Pijn, verlies, angst, woede, wanhoop, eenzaamheid. Allemaal sterke, negatief geladen emoties die meer dan eens naar voren komen in het duistere metalgenre. Sommige bands slagen erin om een eigen onmiskenbaar geluid te creëren dat recht doet aan het overbrengen van deze toch wel lastig te vertalen gevoelens. Want hoe slaag je er als band in om zowel muziek als vocalen zo dicht mogelijk bij het daadwerkelijke gevoel te brengen? Wat mij betreft zijn er slechts enkele bands binnen het eigen subgenre die zo dichtbij komen dat ik mij daadwerkelijk emotioneel ongemakkelijk ga voelen als gevolg van wat ze laten horen. Zo ervaar ik dat bijvoorbeeld nog iedere keer als ik A World Through Dead Eyes van Krohm opzet. Een kille maar vooral desolate gewaarwording met als handelsmerk trage, maar o zo conventionele black metal. Perfect voor een wandeling in het bos tijdens een ijzig koude winteravond. Een totaal andere invalshoek maar een breder expressionistisch aura heeft de progmetal van het Noorse Leprous. De laatste plaat Pitfalls brengt de valkuilen in het leven zodanig dichtbij dat je er zomaar spontaan weer in zou kunnen vallen. Een live optreden is letterlijk om van te janken, zo mooi.
Clouds mag ik zeker aan dit rijtje bands toevoegen. Ik maakte een aantal jaren geleden kennis met het debuutalbum Doliu (rouw) van dit internationale (Verenigd Koninkrijk, Roemenië) gezelschap. In den beginne dacht ik nog dat de zuivere zangstem en de immens diepe grunt door een tweetal zangers ingezongen werden. Tot mijn verbazing kwam ik al vrij snel tot de ontdekking dat deze zover uit elkaar liggende stemgeluiden afkomstig zijn van één en dezelfde persoon, zanger (en wanneer nodig instrumentalist) Daniel Neagoe. Ware het niet dat hij kan rekenen op een tweetal sterke gastbijdrages van Jón Aldará (Hamferd) en Pim Blankenstein (Officium Triste). Zij nemen de nummers If These Walls Could Speak en A Glimpse of Sorrow zowel tekstueel als vocaal geheel voor hun rekening. Intrigerend is het feit dat de heren in staat waren om op Doliu een grote verscheidenheid aan emoties te vertolken die alle om het centrale thema rouw draaien. Zo zijn de nummers You Went So Silent en Heaven Was Blind To My Grief tijdloos en van een grote op zichzelf staande relevantie. In 2016 vertrekt Clouds als het ware vanaf een nieuw startpunt met het album Departe. Op dit album werkt de band zeer succesvol samen met enkele gastmuzikanten waaronder naast ons aller eigen Pim Blankenstein (Officium Triste) niemand minder dan Natalie Koskinen (Shape of Despair). Het leven en vertrek richting oorden in het hiernamaals staan centraal. De EP met de titel Destin (lot) is in 2017 een smaakvol zoethoudertje met een ietwat zure nasmaak. Waarom? Nou we snakken gewoon naar veel meer van dit! En dat zullen we krijgen ook, want in 2018 weet het album Dor (verlangen) mij keihard te raken met gastbijdrages van Gogo Melone (Aeonian Sorrow) en wederom Pim Blankenstein. Ik noem maar even de betreffende nummers als referentie, When I’m Gone en The Forever Sleep. Een sublieme vertolking van het verlangen naar oneindige rust maakt zich meester over je gemoedstoestand. Levensmoeheid heeft zijn gelijke gevonden en heet vanaf dat moment voor heel even Dor. In 2019 blijkt dit een tweeluik te zijn. Dor II volgt, waarover collega Bart schrijft dat het een vervolg is met enkele enorm ontroerende nummers. Ik kan dat alleen maar beamen. Toch was ik toentertijd enorm benieuwd hoe Clouds wederom zou kunnen verassen, maar vooral ook zou kunnen beroeren waar nodig. De cirkel was immers met al deze voorgaande albums wel rond. Is er dan nog meer ellende om uit de diepen? Zijn de traanklieren nog niet voldoende geprikkeld? En toen overleed de vader van Daniel ten gevolge van die verschrikkelijke ziekte kanker. Een verdrietige gebeurtenis die op zichzelf weer voor nieuwe inspiratie zorgde om een ander thema uit te diepen. En nog preciezer, Durere (pijn) is een werk waar enerzijds het verdriet centraal staat om degene die ons hebben verlaten ten gevolge van kanker. Anderzijds is het wel degelijk ook een confrontatie met de eigen sterfelijkheid, wanneer een geliefde naaste het aardse bestaan inruilt voor het eeuwige (of niets, wie zal het zeggen?). Het overlijden van de vader maakt dit album ook het meest persoonlijke album van Clouds tot op heden. Dat gegeven pur sang is niet nieuw, Aaron Stainthorpe (My Dying Bride) deed het al eerder op het album Feel The Misery tijdens het nummer And My Father Left Forever. En Gregor Mackintosh (Paradise Lost) richtte zelfs tijdelijk de band Vallenfyre op om zodoende een manier te vinden om met zijn vaders dood om te gaan.
Ik heb het allemaal al zo dikwijls gehoord, funeral doom is traag en saai. Er is sprake van te weinig afwisseling. De nummers duren mij te lang, enzovoort. Voor mij is het eigenlijk heel simpel met (funeral) doom: je voelt wat er tijdens dergelijke nummers speelt, of je voelt het niet. Een beetje voelen kan wellicht ook, maar is, denk ik, een zeldzaamheid. Ik zeg altijd maar dat je er een beetje in moet gaan zitten als het ware. Vergelijk het met een goed boek of een spannende film. Als je er eenmaal in zit dan kan het een diepe indruk achterlaten.
Tot op heden heeft Clouds mij altijd van de eerste tot de laatste noot kunnen raken. De dood speelt een grote rol in mijn leven, niet in de laatste plaats omdat ik zelf een hardvochtig gevecht aanging met de dood als gevolg van enkele ingrijpende medische gebeurtenissen. De laatste dateert uit 2015, toen ik als vader van twee kinderen op een haar na ontsnapte. Ik heb dus wel enige affiniteit met de gebrachte thematiek op Durere. Zij het op een iets andere wijze. Ik heb een haat-liefdeverhouding met de dood en dat brengt mij op het punt dat ik op een intense wijze kan opgaan in de muziek van deze band. Omdat de muziek en het thema mij als mens zo raken ben ik wellicht niet volledig onbevooroordeeld. Maar toch wil ik jullie meegeven dat Durere een album is dat door iedere doomliefhebber gehoord moet worden!
De nummers op Durere zijn lang, meestal aan de trage kant, zeker niet saai en boordevol afwisseling. Ze raken het gevoel en meestal ook de gemoedstoestand. Niet per definitie op een negatieve manier, het stemt eerder tot nadenken. De droefgeestigheid is uiteraard wel voelbaar en vormt het hoofdthema naar aanleiding van het overlijden, het verlies en de bijbehorende pijn. Mijn inschatting is dat de band (met name Daniel) zijn volste gevoel er in heeft kunnen leggen. De zuivere zangstem van Daniel klinkt prachtig, breekbaar en de oergrunt is nog meer een uiting van onmacht dan voorheen. Onmacht die bij het sterven van een dierbare hoort. Mijn tranen zijn op, ze zijn allen reeds gelaten, maar toch voel ik ze langzaam maar zeker weer vanuit de tenen opwellen. Dat voor elkaar krijgen is wellicht een prestatie op zich, maar instrumentaal worden er ook weer de nodige harten gebroken. Zo is er gepast melodramatisch pianospel verwerkt, waarover dikwijls een verontrustende vioollijn wordt gedrapeerd. De plechtstatige drums, veelal op funeral doomtempi, houden dezelfde ietwat droge klank aan, waarbij er heel af en toe een aantal aritmische trucjes worden uitgehaald om zodoende te breken met de geijkte stijl. Dit alles in combinatie met serene gitaarklanken, akoestisch en dan weer versterkt en uitgesproken en begenadigde solo’s waarbij de rillingen over het lijf lopen. En dan die imponerende en beklemmende grunt waarvan de diarree je al snel door de broek loopt. Het is allemaal misère ten top.
Score:
100/100
Label:
Eigen beheer, 2020
Tracklisting:
- Cold Guiding Light
- Empty Hearts
- Images And Memories
- Above The Sea
- The Sailor Waves Goodbye
- A Father’s Death
- The End Of Hope
Line-up:
- Daniel Neagoe – Zang
- Indee Rehal-Sagoo – Gitaar
- Mihai Dinuta – Gitaar
- Alex Costin – Basgitaar
- Luca Breaza – Drums
- Irina Movileanu – Viool, zang
Link: