Vandaag brengen we u het nieuwste puntje van de wilg. Willowtip Records heeft namelijk weer een pareltje in weten te lijven. Vorig jaar bracht Carnosus in eigen beheer het schuimbekkend brute Visions Of Infinihility uit. Reden genoeg voor het Amerikaanse label om deze troep ongeregelde Zweden aan de collectie hoogwaardig en zeldzaam zwaar metaal toe te voegen. Meestal weet het label de spijker knakenhard op de kop te rammen en is het een absolute voltreffer. Dat kan van Carnosus zeker ook gezegd worden. De band werd in 2011 al opgericht in Örebro, maar wachtte tot vier jaar geleden met het uitbrengen van de eerste langspeler. Sindsdien zijn de gelederen echter ook gesloten gebleven en hebben er geen personele wijzigingen opgetreden. Nu volgt de stap naar volwassenheid met het vaak zo belangrijke derde album. Tot nu toe een mooi verhaal, maar we kunnen ons gaan opmaken voor een narratief voor glibberige smerigheid. Vandaag bespreken we Wormtales.
Voor wie de band nog niet kent, of geen zin heeft om de recensie van het vorige album na te lopen, zullen we de band nog even introduceren. Carnosus komt dus uit Zweden, maar speelt zijn dode metalen met een Amerikaanse uitvoering. De basis kan hierin gevonden worden in de technische hoek van de death metal, met een licht progressief randje. De muzikale inkleuring wordt verder voorzien van een vleugje thrash, old school Amerikaanse death en enkele melodische uitspattingen. Waar voorganger Visions Of Infinihility met name sterk leunde op snelle technische passages, wordt er op dit Wormtales meer ademruimte ingelast. Het tempo wordt er af en toe afgehaald, maar er wordt vooral meer gespeeld met groovende gitaartrillingen en beukende riffpassages. Geen zorgen overigens, het geheel is nog steeds uiterst vuig en smerig. Zoals we het graag horen natuurlijk. Wat we verder maar al te graag horen, zijn de brute vocalen van zanger Karasiak. Wat een totale maniak achter de microfoon. Hij kotst de hoge screams, pig squeels, lage grunts en andere technieken er met orenschijnlijk gemak uit. De tempowisselingen en typische articulatie in zijn zangstijl maken er daarbij een zeer dynamisch geheel van. Van uitzonderlijke klasse.
Neglecticon neemt juist wat gas terug en biedt meer ruimte voor de eerder genoemde zware riffs. Dit wordt afgewisseld met technische gitaarladdertjes en het immer smerige vocale geweld. Een eerste hoogtepunt op het album. Yearnings Of A Rotten Spine gooit het tempo weer flink omhoog. De leidende progressieve gitaarlijn is simpel, doch verslavend lekker. Een goedgeplaatste solo laat horen dat deze heren van goede huize komen. Wederom gaat het nummer vlekkeloos (nou ja, die lijkvlekken daargelaten) over in het opvolgende nummer. Ditmaal volgt het uiterst groovende en loodzware Worm Charmer. In de langzame passages komen de lage grunts extra hard binnen. Dit is zondermeer de meest rechtlijnige beuker van het album, maar goede genade: dit hakt er toch wel verdomd lekker op los.
Dat is echter slechts een kleine smet op het album. Met deze derde langspeler heeft Carnosus namelijk een waardige opvolger van Visions Of Infinihility te pakken. Hiermee begeeft de band zich enigszins op nieuwe paden, maar zonder het eigen herkenbare geluid ook maar ergens uit het oog te verliezen. In totaliteit voelt dit Wormtales wellicht net wat minder speels en vrij dan de hoog gewaardeerde voorganger (zo ook het kunstenaarschap op de albumhoes), maar ook nu wordt zondermeer een plaat van kwaliteit afgeleverd. Tel daar nog een zanger als Karasiak bij op en Carnosus mag zich toch wel tot één van de meest veelbelovende nieuwe bands noemen.
Score:
85/100
Label:
Willowtip Records, 2024
Tracklisting:
- Birthless
- Within Throat, Within Heart
- Neglectikon
- Yearnings of A Rotten Spine
- Worm Charmer
- Harbinger of Woundism
- Paradoxical Impulse
- Wound of Wisdom
- Cosmoclaustrum
- Solace In Soil
Line-up:
- Jonatan Karasiak – Zang
- Rickard Persson – Gitaar
- Marcus Jokela Nyström – Gitaar
- Marcus Strindlund – Basgitaar
- Jacob Hedner – Drums
Links: