Soulbound – obsYdian

Vierde album voor Soulbound. ObsYdian is een diep persoonlijk introspectief werk voor de vijf Duitse musici die de dienst uitmaken bij de industrieel gemetaliseerde zielsverbinding. Zo leest het in de perstekst en nu ook hier. De uitvergrote i-grec zal iets ‘demures’ zijn. Zoiets wat wij 30-plussers niet meer begrijpen. Want de vulkanische obsidiaansteen schrijf je in het Engels toch echt met een i hoor. Hoewel fout gespeld leggen zowel die steen als het modewoord dan wel weer mooi de link met dat spirituele/diepzinnige.

Afgaand op de woorden van collega Bart over het debuut en die van collega Clemens over de heruitgave daarvan, lijkt er best wel wat veranderd bij Soulbound. Aanvankelijk laat een spiegelgladde gitaarsound een aardige portie potige ragriffs over de stadionrockdrums met schemerende synthetica en zwellende electropulsen glijden. Polyvalente zang wisselt een Marylin Manson-schreeuw af met korstzang in de suikerspinnende refreinen, waar de duistere, gitaarluwe strofes gemene voordracht meeslepen. Al dan niet met subtiel vocodereffect. De man wiens achternaam wel een keer baalt (nu moet je even naar beneden scrollen om die naam te lezen natuurlijk) toont een redelijk breed bereik maar kleurt dat in een net wat te metroseksueel, zeg maar sleazy mannentimbre.

De elektrostatische arrangementen stimuleren het geheel met fonkelende toetsen gelijktijdig met EBM-sequencers. Soms abrassieve maar vooral masserende synthgolven leggen de demure industrial metal van Soulbound op obsYdian makkelijk in het gehoor. In de beginfase weliswaar. Gaandeweg verzandt de tracklist in mals gitaarglazuur besprenkeld met ruwe zangzemeligheid die dicht bij het moderne Bring Me The Horizon aanleunt.

De bakvisemo behoudt dankzij de stuwende synths en catchy drumbeats nog wel een zekere dansbaarheid. De rest kolft song per song af tot potsierlijke pop waarin de fragmentarische hardheid wegzakt. Met als dieptepunt de melodramatische ballade Heartless en diens bijna-maar-bijlange-niet-epische soundcape. Misschien daarom net dat de enige Neue Deutsche Härte-punchriffs van Paralyzed deugd doen. De verwijfde kopstem die daar opduikt…minder deugdzaam. De twee Remains zijn weer één en al demure, met wel een écht pakkend zangrefrein deze keer. Dat heb je dan met Yntrospectieve albums, zeker?

Score:

69/100

Label:

Metalville, 2024

Tracklisting:

  1. obsYdian
  2. Burn
  3. Insane
  4. Forever In The Dark
  5. Saint Sinner
  6. Lioness
  7. Isolate
  8. Heartless
  9. Paralyzed
  10. Remain Part 1
  11. Remain Part 2

Line-up:

  • Johnny Stecker – Vocalen
  • Felix Klemisch – Gitaren
  • Patrick Winzler – Synthesizer
  • Jonas Langer – Basgitaar
  • Mario Krause – Drums

Links: