De heren in het Franse Diablation zijn ervan overtuigd dat er na de apocalyps maar een weinig figuren over zullen blijven, iets waar ze meer dan gelijk in hebben. In hun nieuwste epos, Irrévérence, de opvolger van platen Allégance (2021) en Par Le Feu (2023), bezingen ze vermoedelijk dezelfde thematiek. Die vorige platen waren al behoorlijk indrukwekkend te noemen, de symfonische black metal die erop verzameld staat, kan ik goed smaken. Nu, nog geen jaar na de vorige, ligt alweer de nieuwe plaat op de speler. Het is misschien wel het laatste werkstuk maar kom. De thematiek waarover hierboven sprake wordt aangevuld met ideeën rond een revolutie tegen modernisme en liberalisme om alzo terug te keren naar het tijdperk van de enige koning, hij die als de grote architect van dit alles kan bestempeld worden.
Osmose Productions is nu ook weer de platenboer van dienst en dat mag je gerust een goede zaak noemen. Dit Franse label is één van de labels die al jaren, sinds 1991 namelijk, het één en het ander op de kerfstok heeft. Te veel om op te sommen. Binnen dit Diablation zie je heren verzameld die in de Franse ondergrond goed gekend zijn en hun pluimen verdiend hebben of nog steeds verdienen in Seth bijvoorbeeld of het magistrale Gravenoire. Deze adelbrieven nemen niet weg dat de nieuwe muziek toch eens kritisch dient benaderd te worden. Wat we dan ook onmiddellijk gaan doen.
Ik vind jammerlijk geen passend videomateriaal om te posten: tja dan ga je het met mijn onderstaande reflecties en bedenkingen moeten doen. 144000, wat het ook moge betekenen, zijn de eerste boosaardige klanken die zich op zulks een wijze etaleren alsof we naar oude platen van Elend aan het luisteren zijn. Het geeft het geheel direct iets theatraal kerkelijks mee. Eternel pikt luttele seconden later echter op een zurige wijze, de draad een andere wijze weer op. We herkennen het Diablation zoals op vorig werk. Nog steeds, hoe zou ik er ook aan durven twijfelen, zijn de teksten en dus vocalen perfect gefraseerd. In dat opzicht dient niemand de heer Vicomte Vampyr Arkames de les te spellen. Als een razende, als een bezetene is het ook Rémi Sérafino die zijn stempel op de muziek drukt. Zijn drumpartijen zijn van een buitenaards niveau. Hij timmert letterlijk elk gaatje dicht en etaleert zo zijn kennis en kunde. Het repetitieve begin van Purification levert enkele maten later een intens nummer op dat hij van de ene in de andere kadans laat glijden en net dat maakt het een erg interessant gebeuren. Om maar opnieuw te zwijgen over de fantastische vocalen!
En net als je denkt het kan toch niet gekker, doen de Franse vrienden er nog een paar schepjes bovenop. Par La Haine knuppelt op gevarieerde wijze iedereen stevig KO. De heerlijke dreigende glijdende melodische gitaarpartijen in Chrysanthèmes Au Nouveau Monde zijn evenmin te versmaden. De toevoeging van de akoestische partij creëert wat rust maar die is maar relatief want in heel het universum kom je vermoedelijk maar een weinig bands tegen die aan het niveau van de Franse vrienden van Diablation kunnen tippen.
Ook deel drie, Irrévérence, van het Franse (symfonische) blackmetalgezelschap Diablation scheert hoge toppen als je het mij vraagt. Zeker luisteren, zeker aanschaffen!
Score:
85/100
Label:
Osmose Productions, 2024
Tracklisting:
- 144000
- Eternel
- Purification
- Par La Haine
- Chrysanthèmes Au Nouveau Monde
- Ad Universum
- Le Dernier Roi
Line-up:
- Maximillien B – Bas
- Rémi Sérafino – Drum
- V. Orias A. – Gitaar, keyboard
- Vicomte Vampyr Arkames – Zang
Links: