Wilhelm is het vijfde album van de Franse filosofische post-blackmetalband Decline Of The I en het tweede in een trilogie over het werk van de Deense filosoof, theoloog, dichter en maatschappijcriticus Søren Kierkegaard (1813-1855). De eerste drie albums (Inhibition uit 2012, Rebellion (2015) en Escape uit 2018) van de band zijn geïnspireerd op het werk van de Franse chirurg en neuroloog Henri Laborit. In 2021 startte de uit Parijs afkomstige band een nieuwe trilogie, geheel geïnspireerd op het werk van de Deense wijsgeer dus. In het werk van Kierkegaard is de overkoepelende vraag: hoe kan je jezelf worden? Het bestaan van de mens en de manier waarop hij dit vorm geeft, spelen een belangrijke rol in de filosofie van Kierkegaard. Een ander belangrijk thema in zijn werk is het christelijk geloof. Hoe beïnvloedt het geloof het leven van een mens? Hij publiceerde de nodige van zijn uitgaven onder verschillende pseudoniemen, waarbij elk van de auteurs vanuit een andere gedachte schreef. Dit alles met de bedoeling om mensen zelf tot inzichten te laten komen, in plaats van pasklare antwoorden voor te schotelen
‘‘De meeste mensen jagen zo bezeten het geluk na, dat ze eraan voorbijlopen.” (Søren Kierkegaard)
Is deze conceptuele inhoud even te veel van het goede voor je? Interesseren dit soort filosofische bespiegelingen je totaal niet? Laat je er niet door weerhouden dit album te beluisteren. Decline Of The I weet het namelijk te verpakken in een zwaarwichtige, donkere en veelzijdige inhoud, die enorm weet te boeien. Het zou een jammerlijke dwaling zijn als je enkel op de tekstuele inhoud dit fraais aan je voorbij laat gaan.
Wilhelm bouwt voort op de muzikale grondslag van het vorige album Johannes: broze, gelaagde gitaarlijnen, beklijvende melodieën, op momenten splijtende blastbeats en een indrukwekkende vocale gelaagdheid – van krachtig gegrom, etherisch koorgezang tot uitzinnig gekrijs – geven een imponerende beleving. Afwijkende arrangementen, veelvuldige sfeer- en tempowisselingen, ongebruikelijke, mystieke passages en/of effecten en de vocale gelaagdheid creëren een beklemmende sfeer en laten een aanhoudend gevoel van inktzwarte melancholie achter. Decline Of The I weet zijn bijtende, zwartgeblakerde fundament gevoeglijk te verenigen met lucide passages. Die verbinding is niet alleen uitermate vloeiend en gedetailleerd uitgewerkt, het geeft Wilhelm een heel dynamisch karakter en herbergt tegelijkertijd ook veel van zijn fascinerende charme. Ook deze keer neemt de band de tijd om zijn verhalen uitvoerig te vertellen en smeert hij deze uit in omvangrijke composities. De vijf nummers op het album beslaan iets meer dan drie kwartier: Éros N is met iets meer dan zes minuten het kortste, slotnummer The Renouncer klokt iets meer dan dertien minuten.
Diapsalmata kent in het begin een lange passage met vooral mystiek gesproken tekst, halverwege het nummer verdringen jammerende vocalen de zwartgeblakerde felheid en op twee derde van het nummer nemen vervolgens gesproken vocalen begeleid door een keyboard, een piano en een koor, dat bezwerend een chant opdreunt, het nummer over. Het moet trouwens gezegd: die chant is echt wonderbaarlijk mooi in het nummer verweven. Éros N valt zo nu en dan stil door korte stukjes gesproken tekst en een geregeld op de achtergrond opduikend keyboard geeft het nummer nog meer gelaagdheid mee. En ook slotnummer The Renouncer ontsnapt, door onder andere het gebruik van betoverende, etherische vocalen, gesproken tekst en de industriële klanken die het nummer uitgeleide doen, niet aan een bonte invulling.
Score:
90/100
Label:
Agonia Records, 2025
Tracklisting:
- L’ Alliance Des Rats
- Entwined Conundrum
- Diapsalmata
- Éros N
- The Renouncer
Line-up:
- AK – Gitaar, keyboards, vocalen
- SI – Vocalen
- AD – Basgitaar
- SK – Drums
Links: