Lorna Shore – Immortal

Toen de getalenteerde Tom Barber bij Chelsea Grin ging zingen, zocht ik eens een plaatje van Lorna Shore op. Het bleek geen band te zijn die me lang kon boeien. Maar vooruit, ze hebben een nieuwe zanger in de gelederen, of beter: hadden, want CJ McCreery is inmiddels niet meer bij de band. Daarover later meer. Het feit dat deze nieuwe vocalist Immortal heeft ingeschreeuwd is reden genoeg om de band een herkansing te geven.

Lorna Shore zorgt ditmaal voor een echte knalplaat. Deathcore trouwens, voor degenen die nog niet weten waar dit heengaat. Duistere, symfonische deathcore die tussen generiek en origineel schippert. De band maakt het al sinds 2010. Inmiddels is de groep een vrij populaire act in het genre. De albums Psalms en Flesh Coffin gingen vooraf aan het nieuwe Immortal. Denk aan een mix van Infant Annihilator en The Acacia Strain op een bedje van Dimmu Borgir en je hebt een beeld van hoe deze band klinkt.

Opener Immortal zet gelijk de toon. Startend met een koor en dreigende keyboards gaat de track over in een racende melodieuze razernij. Diepe grunts en hyperblasts die in een geniaal refrein uitkomen. Zing gezellig ‘Immortal’ mee. Het is deathcore, dus dan mag het. Het nummer duurt bijna zeven minuten maar is elke seconde meer dan waard. De ene na de andere breakdown wordt uitgemolken om vervolgens dat refrein nog eens over te doen. Wat een uitstekend doordacht nummer is dit geworden!

Je krijgt daarna wat generieke, maar bovengemiddeld boeiende deathcore voor de kiezen. Death Portrait is duister en beladen waarbij er slechts twee breakdowns zijn ingebouwd. De snerpende riffs brengen op overtuigende wijze melodie aan. Dan komt Hollow Sentence voorbij. Heilige maagd Maria, wat een geniaal nummer weer! Hoe verzinnen ze het?! Eerst lichte keys en een introducerend geblaf. Thrashend en met een dikke lead erover ramt de band tot een brug, die ook gelijk een breakdown is. In het refrein wordt weer mechanisch snel gedoublebassed. De navolgende breakdown fuckt uw nek op. Maar de band maakt geen excuses en zet nogmaals de razende keyboardgedreven lijnen in. Hier krijg je niet snel genoeg van, het is gewoon verslavend. Ik kan het weten, want de afspeelteller is de vijftig inmiddels gepasseerd.

McCreery snauwt en brult de longen uit zijn lijf en drukt zijn keiharde zanglijnen bij je naar binnen. Jammer dat het niet alleen bij die zanglijnen bleef. Tattooboy CJ McCreery is namelijk vanwege veronderstelde vrouwonvriendelijkheid gewieberd. Een paar dames die de beste man van heel dichtbij kennen zijn een heel twittercircus aan het maken over hun ervaringen, dus als je daar zin in hebt, dan weet je waar je moet zijn.

Warpath of Disease vervolgt het pad der vernieling dat de band heeft ingeslagen. Dikke breakdowns, maar ook afwisseling met de snelste vocalen van het album. De solo die hier wordt gebracht is kort, maar exact wat nodig was om de druk nog iets verder op te voeren. Misery System zet in op het samenspel tussen melodieuze gitaarleads en keyboards. De afwisseling komt in de vorm van loodzware breakdowns die door menig deathmetalliefhebber met de nek worden aangekeken. Check vooral die laatste breakdown, die als een doodshamer iedereen voor zijn kop ramt.

Na het luisteren van dit album blijf je achter als een dik kind met zijn handen vol lege snoeppapiertjes. Verzadigd, maar nog altijd hongerig naar meer. De replayknop mag gebruikt worden. Dit album is natuurlijk alleen maar geschikt voor liefhebbers van deathcore vol met breakdowns. Als je daar misselijk van wordt kan je beter een paar kotszakjes gaan halen. Luistertips: Immortal, Hollow Sentence, Misery System, Obsession, Darkest Spawn

Score:

87/100

Label:

Century Media Records, 2020

Tracklisting:

  1. Immortal
  2. Death Portrait
  3. This Is Hell
  4. Hollow Sentence
  5. Warpath of Disease
  6. Misery System
  7. Obsession
  8. King Ov Deception
  9. Darkest Spawn
  10. Relentless Torment

Line-up:

  • Adam De Micco – Gitaar
  • Austin Archey – Drums
  • CJ McCreery – Vocalen
  • Andrew O’Connor – Gitaar

Links: