Het nieuwe jaar aftrappen met Dark Funeral, Fleshgod Apocalypse, Ex Deo en Kami No Ikari in De Casino te Sint Niklaas

De Zweedse blackmetalformatie Dark Funeral besluit het nieuwe jaar direct aan te vangen met een headlinetour, waarop ze Fleshgod Apocalypse, Ex Deo en Kami No Ikari meenemen. Het is alweer acht jaar geleden dat de Zweden een headlinetour aanvingen en ook voor Ex Deo is deze tour een unicum, aangezien het alweer een aantal jaar geleden is dat zij überhaupt hebben opgetreden. Nederland wordt helaas overgeslagen (mogelijk omdat de Zweden vorige maand nog op Eindhoven Metal Meeting optraden), maar in België wordt gestopt in De Casino te Sint-Niklaas. Zware Metalen-fotografe Esther ‘t Lam was aanwezig om deze fijne line-up op de gevoelige plaat vast te leggen, redacteur Tafkads voorziet de foto’s van passend commentaar…

Een optreden in Sint-Niklaas voelt toch altijd weer aan als een soort thuismatch voor mij: op een half uurtje van huis, mijn vrouw werkt in deze stad en mijn dochter gaat naar school net achter het gebouw van De Casino. Het voelt allemaal heel vertrouwd aan én De Casino is ook een prachtige zaal die gezellig huiselijk aanvoelt maar toch net groot genoeg is om bands van het kaliber van Dark Funeral (en vorig jaar ook bijvoorbeeld Soulfly en Rotting Christ) te kunnen ontvangen. Een package met Fleshgod Apocalypse en Ex Deo is dan ook simpelweg een must-see, een must-go-to: een anti-FOMO medicijn zeg maar.

Onbekend voor mij, en dus ook iets minder bemind, is het Franse Kami No Ikari. Je kan je de vraag stellen wat een deathcoreband in het voorprogramma van twee deathmetalbands en een blackmetalicoon doet, maar het codewoord van deze avond is toch duidelijk “theatraal”. En daar hoort de symfonische deathcore van Kami No Ikari zeker ook bij. Ik geef grif toe dat ik me niet echt heb gehaast om deze vijf heren aan het werk te kunnen zien, en dus kan ik enkel de tweede helft van hun optreden meepikken. Vanop mijn positie achteraan in de zaal (het was al opvallend druk zo vroeg op de avond) valt me vooral veel enthousiasme op, dat in zekere mate ook door het publiek wordt overgenomen. De bandleden van Kami No Ikari (allemaal netjes in hetzelfde hemdje met het bandlogo erop, behalve de zanger dan) genieten duidelijk van het talrijk opgekomen publiek en dat valt vooral op bij drummer Yohann (die met een grote grijns op het gezicht zit te rammen op zijn drumstel) en frontman/zanger Yumi Kami, die als een soort verzopen psychopathische kerstman het beste van zichzelf geeft.

Het kan aan mijn plaats in de zaal (al zou dat niet mogen) of aan mijn gehoorbescherming liggen, maar de muziek maakt weinig impact. Bij deathcore verwacht je toch zeer regelmatig van je sokken geblazen te worden met een lompe uitbarsting, maar hoewel die uitbarstingen er wel degelijk (en frequent) zijn, komt het achteraan allemaal wat minder goed over. Dat is wel jammer, want aan de overgave van de band zal het niet gelegen zijn. Yumi Kami slaagt er ook prima in om het publiek naar zich toe te zuigen en bedankt hen dan ook aan het einde met oprechte overtuiging. Het zal nooit mijn favoriete genre worden, maar voor zo’n performance kan ik alleen maar veel respect opbrengen.

Ex Deo stond al heel wat jaren op mijn bucketlist. Aan mijn vier jaar Latijn heb ik een heuse liefde voor de klassieke oudheid overgehouden en als dat dan samenkomt met mijn liefde voor extreme metal, dan kan dat enkel vuurwerk geven. Om mij volledig te laten overrompelen door dit Amerikaans-Canadese legioen vat ik post op de eerste rij. En ja, ik werd overrompeld, want Ex Deo overtuigde voor de volle honderd procent.

Hoe je het ook draait of keert (want dit zijn allemaal topmuzikanten, wat ze natuurlijk ook bij Kataklysm bewijzen), zanger Maurizio Iacono blijft (althans op het podium) de blikvanger van dit Ex Deo. In volle wapenuitrusting (al ontbraken gladius en pilum om het plaatje compleet te maken: misschien een idee voor de toekomst?) voert hij als een Romeinse centurion zijn troepen aan in een verpletterende veldtocht tegen de Belgen. Of prefereren we toch liever Galliërs genoemd te worden? De vraag wordt gesteld, het antwoord blijft uit. Ex Deo laat het publiek duidelijk ver achter zich als het over zijn eigen geschiedenis gaat, maar trekt hen wel mee in een (te) korte maar zeer krachtige bloemlezing van hun beste nummers. “Are you not entertained?!” verwijst Iacono nog naar Ridley Scotts Gladiator. En dat zijn we zeker wel: vuisten en hoorns in de lucht, rauw schreeuwend als zijn we zelf legionairs in dienst van de Caesars. Ex Deo venit, vidit et vicit.

Waar Iacono’s stem in het begin nog wat roestig lijkt (of komt het door de winter? “The frost, sometimes it makes the voice stick.”), zwelt die naar het einde toe aan tot een overweldigende, volle, hese grunt. Heerlijk! Uiteraard kan de band terugvallen op een aantal regelrechte topnummers, waarvan meeschreeuwer I, Caligvla, nieuwkomer Vespasian en klassieke afsluiter Romulus de belangrijkste wapenfeiten zijn, maar de combinatie van een diepgewortelde overgave (Maurizio Iacono heeft SPQR op zijn arm getatoeëerd, dat zegt denk ik wel genoeg), de aankleding en kostuums, en de opzwepende intensiteit van de kernachtige nummers zorgt ervoor dat de passage van het Romeinse leger in De Casino een ware zegetocht wordt.

Ik heb er een nieuwe favoriete liveband bij.

Ave, Ex Deo!

Het idee van een line-up is dat die steeds in crescendo blijft gaan. Dat leek me na de overtuigende performance van Ex Deo geen makkelijke opdracht, maar een band als Fleshgod Apocalypse kan uiteraard elke uitdaging aan. We blijven zogezegd in Italië, maar het oude Rome wordt op het podium vervangen door een classicistisch interieur (mét vleugelpiano) en dat contrast zet zich ook verder bij de start van hun optreden: Francesco Ferrini’s piano-intro van- Opera‘s Ode to Art (de’ Sepolcri), gevolgd door de prachtige opera-stem van Veronica Bordacchini, gekleed in een indrukwekkend gewaad en mét Italiaanse vlag, zorgt voor een iconisch moment van sereniteit én aanzwellende intensiteit, vooraleer een spervuur aan blastbeats ons om de oren vliegt wanneer het vurige I Can Never Die naadloos overneemt. Wat een opening!

Net als bij Ex Deo is het visuele aspect hier heel belangrijk en het moet gezegd zijn dat vooral een enthousiaste en duidelijk erg (van de aandacht, vooral wanneer iemand achter mij woord voor woord met haar meezingt is ze duidelijk ontroerd) genietende mevrouw Bordacchini op het podium de show steelt. En dat is haar zeker gegund, want zij voegt kleur en veel vocale kracht toe aan deze band, en ze bespeelt het publiek als geen ander. Ze fungeert ook als bliksemafleider voor een (na zijn verschrikkelijke val) herboren Francesco Paoli, die (alsof er niets is gebeurd) het beste van zichzelf geeft.

De composities van Fleshgod Apocalypse zijn complexer en energetischer dan die van Ex Deo, maar vervelen (of vermoeien) nergens omdat er altijd wel iets te beleven is op het podium. Regelmatig komt Francesco Ferrini (wat onwennig weliswaar) even vooraan staan om iets te declameren, wat telkens voor een kort rustmomentje zorgt. Een ander pauzemoment komt er dankzij de verjaardag van drummer Eugene Ryabchenko, die verrast wordt met een stukje Frans brood met choco (?).

Fleshgod Apocalypse is een lust voor oren en ogen van begin tot eind. De band eindigt zijn set met het über-theatrale The Fool (wat op gejuich onthaald wordt), Opera‘s Pendulum en uiteraard het verpletterende The Violation. Zegetocht nummer twee zou ik zo zeggen.

Drie zegetochten op rij, dat is de oorlog winnen. En dus kunnen de blackmetalveteranen van Dark Funeral niet achterblijven. Ik zag ze de laatste keer in 2019 op Mass Deathtruction Festival en daar leek (onverwacht) de zaal wat te groot voor de Zweden. Hoe vreemd het ook klinkt, vanavond komt Dark Funeral in de veel kleinere De Casino veel beter tot zijn recht. En hoe.

De rookkanonnen maken overuren tijdens de set van (een eerder afwezige) Lord Ahriman, (een zeer aanwezige) Heljarmadr en hun kompanen. En ja, voor een derde keer op rij is het visuele aspect weer heel belangrijk: van corpsepaint tot schubachtige epauletten, van Heljarmadrs zwarte cape tot Adra-Meleks imposante gestalte… Dit is black metal met spierballen! Maar ook Dark Funeral slaagt erin om vooral de muziek te laten spreken en de nummers worden dan ook met het nodige vuur en de nodige bezieling gebracht. Vooral Heljarmadr blijkt hier de exponent van te zijn: hij werpt zich vol overgave in het vagevuur van De Casino, gaat regelmatig in de rookpluim gaan staan voor een dramatisch effect en zoekt naarmate de set vordert steeds nadrukkelijker de (dichte) interactie met zijn publiek op. Wat een theater, wat een mimiek, maar vooral: wat een stem!

Uiteraard heeft Dark Funeral de nummers voor een korte set van iets meer dan een uur maar voor het uitkiezen. Halverwege krijgen we al tophit Unchain My Soul cadeau, waarna ze hun eerste EP Dark Funeral (uit 1994!) in zijn totaliteit spelen. Uiteraard eindigt de Zweedse grootmacht met de evergreens Let the Devil In en Where Shadows Forever Reign. Het perfecte einde van een perfecte avond om het jaar mee in te zetten!