Ataraxie – Le Déclin

Geschreven door op 16-02-2025 om 20:30.

Funeral doom. Een niche waarvan je zou denken dat het allemaal wel een keer gedaan is, maar toch duiken er nog steeds bands op die de mensheid ‘verblijden’ met die typerende ultratrage ritmes, neerslachtige emoties en loeizware klanken. Bands als Bell Witch, Ahab, Spectral Voice en Mizmor weten er weer hun eigen draai aan te geven of dit creatief en geslaagd te combineren met andere stijlen en zo blijft het subsubgenre zonder moeite springlevend. En gelukkig maar. Eén van de eerste bands die bij mij ooit bleef kleven was Ataraxie, afkomstig uit Rouen, Normandië. Niet de bekendste naam voor velen misschien, maar voor mij wel een van de beste en meest smaakvolle. Hun debuutplaat Slow Transcending Agony zou ik dan ook voorzichtig als een klassieker willen bestempelen.

Nou gaat het binnen de funeral doom natuurlijk allemaal een beetje traag. Dit Le Déclin is het zesde album sinds de oprichting begin deze eeuw en verschijnt vijf jaar na de voorganger Résignés; het album L’Etre et la Nausée zit daar weer zes jaar voor en voelt werkelijk als een eeuwigheid geleden. Toenmalig collega Mike prees deze destijds terecht volledig de hemel in. Maar wat langzaam komt, is vaak goed, en dat geldt ook weer voor deze gloednieuwe release.

Ataraxie manifesteert zich boven het doom-maaiveld door creatief om te gaan met ritme in de trage stukken en de dynamiek op te zoeken door bijvoorbeeld volledig los te barsten middels obscure deathpassages. De kunst bij het componeren en uitvoeren van dit soort lang uitgesponnen muziek is om de spanning vast te houden, zowel ritmisch als met onverwachte akkoorden en het geheel op te bouwen door stap voor stap nieuwe lagen toe te voegen. Wat ook kan met drie gitaristen. Neem bijvoorbeeld het de spits afbijtende titelnummer, waarbij je tijdens het cleane intro met gesproken woord op veel momenten denkt dat het gaat losbarsten met zware gitaren, maar dat die climax uitgesteld wordt totdat er echt geen houden meer aan is. Maar als het wanhoopsgeschreeuw wordt ingezet en daarna de distortionpedaal wordt ingetrapt, dan treedt ineens de vertraging in werking en ontstaat er weer een geheel nieuw spanningsveld. Zo vet gedaan.

Ja, en dan ben je na een enkele track zeventien minuten verder en heb je er nog drie te gaan die boven de twintig minuten klokken. Geen enkel probleem, als je de tijd maar even neemt. Vomisseurs de Vide is weer een behoorlijk ander nummer en kent naast de doomy stukken ook veel uptempo duistere deathpassages met hier en daar een blaststuk, waar ze wat meer doen denken aan bands als Mortiferum, Fossilization en Cruciamentum. Check de bijbehorende video hierboven waarbij de ondergang van de aarde in verschillende confronterende beelden wordt samengevat.

Afsluiter The Collapse begint als een soort van kruipend, dreigend schepsel dat zich langzaam over de aarde voortbeweegt en zich na een tijdje ontpopt tot een monster dat alles wat op zijn pad komt meesleurt, de diepte in (de mensheid?). Hierna denk je dat de rust is wedergekeerd maar de ware climax volgt pas aan het eind met een enorme blackmetaluitbarsting waar het laatste restje hoop aan diggelen wordt geramd en alles daadwerkelijk instort. Wat rest is het grote niets en dat hebben we aan onszelf te danken.

Tachtig minuten aan loeizware deathdoom dus, als het ware een uitputtingsslag van jewelste. Maar omdat Ataraxie er geen monolithisch geheel van maakt die één emotie uitdraagt, is Le Déclin een album dat blijft prikkelen en uitdagen en kun je dit zonder moeite als een geheel tot je nemen. Mits het je ding is natuurlijk, want laten we wel wezen, makkelijke kost is het uiteraard niet. Mocht je deze Fransen nog niet kennen, maar je houdt wel van bands als Spectral Voice, Mournful Congregation of ik noem een Incantation, dan is dit een moetje.

Score:

85/100

Label:

Ardua Music / Weird Truth Productions, 2024

Tracklisting:

  1. Le Déclin
  2. Vomisseurs de Vide
  3. Glory of Ignominy
  4. The Collapse

Line-up:

  • Frédéric Patte-Brasseur – Gitaar
  • Hugo Gaspar – Gitaar
  • Jonathan Théry -Bas, vocalen
  • Julien Payan – Gitaar
  • Pierre Sénécal – Drums

Links: