Afgelopen zaterdag was het tijd voor de vijfde editie van Helldorado in het Klokgebouw in Eindhoven – een festival waar liefhebbers van zware muziekstijlen hun hart kunnen ophalen, met een veelzijdig programma dat zich uitstrekt van rauwe death metal tot energieke punk, en van smerige sludge tot meeslepende bluesrock. Onze redacteuren Michiel Jorissen (MJ) en Lara van Sundert (LS) zorgen voor een uitgebreid verslag, terwijl fotografe Tessa Verstraete de meest memorabele momenten voor ons op plaat vastlegt.
Voordat we duiken in de optredens van de bands die we bij Helldorado hebben gezien, willen we eerst onze algemene indruk van het festival met jullie delen. Van de sfeer en organisatie tot het eten, de merch en zelfs de crew – alles speelt een rol in de totale festivalervaring. Dus, hoe scoort Helldorado op die punten dit jaar?
Om te beginnen is de line-up erg gevarieerd, misschien iets te gevarieerd voor dit formaat festival. Het voelt soms alsof iemand lukraak bands heeft zitten selecteren met een roos en bijhorende darts. Enerzijds heb je doom- en sludgebands met onder andere DOOL, Baroness en Pallbearer, maar ook een flinke dosis punk en hardcore met Zeke, John Coffey, The Koffin Kats. Voeg daar nog een vleug bluesrock van Graveyard en de iconische death/grindcore van Napalm Death aan toe, en je hebt de eclectische stijlencocktail te pakken die Helldorado heet. Voor ons is de mix aan stijlen en bands alvast een dikke plus omdat we zelf breed luisteren en gezien de grote opkomst bij binnenkomst, lijkt de programmatie zeker geslaagd.
Waar het wel wat aan schort is het geluid. Terwijl de hoofdzaal (Cobra Stage) uitstekend geluid biedt, laat de kwaliteit in de twee andere zalen te wensen over. Vooral in de inkomhal (Tarantula Stage) blijkt dit een groot probleem: de optredens die we hier zien, komen door de matige geluidskwaliteit gewoon niet uit de verf. Daarbuiten staat deze zaal ook vol met lockers waar mensen hun tassen kunnen achterlaten en dat brengt ook niet echt veel sfeer. De Lion Stage is ongeveer even groot als de Cobra Stage, maar doet aan als een vrij kale industriële loods (wat het ook is) en dat hoor je. Het geluid valt hier met een goede geluidsman nog recht te trekken, maar het is duidelijk dat er wel wat moeite in kruipt.
Naast de drie concertzalen is er ook een volledige foodhall ingericht, een gezellige plek met een gevarieerd aanbod en een leuke inkleding, waar een dj aan de lopende band grote metalhits draait. Naarmate de avond vordert en de bloedpromilles stijgen, wordt er enthousiast meegedanst. Toch zou een iets rustigere setting welkom zijn voor bezoekers die even willen bijkomen of in alle rust iets willen eten. Een klets – of durf ik het te zeggen – lulhoek zou fijn zijn. Anders verplaatst het gelul zich natuurlijk snel naar de concerten. Wat hier verder top is, is dat er nergens lange rijen zijn: niet bij de bars, toiletten, munten, en zelfs tijdens het spitsuur bij de eettentjes zijn de rijen kort. Bovendien kan je naast de muziek ook terecht bij Aardschok voor lp’s en cd’s tegen aantrekkelijke prijzen; zeker een leuke bonus. Verder is de crew uitermate vriendelijk en barst het hier van trouwe gedienden in de zaal. Een broederlijke en gemoedelijke sfeer op dit feest.
Burnout Boys (14:30 – 15:00, Cobra Stage)
Cobra the Impaler (15:00 – 15:45, Lion Stage)
Onze dag op Helldorado begint wat chaotisch: de crew-ingang blijkt moeilijker te vinden dan verwacht, waardoor we helaas een deel van het optreden van Cobra the Impaler moeten missen. Toch kunnen we nog een halve set meepikken, en dat smaakt absoluut naar meer. De afsluiters Scorched Earth, van hun vorige album Colossal Gods, en Assassins of the Vision van de in 2024 verschenen plaat Karma Collision, laten goed zien wat de band in huis heeft.
Cobra the Impaler weet met zijn multidimensionale sound, een blend van progressieve, sludge- en melodieuze elementen, een unieke sfeer neer te zetten. Hun zware, maar tegelijkertijd toegankelijke stijl nodigt uit tot meezingen zonder de scherpe randjes te verliezen. Live tilt zanger Manuel Remmerie dat geheel naar een hoger niveau. Met zijn rauwe screams – een flinke verbetering bovenop de al fantastische studioversies – en charismatische performance trekt hij moeiteloos alle aandacht naar zich toe. Hij leidt de band met zelfvertrouwen, terwijl gitaristen James en Thijs zichtbaar plezier hebben aan de zijlijn en de ritmesectie voor een stevige basis zorgt.
Helaas komt hun optreden niet volledig tot zijn recht door het geluid. In de grote, industriële hal overheerst de kickdrum, waardoor de gitaarriffs – normaal een sterk punt van Cobra the Impaler – vaak ondergesneeuwd raken. Pas bij de afsluiter lijkt de mix beter in balans, maar het blijft zonde dat zulke ijzersterke riffs niet altijd goed uit de verf komen. Al met al is het optreden indrukwekkend, maar het vraagt om een betere setting en een later tijdslot, waarmee ze hun potentieel pas echt volledig kunnen benutten. Ondanks de technische beperkingen laat Cobra the Impaler zien dat het een band is die live de moeite waard blijft. Wat we zien, maakt nieuwsgierig naar meer.
The Baboon Show (15:45 – 16:30, Cobra Stage)
Het optreden van The Baboon Show in de grote zaal van Helldorado barst van de energie en over-the-top theatrale flair. Zangeres Cecilia Boström, die zichzelf voorstelde als Cece Top, wist de aandacht moeiteloos te trekken in haar panterprintpakje met leren harnas. Haar schelle, rauwe stem – die samen met haar opvallende permanentje onwillekeurig doet denken aan Fran Fine uit The Nanny – is er één waar je van moet houden. Maar in combinatie met hun punky sound en uitzinnige podiumuitstraling kreeg ze de zaal probleemloos mee.
De band maakt van elk nummer een minishow. Publieksparticipatie staat centraal, en ze weten precies hoe ze dat moeten aanpakken. Vooraf wordt de zin “Oh you got a problem without knowing it” aangeleerd aan het publiek, dat vervolgens heel het nummer lang door de zaal meegescandeerd wordt. Bij het nummer Rolling doet iedereen enthousiast mee met een lassobeweging in de lucht telkens wanneer Cecilia die op het podium maakt. Het resultaat is een sfeer die van voor tot achter in de zaal te voelen is – energiek, vrolijk en verbindend.
Qua muziek is The Baboon Show wat eenvoudiger en minder gelaagd, maar dat lijkt bewust zo. De nadruk ligt meer op de beleving dan op de complexiteit van de nummers. De Fender Telecaster gitaar heeft een opvallende country- en surfrocksound, wat de muziek soms wat leeg doet klinken, maar dat wordt volledig goedgemaakt door de show en energie die de band op het podium brengt. Bij een bepaald nummer krijgt de gitaar zelfs een dubbeling met kazoo door Cecilia – compleet over the top, net als de rest van het optreden, maar perfect passend bij hun stijl.
The Baboon Show doet precies wat zijn naam suggereert: het brengt een speelse chaos met een flinke dosis energie. De nummers zijn eenvoudig en aanstekelijk, waardoor je ze moeiteloos meezingt, zelfs als je ze nog nooit gehoord hebt. Het publiek gaat er volledig in op en het plezier en de gekte die de band uitstraalt werkt aanstekelijk. Wie zoekt naar muzikale diepgang komt misschien niet aan zijn trekken, maar als het gaat om een spectaculaire show? Dan scoort The Baboon Show absoluut hoog.
Pallbearer (16:30 – 17:15, Lion Stage)
Dit is stiekem een show waar ik best hard naar uit kijk. Ik heb altijd veel goeds over de band gehoord, maar nog nooit de tijd genomen om er echt naar te luisteren. Dat we een flinke portie doom, post en sludge gaan krijgen met opmerkelijk cleane vocalen, dat had ik wel al aangevoeld. Vooral ten tijde van de release van Heartless, in 2017, heb ik heel wat positieve kritieken over de band zien voorbij komen. Hier wordt vandaag het nieuwe album Mind Burns Alive voorgesteld en dat zal er één zijn dat ik nog dringend moet checken voor mijn jaarlijst, want dit optreden komt binnen.
De vier heren van Pallbearer komen ingetogen en neerslachtig het podium op. De band klinkt erg groots in de betonnen loods en de gitaren staan zo hard in de mix dat de zang stevig moet boksen om er nog door te komen. Zoals het hoort voor het genre dus. De zang is hier dan ook niet het leidend (lijdend soms wel) instrument, maar brengt balans en een zeldzame melancholie over het gitaargeweld. Ik laat de kalmte helemaal over me heen walsen en dompel me onder in de sfeer. Na de opener, Silver Wings, die toch een flinke twaalf minuten duurt, ben ik helemaal verkocht. Als dan nog wat progressieve riffs door de speakers galmen in het tweede nummer, Signals, is de opwinding niet meer te verstoppen. De vier nummers die de band vandaag aan ons voorstelt zijn genoeg om de set van vijfenveertig minuten op te vullen en het is genieten. Elke seconde.
Dool (17:15 – 18:15, Cobra Stage)
Dool, het muzikale project van Raven van Dorst, creëert tijdens het optreden een intrigerende sfeer waarin dromerige, atmosferische klanken naadloos overgaan in stevige gitaarriffs. De muziek komt in de nummers telkens traag op gang, met hypnotiserende, dromerige elementen die afgewisseld worden met krachtigere passages. Het is geen standaard rock: de muziek voelt duisterder en intenser aan. De riffs flirten met metal, maar ze raken nooit over die rockgrens. Dit maakt Dool echt uniek in zijn geluid, duidelijk anders dan de typische bands die we vaak op metalaffiches zien.
Heel wat nummers van hun nieuwe album The Shape of Fluidity komen voorbij, en hoewel het begin veelbelovend is, weet de energie van de set nooit écht zijn hoogtepunt te bereiken. Naarmate het optreden vordert, begint het wat eentonig te worden, doordat veel nummers een soortgelijke opbouw volgen, met rustige intro’s die langzaam overgaan in zwaardere passages. Het wordt daarmee duidelijk dat Dool beter tot zijn recht zou komen in een intiemere setting, waar de gelaagdheid van hun muziek écht kan worden gewaardeerd. Op een groot festivalpodium gaan de subtiele details vaak verloren, waardoor het ons niet lukt om ons, ondanks de sterke muzikale uitvoering en het genre-blendende geluid, volledig in de sfeer onder te kunnen dompelen.
The Koffin Kats (18:00 – 18:45, Tarantula Stage)
The Koffin Kats is zeker een opvallende naam op het affiche, met hun energieke rockabilly die je normaal gesproken niet makkelijk op een metalfestival verwacht. Het trio bestaat uit contrabas, drums en gitaar, waarbij de contrabassist ook de leadzang voor zijn rekening neemt – een indrukwekkende prestatie. De uitstraling van de band doet denken aan de lokale metalpapa’s die je in een buurtcafé zou verwachten, wat de sfeer gezellig en ongedwongen maakt. Desondanks is de band flink populair op streamingdiensten en is het toch een groep waar velen reikhalzend naar hebben uitgekeken.
Helaas is het geluid niet optimaal; de zang is vaak slecht te horen, waardoor de muziek niet volledig tot zijn recht komt. De stijl van de band doet denken aan The Baseballs, maar dan met een ruiger randje. Toch biedt de muziek weinig variatie. Veel nummers klinken hetzelfde, en de herhalende drums en gitaar maken het optreden behoorlijk eentonig. Het ontbreekt aan memorabele momenten, waardoor de sfeer vooral die van een ‘buurtcafé-feest’ krijgt. Desondanks brengen ze flink wat leven in de brouwerij, en is het duidelijk dat de band in zijn element is bij een wat informele setting, waar de gezelligheid voorop staat. Misschien hadden er bij mij dan ook gewoon wat meer biertjes in gemoeten om echt volop van The Koffin Kats te kunnen genieten.
John Coffey (19:15 – 20:15, Cobra Stage)
De Nederlanders van John Coffey zijn terug van weggeweest. De band heeft een heel sterke livereputatie, en duidelijk terecht. Ondanks dat ik ze nooit eerder live heb kunnen zien, heb ik doorheen de jaren al grijnzend video’s gecheckt die uit het scherm spatten van energie. Die energie wordt vandaag ook tentoongesteld. De band is duidelijk blij hier te zijn, en ik ook. De enorm goede sound van John Coffey duwt de slim geschreven nummers naar een hoger niveau. De gitaren zijn vettig, de drum slaat alles doormidden en de nummers zijn meer dan potig genoeg om mensen buiten hardcore en punk te overtuigen van de daadkracht van de band. De screams zijn snijdend, en de cleans zijn mooi genoeg voor punk.
Punk is natuurlijk geen punk zonder een flinke politieke speech. Iets over de politici krijgen die jullie verdienen. Laat me zeggen dat het genieten is dat de politieke situatie in België voor een zeldzame keer beter is. Geen regering is geen probleem. De band maakt show en dit wordt gesmaakt, maar sommige grappen landen niet altijd. Ook het nog uit te brengen nummer Hero dat we vandaag al mogen horen, klinkt iets te veel als Nickelback naar mijn smaak en valt daarmee erg uit de toon in de set. Als dat maar geen voorbode is voor toekomstig werk. Daarbuiten blijft John Coffey een prachtig handelsmerk voor Nederland. Beter dan Heineken of die verdiende politici.
Graveyard (20:15 – 21:15, Lion Stage)
Graveyard doet op Helldorado zijn optreden van Graspop eerder dit jaar nog eens losjes over. Dit keer staat daar ineens een extra gitarist bij, wat ervoor zorgt dat zanger Joakim Nilsson zich soms wat ongemakkelijk door het optreden heen worstelt. Normaal speelt hij zelf gitaar, maar nu staat hij alleen met de microfoon in de hand, wat af en toe een beetje rommelig oogt. De microfoondraad lijkt een constante vijand voor Nilsson, die er regelmatig in verstrikt raakt.
De band brengt tijdens het optreden een sterke mix van nummers uit hun hele carrière, maar de meeste songs zijn afkomstig van het in 2011 uitgebrachte Hisingen Blues. Toch krijgen we ook enkele nummers te horen van 6, hun laatste album, waaronder Rampant Fields. Hoogtepunten zijn onder andere Slow Motion Countdown en een heel lekkere uitvoering van Ain’t Fit to Live Here, die met zoveel overtuiging gespeeld wordt dat stil blijven staan haast onmogelijk is.
Graveyard schakelt gedurende het optreden moeiteloos tussen melancholische, meeslepende stukken en verwoestende riffs die het publiek volledig mee weten te krijgen. De set wordt strak gespeeld en er is geen enkel moment dat aanvoelt als filler. Zelfs de rustigere nummers worden met zoveel passie en aandacht voor detail gespeeld, dat ze nooit verloren gaan in de energie van de show. Het optreden eindigt, zoals het hoort, met The Siren, een knallende afsluiter van een set die de perfecte balans heeft weten te vinden tussen oude klassiekers en nieuw materiaal, en het bewijs dat Graveyard iedere keer weer een fantastische performance weet neer te zetten.
Peter Pan Speedrock (21:15 – 22:15, Cobra Stage)
Baroness (22:15 – 23:15, Lion Stage)
We gaan er geen doekjes om winden. Het feit dat Baroness de Lion stage headlinet vanavond is ook de reden dat ik hier ben vandaag. Ik heb de band enkel op Graspop kort aan het werk kunnen zien in 2017. Dat is veel te lang geleden. Baroness heeft er duidelijk enorm veel zin in vanavond en wij ook. De blije gezichten, en vooral die van zanger Baisley, schitteren mee met de witte gitaren.
We gaan van start met de single Last Word van laatste werpeling STONE, die meteen een eerste uppercut oplevert. De zang van Baisley en Gleason is onberispelijk en geeft melodie aan de al catchy sludgeriffs. Dat Baisley ook terug zijn schreeuwende strot durft opentrekken is verademend en geeft panache aan de sludgeriffs die het ook echt verdienen om als een bezeten gorilla over uit te blèren. Als dan ook dubbele gitaarsolo’s over de hoofden vliegen bij March To The Sea zie ik alleen maar lachende gezichten.
Ook het nieuwe Beneath The Rose wordt live gebracht met extra passie en dikke screams. Het komt heerlijk binnen, maar het beste houdt de band voor het tweede deel van de set. We worden getrakteerd op het zeldzame Swollen and Halo, dat toont hoe progressief de band kan zijn. Ook voor de afsluitende trilogie wordt uit de oude doos getoverd met The Sweetest Curse, Isak en Take My Bones Away als een trip doorheen de sterke vroege discografie van de band, waarbij de lichten steeds aangepast worden aan de kleur van de albums. Het is smullen van de vernieuwde energie, vette screams, gedubbelde gitaarsolo’s en dito zang van Baroness. Baroness levert hier gemakkelijk het beste optreden van de avond. Als het optreden dan jammerlijk genoeg eindigt zien we enkel heel veel blije gezichten, waaronder die van Lara, die helemaal voor de zaak gewonnen is geraakt vanavond.
Frank Carter & The Rattlesnakes (23:15 – 00:15, Cobra Stage)
(Frank Carter & The Rattlesnakes)
Datum en locatie
16 november 2024, Klokgebouw, Eindhoven
Foto's:
Tessa Verstraete Facebook en Instagram
Links: