Een symfonische band uit Italië. Heeft u daar nou nooit genoeg van? Deze band meent sinds 2007 enig bestaansrecht te hebben, binnen het overladen kader van symfonische gothic metalbands. Vinden wij dat ook? Eerder verschenen op Zware Metalen recensies van het album Brave Dreams en het debuut The Bridge of Sighs. Dit XI is het eerste album met nieuw aangetrokken sopraan Kyrah Aylin en daar maakt Scarlet Records in de promo nogal wat gewag van. En waar de eerder besproken albums niet in de smaak vielen bij de collega redacteuren met als één van de voornaamste pijnpunten de clichématige zang, ben ik nu geneigd om de band alsnog een kans te geven.
Van de muziek die op dit album staat moeten alle puristen, hardcore metalliefhebbers en rioolratten zo ver mogelijk weg blijven. Dit is zo schoon en steriel als de gemiddelde operatiekamer in een ziekenhuis, al kan men daar tegenwoordig ook enkele vraagtekens bij plaatsen. Maar goed, dat is geen stof voor deze recensie. Wat wel stof is voor deze recensie is het enorme poppy gehalte van deze symfonische plaat. De mainstream dringt door in heel wat arrangementen, waarbij er letterlijk melodieën één op één te herleiden vallen. En ook het genoemde Rammstein, vanuit de promo hoort u al vrij snel terug tijdens Hybrid Love, al blijft het daar zeker niet bij. Maar verdomme, ik moet het hier toch wederom ook weer toegeven, want na een heel aantal luisterbeurten kan ik enkel en alleen tot de conclusie komen dat XI u met de nodige dramatiek en schitterende gezangen hard op uw (gevoelsmatige) flikker gaat geven. Crawling is een nummer dat u mee op sleeptouw neemt met een dramatische melodielijn en een heerlijk snelle zangpartij. Dame Aylin noemde ik al eerder en er is door dit Scarlet Records geen woord van gelogen. Wat heeft zij een geweldig modulerende stem, waarbij ze haar normale zangstem moeiteloos met “sopraan” weet af te wisselen. Zo nu en dan is er ook ruimte voor een verdwaalde grunt, waarvan de herkomst bij mij onduidelijk blijft. Als deze keelerupties ook door dame Aylin worden uitgespuwd, dan heb ik daar nog meer respect voor dan ik tot nu toe al had.
Revelation prijs ik dan weer vooral vanwege het dreigend gitaarwerk en het hoge sopraangehalte, waarbij Midden-Oosterse invloeden niet ontbreken. Insanity moet het dan weer meer hebben van reeds geplaveide paden binnen de symfonische scene, waardoor het nummer niet al te origineel aanvoelt. In dat opzicht kent Goddess een soortgelijke aanpak, maar weet het stemgeluid mij te betoveren. In combinatie met de roestige grunt doet dit denken aan tijden die al lang achter de rug zijn. Maar de nostalgische gevoelens die het bij mij oproept zijn onmiskenbaar genieten. Al besef ik mij wel dat er ook genoeg liefhebbers rondlopen die dit allemaal veel te voorspelbare muziek zullen vinden. En daar kan ik het dan zeker niet mee oneens zijn. Het is nog even wachten op het nummer dat echt weet te verrassen. Moon is een wat rustiger nummer, alvorens Portrait of a Ghost er met wat blastbeats (ja u leest het goed!) inklapt. Een mooie melodieuze opbouw volgt, waarbij de grunts en heel veel melodramatische lijnen vechten om op de voorgrond te geraken. Verder is er slim gespeeld met een tikkende klok, afwisselende zanglijnen en een rustig einde, waardoor het geheel wat mysterieus aandoet.
De laatste fase van dit album bestaat uit het intermezzo A.I. Slavery, wat ingekleurd is met spacey en futuristische geluidseffecten en de nummers Crawling en Legion. De band gaat in deze fase volledig los en weet het beste in zichzelf naar boven te halen. Clichématig en uitgekauwd is dit geenszins meer. En het is overduidelijk dat deze laatste fase dan ook de beste ideeën laat horen van dit Elegy Of Madness op XI. Bravo Elegy Of Madness.
Score:
84/100
Label:
Scarlet Records, 2023
Tracklisting:
- 11:11
- Broken Soul
- Hybrid Love
- Revelation
- Insanity
- Goddess
- Moon
- Portrait of a Ghost
- A.I. Slavery
- Crawling
- Legion
Line-up:
- Kyrah Aylin – Vocalen
- Tony Tomasicchio – Gitaren
- Marco Monno – Gitaren
- Larry Ozen – Bas
- Francesco Caputo – Drums
Links: