Het Zweedse kwartet The Quill leerde ik pas drie jaar geleden kennen dankzij Zware Metalen, ook al gaat zijn geschiedenis een jaar of dertig terug. Een bijzonder aangename kennismaking was het trouwens, getuige daarvan mijn recensie van het album uit 2021, Earthrise. Een meer dan gesmaakte mengeling van 70’s-invloeden, Black Sabbath getinte riffs, flarden stoner, goede melodielijnen en sterke zang. Nu is The Quill in ongewijzigde bezetting terug met Wheel Of Illusion, een nieuw album met negen nummers.
Hoofdvraag is daarbij: gaat The Quill met hetzelfde degelijke elan verder, of slaat de band andere wegen in? Wel, op beide deelvragen kun je “ja” antwoorden. Datzelfde degelijke elan, dat vind je bijvoorbeeld in opener en titelnummer Wheel Of Illusion. Onmiddellijk word je na de trage intro weer meegezogen in die lekkere mix van Iommi-achtige riffs, geruggensteund door zware drums en de wat ijle stem van Magnus Ekwall. Absoluut niets nieuws onder de zon, op die wat verloren synthesizeraanslagen na, maar dit is The Quill op zijn best. Heel veelbelovend voor wat moet volgen!
Wel, anders dan op Earthrise is de invloed van dat Black Sabbath-geluid op diverse nummers wat minder aanwezig. We Burn dweept zeker in het tweede deel met 70’s-invloeden, maar ik hoor meer Kiss dan Black Sabbath. Rainmaker heeft een fuzzy gitaarklank als muzikaal behang, lijkt wat stonerachtig maar verwijst door zijn opbouw toch weer naar de 70’s. De synthesizer (Hammond?) op de achtergrond draagt daar zeker toe bij. En ook opvallend: meer dan op Earthrise klinkt Ekwall wel eens als Bruce Dickinson met die lang uitgesponnen uithalen. Verschuift The Quill daardoor wat meer richting New Wave Of British Heavy Metal? Dat zou ik niet durven te zeggen, maar het is duidelijk dat de muzikale grenzen breder en het totaalgeluid iets minder hard geworden zijn. Op Elephant Head wordt het zelfs echt behoorlijk lichtvoetig: met een beetje goede wil is een verwijzing naar Van Halen best haalbaar. Maar het heeft wel een refrein dat in je hoofd blijft zitten.
Waar blijven die stonerinvloeden, hoor ik je vragen? Ja die zijn er hoor. Of moet ik ze afzwakken naar southernrockinvloeden? Hawks & Sounds beantwoordt daaraan, en je hoort daar een ingetogen, zwevende Monster Magnet. Ook The Last Thing You Remember klinkt wat zweverig en ruimtelijk.
Staan er dan geen andere typische zware The Quill-nummers op buiten het openingsnummer? Toch wel! L.I.B.E.R. is er zo eentje. Het begint nochtans met dezelfde baslijn als de intro van Running With The Devil van Van Halen. Opnieuw Van Halen dus, maar al na een paar seconden krijg je een totaal ander nummer dat echt weer helemaal de The Quill-sound uitademt. Alle credits daarvoor trouwens naar de riffkwaliteiten van gitarist Christian Carlsson. Zoals vaak bij bands die het doen met één gitarist stel ik me de vraag of de sound – zeker live – niet nog voller kan worden met een tweede gitarist. In L.I.B.E.R. hoor je een lel van een solo terwijl de riff lustig verder wordt gespeeld. Dat zal live niet lukken natuurlijk. Sweet Mass Confusion (All Rise Now) is ook nog zo een zwaar, traag riffnummer dat na twee minuten en een alarmsirene helemaal van tempo wisselt. Heerlijk! Afsluiten doet The Quill naar gewoonte met een lang uitgesponnen, trager nummer vol verwijzingen naar de pop en rock van de voorbije zestig jaar. Wild Mustang is daar dit keer geen uitzondering op.
Al bij al levert The Quill met Wheel Of Illusion opnieuw een heel vlot beluisterbaar album af voor de liefhebber van de “oudere” rock. De 70’s-invloeden, de Black Sabbath-achtige sound, die zijn wat afgetopt en het klinkt iets minder heavy dan Earthrise. Voor mij is dat jammer. Maar vind jij dat niet erg, dan verdient deze weer een plaats in je platenkast/Spotifylijst.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
