De enige muziek waar je als rechtschapen punkliefhebber tegenwoordig nog een stijve van krijgt is politieke punk. Om precies te zijn melodieuze rauwe punk vanuit agressie en tristesse. Kom maar binnen Ett Dödens Maskineri. Een Zweedse band wiens debuut een onuitwisbare indruk wist achter te laten. Op mij althans. De rest van jullie posers zat ingewikkeld te doen met Paradise Lost en Testament in de jaarlijst van 2020. Toch houd ik nog steeds van jullie hoor.
Ett Dödens Maskineri is een band die maatschappelijke thema’s aan de kaak stelt. Denk hierbij vooral richting identiteitspolitiek, ideologische strijd en media manipulatie. Kort samengevat maakt de band naar eigen zeggen een vuist tegen exclusie en racisme. Die gebalde vuist komt dit keer in de vorm van de cultuuroorlog, Kulturkriget. Wat u er inhoudelijk van vindt moet u zelf maar bedenken. Noem me masochistisch, maar ik wil graag geslagen worden door deze band. Normaal ben ik vrij kort van stof, maar vandaag zal ik u als lezer eens meenemen door elk nummer.
De verwachtingen lagen natuurlijk torenhoog, en die verwachting wordt op dit album deels ingelost. We beginnen met Vapen och Ammunition. Een interessante melodie wordt bijgesprongen met de kwaaie vocalen die zo kenmerkend zijn voor de band. Een opener van formaat! Wat deze track sterk maakt is de de effectgedreven gitaar die door de muziek heenjankt en een centrale rol pakt. Alsof de band een externe kracht laat meehuilen, als de stem van een ander temidden van de georganiseerde chaos van de band zelf.
De tweede track vind ik een stuk minder geslaagd. Människovärdighet betekent zoveel als menselijke waardigheid. Ik mis een pointe in deze track, hoewel ook hier de vocalen je bij de keel grijpen. De titeltrack doet je beseffen waar het aan schort. Want ook hier is het verhaal tekstueel gezien vol emotie en overtuiging, maar muzikaal is het wat te soft. Muzikaal lijkt het alsof de band zijn boodschap kalmpjes en keurig toezingt. Distortion to Hell kiest zelfs voor cleane vocalen die met zijn anarchistische vibe aan Catharsis doet denken. Muzikaal niet, want daar is het veel te kalm voor. Mooi is het wel, maar weer overheerst de tristesse. Het is een keuze. Ik hou persoonlijk meer van de kwade dronk van het anarchisme. Ik vind het wel sterk dat de band niet een soort opbouw verwerkt in de track met ineens een riff. Veel bands doen dat. Het haalt de kracht van het nummer, dat juist in de rust zit, totaal onderuit.
Met Blodröd word je bijna hysterisch wakker geroepen. Een kvelertakiaanse vertakking op de gitaar wordt in opperste concentratie voorgedragen. De overgangen zijn chaotisch. Dit is de frustratie die erin hakt! De solo is perfect geplaatst want deze verschijnt uitermate soepel ten tonele. Henrik Levahn’s uitroep:’Helvete’ laat nog eens horen dat het nu echt menens is.
Avgrundsmörkret is een onderhoudende track die klassieke crust punk inhoudt. De effectkeuze vind ik hier wat onverwacht, misschien zelfs onterecht. Högerspöket vind ik zo ontzettend netjes gedrumt. En hoewel dat enerzijds een compliment is, blijft het drumgeluid zo een beetje weggedrukt waardoor de energie niet helemaal doorkomt. Med Mandomen Lindad Runt Halsen komt gelukkig weer eens met een dikke riff. De opbouw is traditioneel: eerst het thema, dan het eerste couplet, en het is wachten tot de riff er weer inhakt. Deze track heeft het helemaal. Zo zie je weer hoe belangrijk een goede riff is. De track kan daarna twee kanten op: een versnelling, of een semi-hoopvolle trage passage. Het wordt dat laatste, waarna de riff nog een keer in volle glorie mag knallen. Ja, dit is mooi hoor.
En Ö I En Ändlös Ocean (ik heb mijn toetsenbord gekneusd tijdens het typen van die titel) begint met een nocturnale piano. Het vraag-antwoord-spel tussen de twee vocalisten kan niet anders dan je vervullen met eenzelfde passie. De riffs werken eerst goed toe naar een bijna-vervulling. Een track waar je blijft luisteren, omdat je weet dat er nog een kers gaat komen. Als die kers dan vervolgens komt na zo’n twee minuten wordt je geduld rijkelijk beloond. Deze track biedt misère met telkens een zuchtje hoop, zeker naar het einde toe, waar de legato de staccato-aanslagen oplost. Het zijn kleine puntjes van hoop.
Kulturkriget klinkt als een weloverwogen album, met meer ruimte voor jams en experiment dan zijn voorganger. Een album dat regelmatig gas terug neemt om te filosoferen en te analyseren. Op die moment ben ik alleen nog niet helemaal overtuigd van de urgentie. Muzikaal gezien dan, want de vocale strapatsen zijn vrijwel altijd bezield. Zelfs de cleane vocalen vond ik op deze plaat mooi passen. Een plaat die zweeft tussen wanhoop, frustratie en momenten van contemplatie. Daarmee vond ik het een veelzijdig album, maar miste ik wel een duidelijk muzikaal punt dat de band wil maken. Voor mijn gevoel maakt de band met Kulturkriget geen duidelijke keuze. De luisteraar blijft regelmatig achter met onbestemde riffs en passages waarvan de urgentie ontbreekt. Tracks die ik er uit vond springen zijn Med Mandomen Lindad Runt Halsen met gewoon een donders dikke riff, En Ö I En Ändlös Ocean vanwege de songwriting en Blodröd met opgefokte vocalen.
Score:
75/100
Label:
Suicide Records, 2023
Tracklisting:
- Vapen och ammunition
- Människovärdighet
- Kulturkriget
- Distortion to hell
- Blodröd (Featuring Henrik Levahn)
- Avgrundsmörkret
- Högerspöket
- Med mandomen lindad runt halsen
- En ö i en ändlös ocean
- Le misanthrope
- Stormsteg
- Godnatt jord
Line-up:
- Aidin Razavi – Gitaar, Vocals
- Andreas Thunmarker – Drums, Vocals
- Daniel Garpebring – Vocals, Gitaar
- Erik Öyen – Basgitaar
Links: