Mike Redman is een multi-talent uit de buurt van Rotterdam. Begonnen als rapper en MC vergaarde hij in de jaren ’90 vooral bekendheid in de drum-‘n-bassscene. Ook is hij drijvende kracht achter het platenlabel Redrum Recordz, maakt hij documentaires en houdt hij zich bezig met visuele kunst. Dit Deformer is een van zijn vele projecten. Op Inner-Outcast brengt hij zijn geliefde (break)beats samen met extreme metaldrums, zware riffs en rap. Redman zelf spreekt van “a work of passion where nostalgia creates something new” en daar zit best wat in. Want hoewel (break-)beats inmiddels al geruime tijd in ons midden zijn en ook de combinatie met metal eerder gehoord is, denk bijvoorbeeld aan de eerste plaat van Junkie XL – van wie (al dan niet toevallig) rapper Rudeboy hier ook van de partij is – of sommige tracks op de Spawn-soundtrack, horen we hier toch ook wel frisse ideeën.
Daarbij weet Redman zich overigens uitstekend in de kijker te spelen. Het is immers niet iedereen gegeven om vanuit Nederland klinkende namen als Ice-T (Body Count), Scott Ian (Anthrax), Gary Holt (Exodus), Flavor Flav (Public Enemy) op je plaat te krijgen. Evenmin is het vanzelfsprekend om Ed Repka tot het aanleveren van het artwork te bewegen. Nu moet daar direct bij gezegd worden dat genoemde gasten zich veelal beperken tot vakkundig gestoken verbale veren in het Deformer-gat en dat ik wel eens overtuigender werk van Repka denk te hebben gezien (de hoes van Inhuman Condition van Massacre bijvoorbeeld). Er zijn echter ook genodigden op het album die muzikaal belangrijk zijn. Zo gaat ex-Suffocation drummer Mike Smith op vier van de zes tracks de strijd aan met de breakbeats van Redman en legt Living Colour-gitarist Vernon Reid in twee songs zijn kenmerkende melodieuze priegelsolo’s neer. Priegel hier in de beste zin van het woord overigens.
Maar ook de instrumentale openingstrack Metal Breakdown mag er wezen. Na een dreigende aankondiging Ice Motherfuckin T (bitch) legt de tegenwoordig vaak geziene Morean (Dark Fortress, Alkaloid en arrangeur voor Triptykon’s Requiem) zijn vervormde riffs neer. Daarbij gaat het van black naar moderne metal, waarbij de live drums de breakbeat keer op keer op hun donder geven (in Pseudocide is dat later overigens precies andersom). Doordat de riffs steeds in fragmenten voorbij komen klinkt de track wel wat als een rifftape waarop een gitarist zijn ideeën vastlegt (is die telefoon van Kirk Hammett nu eigenlijk al eens gevonden?), maar het werkt – ook door de steviger wordende beats – wel.
Freakquencies is dan weer een track die het gevoel geeft dat de genres elkaar nog niet volledig verstaan. De vocalen bestaan uit niet meer dan shout-outs aan Mike Redman en korte levenslessen van David Ellefson (Megadeth) en Flavor Flav (Public Enemy). Het zijn het zware Nailbomb-gitaarwerk van Redman zelf en de freaky gitaarsolo van Reid die het nummer overeind houden.
Het is lastig een cijfer toe te kennen aan een plaat die het metalgenre vanuit een drum-‘n-basshoek benadert. Er zijn nu eenmaal momenten dat je voelt dat de beide genres elkaar nog net niet helemaal begrijpen. Redman lijkt dit zelf ook te beseffen, want het persbericht spreekt over een ongepolijste release. Daar staan dan weer meer dan genoeg stukken tegenover waarop de stijlen elkaar wel vinden. Op zulke momenten ontstaat er of een lekkere groove (in de raptracks) of een indrukwekkend stuk geluidsterreur wanneer Redman en Smith het uitvechten. Gelukkig word ik gered door de Zware Metalenregel: geen cijfer voor een EP, hoewel de plaat met zijn 27 minuten toch hard richting LP gaat.
Label:
Redrum Recordz, 2020
Tracklisting:
- Metal Breakdown
- The Carcass Carver
- Freakquencies
- Pseudocide
- The Reckoning
- Inner-outro
Line-up:
- Mike Redman – Gitaar, raps, productie
Links: