Code Orange – The Above

Geschreven door op 06-10-2023 om 23:30.

De laatste unieke en vooruitstrevende plaat van het Amerikaanse Code Orange werd niet besproken op deze site. Een doodzonde. Wel deed ik iets later ‘verslag’ van de online albumrelease show van Underneath. Een stream om een album te promoten? Jazeker: COVID-19 gooide roet in het eten, weet u nog? Het gezelschap kwam destijds met een origineel idee in een nog originelere setting. Teruglezend op die verslaglegging bedenk ik me wat een bijzonder tijd dat eigenlijk was. Enfin, het meer hardcore-georiënteerde Forever kreeg hier dan wel weer een review en hoewel het zestal in eigen land een behoorlijke naam is, is er aan deze kant van de oceaan nog genoeg te winnen aan naamsbekendheid. Nu is het tijd voor The Above dat verschijnt via het nieuw onderkomen Blue Grape Music. Dat betekent ook weer een nieuwe insteek van de muziek.

The Above is muzikaal slechts met flarden nog vergelijkbaar met Underneath, laat staan met een Forever (2017) of I Am King (2014). Welnu, dat hoeft aanvankelijk nog niet veel te betekenen, maar de fronsende wenkbrauwen die in een hoek van negentig graden op mijn gezicht staan na de eerste luisterbeurt, zijn dat zeker wél. Code Orange duikt namelijk nóg dieper in zijn konijnenhol en rekt de toch al grote contrasten nóg verder op. Doorgaans hebben de elektronische glitchgeluiden weer een zeer prominente plek bij ieder nummer ingenomen en dat is iets dat tijdens de hardere arrangementen Theatre Of Cruelty, A Drone Opting Out Of The Hive, het pompende Swallowing The Rabbithole-achtige The Game en het bruut beukende Grooming My Replacement ultiem tot zijn recht komt. Songs die stuk voor stuk weer onvoorspelbaar, verrassend chaotisch en zeer fraai in elkaar zijn gestoken met een mooie gelaagdheid. De mix van industrial, nu-metal en metalcore is uit duizenden te herkennen en het resultaat is dan ook weer op en top genieten.

Tot dusver wat herkenbare aanknopingspunten. Welnu: de overige tien nummers krijgen we een potpourri van verschillende stijlen die we nog niet eerder zó nadrukkelijk konden horen bij Code Orange. Aan mij de schone taak om enkele daarvan toe te lichten, iets waar collega’s die de band ook op de voet volgen mij op voorhand al een prettige wedstrijd toewensten. Allereerst een bijdrage van Smashing Pumpkins-vocalist Billy Corgan, hoewel zijn ongemakkelijke, haast fluisterende zang in het nu-metalachtige Take Shape vooral klinkt alsof sméagol een stevige verkoudheid te pakken heeft en rust moet nemen van de dokter. Het groovende The Mask Of Sanity golft vervolgens op en neer tussen rustig en hard, Jamie experimenteert er lustig op los met hogere uithalen en spoken-word passages, terwijl alles aan elkaar blijft plakken met Deftones-vibes. En wat te denken van Mirror? Reba neemt de vocalen volledig voor haar rekening en loodst ons door een relaxt en dromerig, alternatief rocknummer. Als je een jaar of acht geleden had geroepen dat deze band een nummer zoals dit zou schrijven had je geheid een wit pak met strakgetrokken riemen aangekregen.

Blijven hangen hé, want we zijn er nog niet! Die bijdrage van Billy Corgan is ineens zo gek niet meer, want de grungy zanglijnen- en partijen van het vocalistenduo Jamie en Reba komen vaker terug zoals tijdens het Korn-achtige Splinter The Soul. Ook in het swingende I Fly en tijdens de mix van elektronische dancebeats en rock in Snapshot hoor je dat, plus veel andere invloeden die zijn versmolten in dit vernieuwde Code Orange vat. Wie denkt dat alle konijnen daarmee uit de hoge hoed zijn, komt bedrogen uit. Met de eigenwijze poppunk in Circle Through voegt Code Orange nog een nieuw genre toe aan The Above. Het blijkt weliswaar het laatste verrassende uitstapje te zijn, want met zowel het traag opbouwende But A Dream.. dan wel The Above dooft de kaars enigszins gezapig uit.

Het vergt vele luisterbeurten om een balans op te maken bij dit album. Enerzijds verlegt Code Orange zijn eigen grenzen en die van metal op zichzelf. Een beetje zoals Sleep Token dat momenteel ook doet, of Turnstile dat twee jaar geleden in zijn genre deed met Glow On. Anderzijds luistert The Above zelfs na vele luisterbeurten niet lekker als één geheel weg, mede door de vele stijlverschuivingen die elkaar in rap tempo opvolgen. Ook dat gegeven heeft overigens een keerzijde, want door de vele verschillende genres die aan bod komen is er wel genoeg om te ontdekken, maar het voelt bij tijd en wijle ook als een overkill aan. Alsof je met volle kracht op een volgepakte piñata slaat en vervolgens in de keuzestress schiet bij het aanzien van alle kleurige snoepgoed op de grond. Het vergt lef om je oorspronkelijke stijl zo om te gooien zoals Code Orange dat doet met deze vijfde plaat. Dat het op The Above nog niet helemaal succesvol uitpakt kan slechts een kwestie van tijd zijn.

Score:

74/100

Label:

Blue Grape Music, 2023

Tracklisting:

  1. Never Far Apart
  2. Theatre Of Cruelty
  3. Take Shape
  4. The Mask Of Sanity Slips
  5. Mirror
  6. A Drone Opting Out Of The Hive
  7. I Fly
  8. Splinter The Soul
  9. The Game
  10. Grooming My Replacement
  11. Snapshot
  12. Circle Through
  13. But A Dream..
  14. The Above

Line-up:

  • Jami Morgan – Zang
  • Dominic Landolina – Gitaar
  • Reba Meyers – Gitaar
  • Joe Goldman – Basgitaar
  • Eric Balderrose – Keyboard, programming
  • Max Portnoy – Drums

Links: