Het uit Oslo afkomstige Dreamarcher heeft niet enkel één van de vetste bandnamen ooit, maar wist op de afgelopen editie van Complexity Fest zwaar indruk te maken met zijn verfrissende blackened progressive metal. Het kwartet beheerst niet enkel de instrumenten, maar herbergt vier zeer uiteenlopende stemmen en invloeden. Zo heb je een woeste drummer met een gemene blackmetalscream, een gitarist met post-metal invloeden en een brul die sterk aan Brent Vanneste (STAKE, Steak Number Eight) doet denken, een bassist met een hoge, vrij lichte alt-rock stem en een gitarist met een zeldzame grunt en zware voorliefde voor Mastodon. Hoewel, het blackened gedeelte vervult steeds meer een bijrol en de band is enkel inventiever en ruimdenkender geworden. Zo is er de fenomenale Harding-EP (2018), die tevens het perfecte intromoment voor Dreamarcher vormt. En nu komt de band met het tweede volwaardige album The Bond op de proppen. Kan Dreamarcher de kwaliteit van Harding hier verder zetten?
Opener Coal is tegelijk het sterkste en het meest verwarrende nummer van de plaat. De band gaat hier van de hak op de tak, maar weet in de chaos een lappendeken aan schoonheid te creëren. De intro is een typische Mastodon-tokkel, maar het couplet dat hier meteen op aansluit, is desoriënterende, vrij atonale alt-rock. Al snel volgt er een blackened passage die houvast biedt. Wat volgt, is een outro waarbij je beide teugels verliest en het start-stop ritme je als een rodeostier op de grond wilt krijgen. Als je dit ritje weet uit te zitten, dan word je beloond met het licht aan het einde van de tunnel. Vrij letterlijk, want opvolgers Black Water en A Fail of Design liggen een stuk lichter in het gehoor en palmen je in met twee pakkende refreinen. De schijnbare droogte aan prikkels lijkt eerst vrij duf, maar dat klaart na een paar luisterbeurten volledig op. From Which We Came is een nummer dat begint met sporadische slagen, leegte en oerkreten tot we een tweede blackened passage krijgen en sluit af met een dicht tegen post-rock aanleunende instrumentale outro. Zeer geslaagd experiment.
The Bond is een echte groeier en pas vanaf de derde luisterbeurt begon alles op zijn plaats te vallen voor mij. Dit komt omdat Dreamarcher van zoveel verschillende vaatjes tapt, dat het moeilijk wordt om een coherent verhaal te vertellen. Op de Harding-EP was dat veel minder een probleem omdat die plaat gewoonweg korter is. Ook daar heb je grote contrasten, maar die songs zijn ook nog net wat beter dan die op The Bond. Dat wil niet zeggen dat er hier niks te beleven valt, integendeel. Na een beetje graafwerk toont The Bond zijn ware kleurenpracht. Aanrader van formaat, maar als je de band niet kent, zou ik eerst met Harding beginnen.
Score:
82/100
Label:
Indie Recordings, 2019
Tracklisting:
- Coal
- Black Water
- A Fail Of Design
- From Which We Came
- Folgefonna I
- The Body
- Dominance
- Folgefonna II
Line-up:
- Kim Christer Hylland – Gitaar
- Ruben Aksnes – Zang
- Odd Erlend Mikkelsen – Percussie
- Eirik Kråkenes – Gitaar
Links: