Fine like Scottisch whi…metalcore: Bleed From Within in 013

Bleed From Within wist de afgelopen jaren een flinke groeispurt te maken. Hoofdredenen daarvan zijn de kwalitatief goede albums die de Schotse band steevast aan de man brengt natuurlijk, maar ook alle optredens in het voorprogramma van Slipknot tijdens hun tour van vorig jaar, zullen daar een flinke bijdrage aan geleverd hebben. Vanavond staat het laatste optreden van de Zenith tour op het vasteland op het programma, het album dat de formatie dit jaar nog op de mensheid losliet. In het voorprogramma vinden we Great American Ghost en het eveneens Amerikaanse After the Burial. Het hoofdpodium van de 013 is flink ingeperkt qua ruimte en naast de vloer zijn slechts een trede of vier van de trap beschikbaar. Wat ongetwijfeld parten speelt, is het feit dat Tilburg een stuk lastiger te bereiken is met openbaar vervoer door werkzaamheden aan het spoor, of het feit dat dit een doordeweekse avond is. Toch staat de zaal goed gevuld, dat is dan weer het voordeel van een kleinere ruimte.

De eerste band treedt al aan rond de klok van zeven en we zijn nog op tijd om enkele nummertjes mee te pikken. Great American Ghost speelt een wat geïndustrialiseerde, licht chaotische vorm van metalcore. Dat klinkt wellicht interessant, maar het behelst allemaal niet bijster veel. Niet dat de heren hier slecht staan te spelen, maar de nummers bevatten een hoge voorspelbaarheid en zijn aangevuld met wat clichématige breakdowns. Het meermaals aansporen voor beweging in de zaal slaat niet heel goed aan, dus duikt de zanger halverwege het optreden zelf maar de vloer op om de boel in beweging te krijgen. Op de vraag wie de band eigenlijk niet kent, gaan nagenoeg alle handen in de zaal omhoog. Prima natuurlijk, daar valt wat te halen en zo denkt de frontman er eveneens over. Tijdens Writhe gaan alle zaklampjes op de telefoons aan en bewegend op en neer, terwijl het optreden uiteindelijk nog een mooi eind krijgt met een circlepit tijdens Forsaken. Beide nummers staan op het dit jaar verschenen Tragedy Of The Commons. Prima opwarmertje, maar ook niet meer dan dat.

Een band die wat meer fans op de been heeft weten te brengen, is After the Burial. De progressieve, djenty metalcoreband is niet jaarlijks te zien in Nederland en vanavond is een mooie gelegenheid om de heren weer eens ‘te ontmoeten’. Tijdens opener In Flux geeft het publiek al meteen acte de présence met een wall of death, terwijl het goed uitgevoerde Exit, Exist een passende vertolking krijgt middels een circlepit en veel headbangende koppen in de zaal. Toch zingt vocalist Anthony Notarmaso lang niet altijd even zuiver en zijn vooral de screams wat zwakjes. Het deert niet, want muzikaal klinken de zware, statische riffs en dito drumwerk -en daarmee dus de basis- als een klok. Omdat de vaste bassist Adrian zijn arm heeft gebroken en anderhalve week geleden terug naar huis is gevlogen, helpt de snarenplukker van de vorige band After the Burial uit de brand. Dat doet hij met verve, want het is nauwelijks hoorbaar en dat terwijl de basgitaar standaard een prominente plek heeft in het logge metalcoregeluid. Er is ook nog goed nieuws: fans moesten er even op wachten, maar de heren zijn (eindelijk) bezig met een nieuw album en hebben onlangs dan ook de single Hum From The Hollow uitgebracht. Dat nummer krijgen we uiteraard te horen en ook de jankende gitaren in Behold The Crown en het meest populaire Lost In Static ontbreken niet op de setlist van vanavond. De crowdsurfers lusten er wel pap van en een prima set met vooral de bekende songs komt zodoende tot zijn eind.

De enige keer dat ik Bleed From Within live zag, was tijdens het voorprogramma van As I Lay Dying in 2018, ook in de 013. Daarna trad men hier in Nederland nog op tijdens onder andere festivals zoals Dynamo en Jera On Air. Nu zijn de Schotten terug voor een heuse headlinertour. Met Living On A Prayer (Bon Jovi) worden de kelen alvast wat opgewarmd, maar dan is het toch echt tijd voor de band zelf. Wat meteen opvalt is de fraaie podiumaankleding met als thema uiteraard Zenith, de meest recente worp van het gezelschap. Echt headlinerwaardig ook. Kleine jongens worden groot, zullen we maar zeggen.

Zodra de eerste tonen zijn ingezet, is ook meteen duidelijk dat hier flinke progressie geboekt is de afgelopen jaren. Wat een overtuigende presentatie en een vol geluid pompt men hier de zaal in. De band trapt af met twee vette songs van het laatste album, namelijk Violent Nature en Zenith. De energie die vocalist Scott Kennedy uitstraalt, werkt aanstekelijk en slaat direct over op het publiek. Scott is uitstekend bij stem en ook het gitaartandem laat meteen zijn klasse zien en horen. Nummers die volgen zoals Sovereign, Stand Down en het fraaie Levitate lenen zich daar natuurlijk perfect voor, met wat soleerwerk waarmee deze muzikanten zichzelf nog wat extra kunnen etaleren. Tijdens de laatstgenoemde song krijgt het publiek de opdracht om luidkeels (Out For War!) mee te zingen op het aangegeven moment, hetgeen ook massaal gebeurt. De interactie met het publiek wordt sowieso volop gezocht en meermaals spreekt de goedgehumeurde Scott zijn oprechte dank uit richting alle aanwezigen. Dat doet elke band in iedere stad uiteraard, maar vanavond voelt dat ook écht zo én is dat ook echt zichtbaar. Het zorgt voor een fijne connectie tussen band en publiek. Extra leuk is het Schotse accent, zeker wanneer een oudje zoals Crown Of Misery, afkomstig van Era (2018), een aankondiging krijgt met “This is a faaaast one’.

De nadruk ligt vanavond uiteraard op Zenith, maar ook zijn er nummers opgenomen in de setlist van Shrine (2022) en Fracture (2020). Het heerlijke Night Crossing bijvoorbeeld, met die vette gitaarriffs, woeste zangpartijen en strakke drums. In dat opzicht valt alleen het wat saaiere Dying Sun iets uit de toon aangezien het minder variatie bevat en het tempo even uit de set haalt. Een smetje dat als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra God Complex (dat gitaarwerk!) start. Het publiek moet op de grond gaan zitten en springen zodra Scott het signaal geeft. Het levert een mooi en betrokken tafereel op. Ondanks dat de set ongeveer 75 minuten duurt, schiet de klad er nauwelijks in. Dat kunnen alleen de grote jongens en daar mogen we Bleed From Within -zeker na vanavond- ook onderhand wel toe gaan rekenen. Het venijn van de set zit zeker in de staart, want met het lijflied The End Of All We Know gaat de zaal nog een keer ouderwets los terwijl we langzaam maar zeker het eind naderen. Met dé single van Zenith –In Place Of Your Halo– kunnen de moshers en crowdsurfers nog eenmaal losgaan. Het beukende nummer sluit een uitstekend concert af. En hoewel de band het eigenlijk niet bekend mocht maken, weten we inmiddels dat de Schotten volgend jaar sowieso te zien zullen zijn op een Nederlands metalfestival, zo verklapt de frontman ons. Drie keer raden waar dat toch zal zijn?