Cara Neir – Portals to a Better, Dead World

Geschreven door op 09-02-2024 om 23:50.

Ah zalig! Weer een duo met een nieuwe plaat, zo aan het begin van 2024. Deze twee gasten uit Dallas, Amerika maken samen een potje experimentele post-black, grindcore en hardcore in één muzikale formule. De band is op Zware Metalen geenszins onbesproken gebleven. Voor uw gemak voeg ik daarom de volgende links toe Stagnant Perceptions, Sublimation Therapy,The Overwatch, Cara Neir / Venowl – Split, Perpetual Despair Is The Human Condition, Caïna / Cara Neir – Split. Soms dan voel ik gewoon aan mijn water (of aan mijn kloten) dat ik een bepaalde band of album moet gaan luisteren. Dat was zeker het geval bij dit Cara Neir, waarbij de titel van het album Portals to a Better, Dead World mij naast de muzikale omschrijving snel over de streep trok. Tsja en luisteren doe ik niet alleen, er moet natuurlijk ook geschreven worden! En aldus geschiedde…

 
Zoals gezegd is het een Amerikaans duo dat hier de scepter zwaait. Een verdorven, doodse wereld van experimentele post-black metal is wat de heren op muzikaal gebied laten horen. Uiterst verknipt, opgefokt en duizelingwekkend snel. Dat zijn de typeringen die ik er zo in eerste instantie aan wil geven. Dat laatste horen we dan met name terug in het vrij bizarre en lange (ruim zeven minuten!) durende Exalting The Shadow Proprietor. Verknipt en opgefokt is het over de gehele lengte van de plaat. Maar dan wel met een bijzonder goede geluidsoverdracht en dito songwriting. Zonder teveel van de hak-op-de-tak te springen, slingeren de Amerikanen met speels gemak een boel herrie aan dwars door het universum. Hierbij schuwen de muzikale tovenaars het experiment niet. Het afsluitende 3,380 Pounds laat naast de nodige post-vibraties een palet aan mystieke klanken horen, die tezamen met zwartgekleurde black-metal-elementen tot een veelkoppig monster wordt gesmeed. Agressieve uitspattingen zijn daarbij meer uitzondering dan regel. Enige dissonantie is het tweetal ook niet vreemd, evenals de toch wat meanderende leads, die we ook weer terug horen.

Het duo hoeft het op dit album ook niet allemaal alleen te doen. Zo zijn er gastbijdragen op vocalen en cello, die het werk naar een nog gevarieerder geheel toe stuwen. En laat dit laatste feit nu net de garantie zijn voor het meermaals beluisteren. Meermaals beluisteren is in mijn opinie altijd een indicatie voor een goed of zelfs uitzonderlijk werk. Bagger komt namelijk al vrij snel aan de oppervlakte. Het eerste nummer Peridot weet al zodanig te overtuigen, dat het predicaat “bagger” al gelijk richting prullenmand kan. De brute vocalen en afwisselende ritmes, worden overigens doodleuk doorgetrokken tijdens het duistere, bikkelharde Closing Doors. En ook tijdens de opvolgende nummers weet de band telkens weer ruim voldoende te overtuigen. Dust Collector valt daarbij in het bijzonder op door zijn extreem opgefokte vocale inbreng. De laatste twee nummers verdienen wel mijn voorkeur, vanwege het reeds benoemde wat meer uitgesponnen karakter. Wanneer u zelf iets wil voorproeven, slinger dan de hier toegevoegde video eens aan om het gehele album te luisteren. U zal daar als liefhebber van extreme en gevarieerde metal geen spijt van krijgen, dat beloof ik!

Score:

79/100

Label:

Fiadh Productions, 2024

Tracklisting:

  1. Peridot
  2. Closing Doors
  3. Red Moon Foreboding
  4. Dust Collector
  5. Forlorn Love (Henry and Karen)
  6. Exalting The Shadow Proprietor
  7. 3,380 Pounds

Line-up:

  • Chris Frances – Vocalen
  • Garry Brents – Gitaren, drums

Links: