Alien Weaponry – Tangaroa

Geschreven door op 11-09-2021 om 23:26.

Wat mij betreft één van de meest geanticipeerde albums van 2021 en eindelijk het zo ver. Alien Weaponry brengt zijn tweede album uit! Drie jaar geleden maakte dit Nieuw-Zeelandse trio indruk met debuutplaat Tu en sindsdien bleef ik de band volgen. Ze stonden in 2019 nog op het Belgische Alcatraz Festival, maar moesten reeds knal op de middag het podium op. Dit is dus een band die nog aan het begin van zijn carrière staat. Er wordt nog gebouwd aan een reputatie en een sterk oeuvre. Dit tweede album is alvast een volgende stap voorwaarts. De bandleden zijn nog jonkies dus dit komt helemaal goed. Ze zitten onder de warme vleugels van Napalm Records en het Britse Metal Hammer Magazine zette de band begin dit jaar nog op de cover met als titel “Meet the future of Metal”. Nou nou..

De broers Henry en Lewis de Jong – jonkies, ik zei het toch – richtten de band op in 2010 toen ze zelf amper uit de luiers waren en de meeste leeftijdgenoten nog met Lego speelden. De jongens hebben exotisch bloed want ze hebben – zoals de achternaam reeds doet vermoeden – Nederlandse roots. Tja, soms heb ik de indruk dat half Nederland die achternaam heeft. Fun fact, zelfs onze redacteur die de recensie van het debuutalbum schreef is quasi een naamgenoot. En oh ja, via hun vader’s grootmoeder zijn ze ook nog eens deels Maori, maar dat is in die contreien eerder inheems dan exotisch te noemen. Het verklaart wel waarom de band Maori metal maakt en dus het leeuwendeel van zijn nummers in die taal brengt. Dit maakt de band direct zo speciaal. In een wereld waarin zoveel bands op elkaar lijken, werkt het verfrissend om eens iets nieuws te horen, iets eigenwijs dat nog geen enkele andere band deed. Nu is de groep dus terug, met opnieuw een album rond en gezond met Maori-nummers.

De hele plaat is vanaf Titokowaru al een schot in de roos. Het album laat je ontwaken op één of ander Polynesisch eiland. Je hoort de golven over aan strand rollen, met krijsende zeemeeuwen op de achtergrond, waarna Alien Weaponry vrij snel zijn kiwi’s ontbindt en een Maori-koor weerklinkt. Nee, ik weet voor geen fluit wat ze zingen, maar het klinkt alsof ze zin hebben in een rugbywedstrijd. Dit eerste nummer presenteert direct alles wat deze band zo leuk maakt: een vette baslijn die durft solo gaan, een gierende thrashgitaar en een stelletje boze Maori’s. Dit is Alien Weaponry met de succesformule die de band tot ver buiten Oceanië op de radar bracht van metalliefhebbers. Vanaf dit punt weet ik het al zeker. De kans dat ik één nummer op deze nieuwe schijf niet leuk zal vinden is zowat even groot als Nieuw-Zeeland die de wereldbeker voetbal wint: onbestaand. 

Het tweede nummer, Hatupatu, gaat zoals verwacht de ingeslagen richting in en biedt zijn luisteraar onversneden en dus pure Maori thrash aan. Ik heb het eens gegoogled voor jullie want wie weet er nu wat Hatupatu betekent? De jongens kunnen zingen over wat ze maar willen. Voor hetzelfde geld betekent Hatupatu gewoon aambeien of rondlopen met een ingegroeide teennagel. Het zou het “awoe ah ah awoe”-refrein direct verklaren. Blijkbaar is Hatupatu echter een Maori-legende over een jongen die zwaar werd gepest door zijn broers en toch opgroeide tot een grote stamleider. Ik vond mijn interpretatie van de songtekst leuker.

Vanaf de vijfde track schakelt de band een eerste keer over naar het Engels. Niets nieuws onder de zon want ook op het vorige album werden Maori- en Engelstalige nummers netjes afgewisseld. Deze Unforgiven is echter een ballade en dat is wel nieuw. Met dit nummer toont Alien Weaponry een kant van zijn muziek die we nog niet kenden. Ik kan er mijn vinger niet direct op plaatsen, maar mij komt deze Unforgiven heel 90’s over. Silverchair of zo. Was die band ook niet van daar ergens? En de beide zangers lijken ook zo op elkaar. Soit, ik mag dit nummer wel. Het mag wel eens wat gevoeliger en zachter. Ook omdat de band hierna snel weer de de buitenaardse wapens bovenhaalt en het tempo weer omhoog schiet.

Dit Tangaroa is de opvolger die Tu (2018) verdient. Persoonlijk vond ik de vorige plaat beter, maar het is nu zeker niet dat ik ontgoocheld raakte. Nee, dit nieuwe album brengt eigenlijk volledig wat er werd verwacht. Geen grote verrassingen, geen gewaagde muzikale escapades, eigenlijk ook geen enkel nummer dat mijlenver boven de rest van de plaat uitstijgt. Bij het vorige album had je wel dat gevoel. Dit nieuwe album biedt gewoon lekkere Maori thrash, een makkelijk verteerbaar en dus toegankelijke vorm van metal die het moet hebben van poppy gitaarriffs en makkelijk mee te neuriën refreinen. Je verstaat natuurlijk geen hol van dat Maori, maar dat is deel van de magie. Het klinkt oh zo leuk. De Maori taal heeft iets tribal, iets slagvaardig over zich. Er is een reden waarom de Haka van de All Black zo krachtig overkomt. Het is om dezelfde reden dat deze Polynesische taal het zo goed lijkt te vinden met metalmuziek. Laat me afsluiten met een hele flauwe vergelijking. Dit album was als een lekkere kiwi: Nieuw-Zeelands, lekker fris en fruitig en vooral goed verteerbaar. Lekker hoor.

Score:

80/100

Label:

Napalm Records, 2021

Tracklisting:

01 Tītokowaru
02 Hatupatu
03 Ahi Kā
04 Tangaroa
05 Unforgiving
06 Blinded
07 Kai Whatu
08 Crooked Monsters
09 Buried Underground
10 Dad
11 Īhenga
12 Down The Rabbit Hole

Line-up:

  • Henry de Jong – Drum
  • Lewis de Jong – Gitaar & Zang
  • Tūranga Morgan-Edmonds – Basgitaar

Links: