met sciencefiction? Bega niet de vergissing Xenotaph daarom direct aan de kant te schuiven…

Voorafgaand aan het album verschenen reeds drie singles: Kaleidoscopic Waves, Labyrinth of Stone en Step Through the Portal and Breathe. Hierop was te horen dat de band de ingeslagen muzikale invulling van Empyrean (2022) niet alleen voortzet, maar dat de ontwikkeling nog verder is doorgezet. Progressieve technische death metal bepaalt het muzikale speelveld. Opwindende riffs, speelse schakeringen, dynamische structuren, jazzaccenten in het gitaarwerk, speels soleerwerk (Step Through the Portal and Breathe), een aanlokkelijke, atmosferische gloed, veelvuldig ingebouwde intermezzo’s (slot- en titelnummer Xenotaph), polyritmische drums, verpletterende deathvocalen en een verrassende hoeveelheid contrasterende harmonieuze vocalen (The Obsidian Architect) creëren een heel geschakeerd en gevoelvol geluid. Zo komen composities te voorschijn met een frivole structuur maar volop samenhang, waarbinnen complexiteit en afwisseling de boventoon voeren zonder ook maar één tel te vervallen tot een wirwar van losse flarden.

En nu het volledige album er is, blijkt dat deze drie nummers geen uitzondering op het geheel zijn. Daar is wel het nodige gesleutel aan vooraf gegaan. Gitarist Scott Carstairs liet namelijk al weten dat de bandleden heel wat aandacht besteed hadden aan het uitproberen van verschillende arrangementen, onder andere met als intentie de songstructuren snel en compact te houden, met veel verschillende delen in elk nummer. Wel, het vele werk betaalt zich uit. Xenotaph klinkt als een terugkeer naar de warme, atmosferische bezieling en frivole techniciteit van albums als The Flesh Prevails (2014) en Dreamless (2016), zonder daarbij terug te vallen op gerecycleerde ideeën en riffs uit eigen werk.

Labyrinth of Stone en Step Through the Portal and Breathe toonden als singles al hun pracht, maar in samenhang met het volledige album komen ze echt tot volle bloei. Het album is tot in de fijnste finesse uitgewerkt en kent een organische, heldere productie. Naast de band zelf zijn Dave Otero (Cattle Decapitation, Archspire) en Mike Low (Vitriol, Aborted) hiervoor verantwoordelijk. Daarnaast, en dat is misschien nog wel het meest indrukwekkende aan Xenotaph, herbergt het album een heerlijke flow is daarmee zoveel meer dan een verzameling losse nummers. Het luistert heerlijk weg en is als een boek dat je niet meer wilt wegleggen, waarin je volledig verstrikt raakt nadat je het eerste hoofdstuk gelezen hebt en waarbij je pas content bent als je het einde kent. Groot verschil met een boek is dan weer dat ik een boek over het algemeen maar één keer lees, terwijl dit Xenotaph op voorhand verzekerd is van meerdere luisterbeurten.

‘Fallujah are in a perpetual state of evolution’ (‘Fallujah bevindt zich in een eeuwige staat van evolutie’) staat in de promotekst bij het album. En daar is werkelijk geen letter van gelogen. Op Xenotaph kleurt Fallujah zijn progressieve technische death metal zeer rijk en afwisselend in en keert het – nog meer dan op Empyrean – terug naar de atmosferische invulling van weleer. Als je op zoek bent naar een album dat van begin tot einde intrigeert, rijk is aan detail met een levendige structuur en ook nog eens prettig in het gehoor ligt, dan is Xenotaph het album voor jou. Noteer hem maar vast voor een plekje in de jaarlijst. Meer interessante progressieve technische death ga je dit jaar niet meer tegenkomen.

Score:

90/100

Label:

Nuclear Blast , 2025

Tracklisting:

  1. In Stars We Drown
  2. Kaleidoscopic Waves
  3. Labyrinth of Stone
  4. The Crystalline Veil
  5. Step Through the Portal and Breathe
  6. A Parasitic Dream
  7. The Obsidian Architect
  8. Xenotaph

Line-up:

  • Evan Brewer – Basgitaar
  • Scott Carstairs – Gitaar
  • Sam Mooradian – Gitaar
  • Kyle Schaefer – Vocalen

Links: