Als er een band is die consequent kwaliteitsplaten blijft afleveren, is het wel Baroness. En als er een band is die die platen live ook met een constante kwaliteit weet te brengen, is het eveneens Baroness. Al jarenlang bouwt de band rondom John Baizley gestaag aan zijn carrière en is het een graag geziene gast in het concertcircuit. In het kader van de uitstekend ontvangen plaat Stone is de band ondertussen al weer even op tour. Vanavond opent Doornroosje, op een warme, broeierige zomeravond, de kasteeldeuren voor een adellijke ontvangst. Friso Veltkamp doet verslag.
Het is een zwoele avond. Terwijl in het zuiden de zon bij vertrek nog volop scheen en de temperatuur flink de hoogte in was gegaan, is het in Nijmegen wat koeler en dreigen er ook enkele onweersbuien. Zo’n broeierige sfeer past natuurlijk wel een beetje bij de progressieve sludge metal van Baroness, al is het lastig om een etiket te plakken op de band, want deze is continu aan het doorevolueren en er zijn onderhand invloeden van psychedelische rock, punk, jazz en alternatieve rock in de muziek geslopen. Dat zou een breed aantal bezoekers moeten trekken, en dat doet het ook. De zaal is behoorlijk vol vanavond, wat een goed teken is voor een metalband op de lelijkste dag van de week.
Maar voor het de beurt is aan Baroness, trapt het Engelse Pupil Slicer, onder leiding van Kate Davis, af. Persoonlijk vind ik deze band vrij vermoeiend. Het is lastig de vinger erop te leggen waarom dat zo is. Stijlgenoten als Dillinger Escape Plan vind ik wel fantastisch, maar de nummers van die band worden nog bij elkaar gehouden door de ongelooflijke catchy zanglijnen. Dat heeft Pupil Slicer niet. Catchy misschien, maar live vanavond ook tegen het valse aan. Daarnaast ontbeert het de nummers aan echte hooks en inventieve riffs, al zijn er af en toe wel goede ideeën te bespeuren en er zijn zeker ook momenten die werken, zoals het begin van het tweede nummer, dat doorspekt is met elektronica en tegen Botch aanleunende gitaarloopjes heeft.
De plaat Mirrors kan dan wel lovend ontvangen zijn, live wil bij mij het kwartje niet vallen. De presentatie is oké, Kate heeft zichtbaar connectie met de nummers, maar wat betreft de muziek: niet voor mij. Pupil Slicer en ik zijn gewoon geen goed huwelijk. Er gebeurt dan ook iets wat ik zelden doe: ik verlaat voor het einde van het optreden de zaal om maar ergens anders bier te drinken en de merchandise te checken.
Rond half tien staan we weer terug in de zaal voor Baroness. Het artwork van de backdrop is weer fantastisch. Twee gedetailleerde doodshoofden, in allerlei kleuren, staan tegenover elkaar. Bij opkomst heb ik het idee dat het uitverkoop was in de strandwinkel, getuige de outfits van de drummer en van John, met zonnebril en afgeknipt shirt. Dit past echter ook wel weer bij de rave-achtige geluiden die de opkomst begeleiden. Lang duren die niet, want de band zet gelijk de logische opener Last Word in. Wat meteen opvalt, is dat de band er duidelijk zin in heeft. John Baizley klopt zichzelf regelmatig op de borst om de woorden extra kracht mee te geven. Dat zorgt er ook voor dat het nummer een stuk intenser overkomt dan op plaat, waarover later meer.
De zang is helder en goed, al is Gina in het begin niet helemaal goed te horen; een euvel dat vrij snel weggewerkt wordt. Ik had ook niet anders verwacht, het geluid in Doornroosje is van dermate kwaliteit dat dit echt een voorbeeld is voor andere zalen. Vanavond is bijvoorbeeld het gitaargeluid kristalhelder, wat heel goed te horen is bij Under The Wheel. Het heavy stuk komt hierdoor enorm goed uit de verf, de nummers klinken allemaal krachtig en komen ook echt tot leven in de live versie die de band vandaag presenteert. Er valt vanavond regelmatig op dat riffs die op plaat gespeeld worden, een veel heavier karakter krijgen. Ook de zanglijnen zijn bij vlagen gemeender en overtuigender.
Zoals ik zei; de band heeft er duidelijk zin in. John zoekt regelmatig contact met zijn medebandleden om samen te soleren, te headbangen of tevreden blikken uit te wisselen. Je voelt de synergie van de bandleden onderling ook in het publiek, en daardoor word je ook in dit optreden meegezogen. Bassist Nick, met zijn kenmerkende groovende bewegingen en drummer Sebastiaan, met zijn soepele spel, leggen de fundering onder de nummers en die knallen voorbij. En waar ik normaal na een paar nummers al even aan iets anders ga denken, blijf ik continu geboeid kijken en luisteren naar wat er gespeeld wordt, waarbij een voorlopig hoogtepunt A Horse Called Gorgotha is, een fraai epos met dito gitaarduels.
Wat ook opvallend fraai is, is de belichting. De kleuren komen overeen met die van de platenhoezen. Dus rood, blauw, oranje (sorry, grijs en goud), groen en geel. Afhankelijk van het nummer dat wordt gespeeld, kleurt het podium mee met die specifieke tint. Dit voegt nog een extra dimensie toe aan het optreden. De band presenteert vandaag een bloemlezing uit zijn oeuvre, waardoor al die kleuren terugkomen. Van vrijwel elke plaat komt wel een nummer voorbij, zodat iedereen in het publiek aan zijn trekken komt.
Van Yellow & Green speelt de band bijvoorbeeld March Into The Sea, waarbij Gina op haar gitaar beukt alsof zij gigantische wortels aan het raspen is. Het is zoals het is met deze hele band: vol overtuiging, want daar staat Baroness voor. Het klinkt allemaal gemeend en het is voluit. De zang is verstaanbaar, zuiver en zit boordevol emoties. Dat kan ook niet anders met bijvoorbeeld de thematiek in Chlorine & Wine en If I Have To Wake Up (Would You Stop The Rain?), afkomstig van de plaat Purple, die terugblikken op het dramatische busongeluk dat de band enkele jaren terug overkwam. Met name het laatste nummer kent een prachtige opbouw, waar de band live dan ook de tijd voor neemt, zodat het zich langzaam uitvouwt en tot een mooie climax komt, waarna het overvloeit in Fugue.
Van Purple speelt het gezelschap overigens ook nog de meezinger Shock Me, dat gek genoeg live wat minder overtuigt. Dat doet verrassend genoeg Beneath The Rose wel. Op plaat moest ik wennen aan dit nummer vanwege de voordracht van John, maar live blijkt pas hoe heavy de riffs in dit nummer klinken. Daar ligt toch echt de kracht van Baroness; nummers tot leven laten komen en door het geluid, de presentatie, een flinke peper meegeven aan de nummers. De band eindigt na The Sweetest Curse, om daarna nog terug te komen met het epische Isak en het van Yellow & Green afkomstige Take My Bones Away. De volle zaal keert tevreden huiswaarts, na één van de betere shows dit jaar. Wat een liveband.
Datum en locatie
13 augustus 2024, Doornroosje, Nijmegen
Link: