Cara Neir – Stagnant Perceptions
Eigen Beheer, 2011
De post-hardcore/black metal-rage gaat een klein beetje aan mij voorbij, al heeft ieder (sub)genre wel zijn exponenten. Toch sta ik niet afkerig tot nieuwe crossovers, indien het iets oplevert wat echt raakt en niet enkel “anders” is. Eén van mijn ontdekkingen is eveneens een mengvorm met black metal. Cara Neir is Canadees en van een bijzonder eigenaardige soort. De black metal wordt namelijk verweven met progressieve grindcore.
Bij het woord “grindcore” zijn er zeker mensen die afhaken. Ik heb het echter niet over de gore smurrie vol elektronische blubber, wel over de punkass grind waar veel black metal-iconen als Fenriz niet vies van zijn. Cara Neir is in essentie een progressieve black metal-band (denk Enslaved) met een grote mate van beïnvloeding door bands als Panopticon, Converge en The Red Chord. Het progressieve aspect van al die bands loopt als het ware door elkaar en laat je achter in een complexe waas vol impulsen. Het beste van vele werelden dus, verworden in een meeslepend chaotisch geheel. Vraag me niet waarom, maar dit werkt volledig voor mij. Zelfs de sporadisch optredende screamo-vocalen en de langdurig jankende gitaren.
Neen, dit is geen zwartmetalen The Dillinger Escape Plan, dis is iets heel aparts dat moeilijk onder woorden te brengen is. Geef het een luisterbeurt, zou ik zo zeggen, wie weet delen we dezelfde verkniptheid op muzikaal vlak.
Tracklisting: 
-
Imperialist Design
- Return to Torquemada
- Two-faced and Tight-lipped
-
Dethroned and Leprous
- The Bridge of Despise
- Amaranthine Figures
- Temporal Realm
- The Apothecary
- Limitless Drift
- My Apology
- Not Enough
Line-up:
-
Garry Brents – Guitars, Bass, Drum
-
Chris Francis –
Vocals
Links: