We schrijven het jaar 2019: 19 juli om precies te zijn. Nog niet zo heel lang geleden zou je zeggen, maar het voelt op dit moment als een eeuwigheid. Helemaal als je bedenkt dat we hier teruggaan naar het Dynamo Metalfest in Eindhoven. Met een biertje in de hand op een zonovergoten festivalweide, het leven kan zo mooi zijn. Het Deense Baest (spreek uit als beest – en een beest is het) heeft de twijfelachtige eer om het festival af te trappen. Het veld is verre van gevuld, maar de aanwezigen zien hier een stel gedreven muzikanten die met volle energie en overtuiging hetgeen brengen wat zij het beste doen: smerig lompe death metal in goede navolging van de Zweedse leermeesters. Ondergetekende kon in ieder geval spreken van een geslaagde kennismaking.
Tijdens het optreden speelt Baest alvast enkele nummers van de tweede langspeler Venenum, dat twee maanden later zou verschijnen. Dit album bevat net als voorganger Danse Macabre een forse dosis allesvernietigend vergif om de toehoorder mee te injecteren. Maar met name het excessieve gebruik van het HM-2 pedaal blijft hangen na een bestudering van beide albums. Je weet wel, die scheurende kettingzaaggeluiden waar we allemaal zo dol op zijn. Een bruggetje naar Bloodbath, dat een vergelijkbare methode hanteert, kan hier dan ook zeker niet uitblijven. Dat de vocalen van vocalist Simon Olsen hierbij grote gelijkenis vertonen met die van Mikael Akerfeldt in zijn gloriejaren, helpt daar een extra handje bij. Beide albums zijn voor fans van old school death metal dan ook om je vingers bij af te likken. Er wordt zelfs gesproken over een troonafzetting van de eerder genoemde meesters van de old school death. Dat schept hoge verwachtingen en maakt zeer benieuwd wat Baest ons nu weet voor te schotelen met zijn derde langspeler.
Een derde album markeert vaak een mijlpaal voor bands. Ga je door op de ingeslagen weg die is gekozen op de eerste twee schijfjes? Of ga je voor een iets andere benadering, een ander geluid of wellicht het toevoegen van nieuwe invloeden? Zo niet bij Baest. De basis, namelijk alles vermorzelende death, blijft fier overeind. Een lichte koerswijziging is dat de liefde voor de kettingzagen iets bekoeld lijkt te zijn. Ze zijn er nog wel, maar het HM-2 pedaal wordt wat minder diep ingetrapt. Het album klinkt daarmee strakker, moderner en vooral frisser (dat is wel gek om te zeggen in dit genre) dan zijn twee voorgangers. We horen een band die zijn adolescentie achterlaat en toetreedt tot de volwassenheid. Daarbij krijgt de leadgitaar een prominentere plaats in de mix, waarbij de gitaarlijnen ietwat technischer zijn dan op het voorgaande werk. Wat hetzelfde blijft, is het spelplezier wat bijna letterlijk door je speakers komt sijpelen, net als op die ene zonnige middag op een omgetoverde ijsbaan in Eindhoven.
Necro Sapiens start met een vreemde intro die The Forge heet (de smederij). Hier horen we vijfendertig seconden aan geluiden die afkomstig zijn uit een – het zal als een verrassing komen – smederij. Dat hadden ze best achterwege kunnen laten. Gelukkig duurt het niet lang voordat de gitaren tevoorschijn worden gehaald in Genesis. Na anderhalve minuut aan inleidend getokkel laat het beest zijn ware aard zien. De dubbele bass komt tevoorschijn en het is simpelweg genieten. De gitaren beuken, grooven en laten horen dat je met een kettingzaag prima een tremolo kan voortbrengen. Wat volgt, is de titeltrack Necro Sapiens waar de tremolo’s er tijdens de coupletten nog een schepje bovenop doen. Een erg sterke track die tot het betere werk van het album behoort.
Nog een hoogtepunt vinden we in Abattoir met het heerlijk groovend refrein. Ook de gitaarlijnen van de leadsectie zijn weer goed doordacht en brengen net dat beetje extra om de brute death te kunnen verduren. Op Gorgasm laat Simon Olsen zijn beste vocale prestatie van het album horen. Fuck it, als Akerfeldt dan niet meer wil grunten op studiomateriaal, dan hebben we hier de rechtmatige opvolger als ongekroonde koning van de het betere brulwerk. Wat een geweld, wat een beheersing. Dit is simpelweg waanzinnig goed.
Op Towers of Suffocation vinden we, ook al behoort dit niet tot de sterkste nummers op Necro Sapiens, misschien wel de lekkerste dertig seconden van het album. Net voor de twee minuten wordt tijdens het rustmoment een gitaarlijn ingezet die verdacht veel lijkt op Walk (inderdaad die van Pantera), waarbij het tromgeroffel het startsein geeft om jezelf een whiplash te bezorgen. Het eerder genoemde speelplezier komt hier weer sterk naar voren. Dat is ook goed te horen in het sterke en vooral razendsnelle Meathook Massacre. Luister bijvoorbeeld eens naar het einde waarbij de zanger van dienst net na de vier minuten ons nog een laatste ‘meathook massacre, blugh!’ weet toe te blaffen. Daar spat de vrolijkheid toch gewoon vanaf.
Vindt Baest met deze derde langspeler het genre opnieuw uit? Neen. Worden we verrast met onverwachte muzikale uitstapjes? Zeer zeker niet. Krijgen we dan een partij death metal van hoge kwaliteit te horen? Hell fucking yeah!
Score:
85/100
Label:
Century Media Records, 2021
Tracklisting:
- The Forge
- Genesis
- Necro Sapiens
- Czar
- Abbatoir
- Goregasm
- Towers of Suffocation
- Purifaction Through Mutilation
- Meathook Massacre
- Sea of Vomit
Line-up:
- Simon Olsen – Zang
- Svend Karlsson – Gitaar
- Lasse Revsbech – Gitaar
- Mattias ‘Muddi’ Melchiorsen – Basgitaar
- Sebastian Abildsten – Drums
Links: