Ataraxie – L’Être et la Nausée
Weird Truth, 2013
De band Ataraxie komt met het derde album genaamd L’Être et la Nausée aanzetten, een 79 minuten durend album vol met funeral doom. De liefhebbers van het subgenre hadden dit jaar met het nieuwe album van Funeralium al een topper te pakken en nu keren twee leden van die band (Marquis en Berserk, onder de naam Fred bij Ataraxie) terug met nieuw werk.
Bij het begin van het twintig minuten durende Procession Of The Insane Ones worden de granieten riffs gelijk over je heen gedonderd met drumpartijen die werken als een zeer langzaam kloppend hart. Na vier minuten gaat het tempo omhoog en worden de riffs nog zwaarder, Ataraxie gaat op deze momenten meer richting death metal. Toch blijft de sfeer om te snijden, en de partijen gaan naadloos in elkaar over. Wanneer alles even wordt stilgelegd met cleane gitaarpartijen krijgt de basgitaar de kans om mooie klanktapijten neer te leggen. De drums en de vocalen fluisteren en wachten op het onheil dat er kort daarna zal plaatsvinden. De gitzwarte massa komt over de luisteraar heen in de vorm van desolate maar melodieuze gitaarlijnen terwijl de vocalen de wanhoop nabij gaan. Ataraxie wordt in de laatste minuten aanvallender en de gitzwarte massa verandert in een wervelwind die niks van de luisteraar heel laat en steeds krachtiger wordt. Dit is funeral doom in optima forma, ondergetekende was even helemaal verloren na deze track maar we moeten snel weer verder.
Ataraxie maakt in de eerste twee composities een combinatie van funeral doom en death metal. Face The Loss Of Your Sanity heeft dezelfde elementen als het inmiddels uitvoerig besproken Procession of the Insane Ones. Toch komt de band in de zevende minuut van het tweede nummer met een dissonante gitaarpartij die akelig aanvoelt in de positieve zin. Deze vrolijke Fransen maken zeer lange nummers maar je hebt compleet niet het gevoel dat het zo lang duurt. De band neemt op de goede momenten een andere afslag waardoor de muziek heel interessant en vooral bloedstollend spannend blijft.
Etats d’Âme gunt de luisteraar wat ademruimte, iets wat welkom is na twee lange nummers. Hier lijkt ook een tweedeling plaats te vinden. De eerste twee tracks bestaan uit een combinatie van funeral doom en death metal maar bij Dread The Villians wordt er compleet op de death metal gefocust en bij Nausée op funeral doom. Op Dread The Villians wordt het tempo een flink stuk opgeschroefd. De grunts van Marquis zijn erg krachtig en diep, de man laat sowieso een breed palet aan vocale stijlen horen op deze plaat.
En dan komen we aan bij het sluitstuk van het album, genaamd Nauseé. Op misselijkmakend lage tempo’s sleept Ataraxie zich door het nummer heen. De feedback gonst door de kamer heen en de drums komen als mokerslagen aan. Na dertien minuten gaat het tempo dan toch omhoog en de laatste acht minuten zijn adembenemend. De vocalen worden extreem intens, Marquis schreeuwt als een bezetene. Het album wordt afgebouwd totdat de drums vervagen en de gitaren wegebben.
Ik heb compleet niet het gevoel dat ik naar een album van 79 minuten heb geluisterd. Ataraxie houdt me volledig in zijn greep door de complete speelduur heen. De muziek is extreem sfeervol maar heeft ook heel veel kracht in de death metal-passages. Muzikaal zit het fantastisch in elkaar en de productie is ook geweldig. Alle instrumenten zijn heel goed te horen, vooral de drums zijn tot in de details te volgen. Het zou me extreem verbazen als er dit jaar in de doom metal iemand nog over dit indrukwekkende album heen komt.
Tracklisting:
- Procession of the Insane Ones
- Face the Loss of your Sanity
- Etats d’Âme
- Dread The Villains
- Nausée
Line-up:
- Marquis – Vocals, Bass
- Frédéric Patte-Brasseur – Guitars
- Sylvain Estève – Guitars
- Pierre Sénécal – Drums
Links: