The Rock Circus – zondag: verbroedering tot in de kern

Het is wederom een waterkoude dag in de Lage Landen. Gelukkig deert dat helemaal niks als Zware Metalen afreist naar de Brabanthallen voor de derde en laatste dag van indoorfestival The Rock Circus. Het verslag van de zaterdag en uitgebreide sfeerimpressie lees je hier. Het wachtende publiek wordt zondag wederom getrakteerd op de verwarmende klanken van Heavy Hoempa en de vuurshow van rondlopende circusartiesten. De echte opwarming vindt natuurlijk pas achter de gordijnen van de circustent plaats. Ook vandaag openen de deuren weer vroeg en is Zware Metalen van de partij om verslag te doen.

Een circus is van oudsher een plek van verwondering. Een plek waar je kunt genieten van artiesten en optredens van uiteenlopende strekking. Dat is bij The Rock Circus niet anders. Waar de eerste dag toch vooral in het teken staat van symfonische pracht en praal, kan niet anders gezegd worden dat de metal- en deathcore de tweede dag overheerst. Gevoelsmatig is dit ook de grote reden waarom The Rock Circus niet volledig is uitverkocht. De twee dagen liggen qua muziekstijlen simpelweg te ver uit elkaar om de echte verbinding te creëren. Typerend is dan ook de redelijk kleine groep metalheads die zich voor het openen van de deuren in de rij voor de weekendtickets heeft verzameld.

Daartegenover staat de grote groep aan dagjesmensen die de Brabanthallen overspoelen. Het is beduidend drukker dan op de eerste dag en de gigantische hoeveelheid aan Lorna Shore T-shirts verraadt direct wat hier de reden van is. Ook bij de merchandising zal het de hele dag druk blijven om een shirtje of hoodie van de Amerikaanse sloopmachine te bemachtigen. Toch mag ook de afsluiter van vandaag niet onderbelicht blijven, aangezien gedurende de dag het aandeel gekleurde zweetbanden en trainingspakken zienderogen toeneemt. Vandaag zal naast de muziek echter grotendeels in het teken staan van verbroedering: metal is boven alles een gemeenschap, een plek waar iedereen mag zijn wie die wil zijn. Een plek waar je met gelijkgestemden kunt genieten van (meestal goede) muziek. Afijn, laten we niet verzanden in sentimenteel gedoe!

Ingested 13:00 – 13:30 (The Arena)

Het duurt vandaag wat langer om op te starten (bij mij althans), dus ben ik nog net op tijd om een eerste biertje te scoren en me naar The Arena te haasten voor Ingested. De Britse band komt mee in het kielzog van Lorna Shore op diens Europese tour en mag zodoende het grote podium opwarmen. We beginnen haast traditiegetrouw met wat geluidsproblemen, aangezien de vocalist bij aanvang nauwelijks te horen is. Gelukkig is de ritmesectie volledig wakker om het bier in de buik te laten klotsen. Wat een geweld wordt er over het publiek heen gebeukt zo op de vroege dag.

Live komen de dissonante gitaarlijnen met beukende ritmes en groovende breaks oorverdovend hard binnen. Het geheel ademt een naargeestige sfeer uit, die wordt ondersteund door de rode lichten op het podium en een relatief statische podiumpresentatie. Alles om een zo bruut mogelijke show neer te zetten, waarbij de vuige langzame passages worden afgewisseld met blastbeats van militaire precisie. Het is maar goed dat ik mijn oordoppen heb meegenomen, aangezien ik zelden zo iets bruuts live heb gezien. Zeker zo op de vroeg middag, heerlijk!

Invidious wordt aangekondigd met het verzoek tot een circle pit. Nu iedereen nog vol energie zit, wordt hier direct gehoor aan gegeven met de (tot op dat moment) grootste pit van het hele festival. Dit belooft veel goeds voor de rest van de dag. Uiteraard wordt er ook weer gevraagd om een wall of death. Saaaaaaaaaaaaai. Maar nee, The Arena splijt zich van voor tot achter open, als ware het de Rode Zee voor Mozes, om daarna in een kolkende mensenmassa te ontaarden. Wat een slooptocht is dit! Bij afsluiter Echoes Of Hate wordt The Arena volledig afgebroken. The Rock Circus mag een paar nieuwe tentstokken gaan zoeken.

Imminence 14:30 – 15:15 (The Arena)

Voordat het tijd is voor Imminence moet er ook aan de innerlijke mens gedacht worden. Tijd voor een bakkie en uiteraard blijf ik weer iets te lang hangen bij Heavy Hoempa. Ik pak nog even de laatste twee nummers van As Everything Unfolds mee. De tamme poppy, op elektronica gestoelde metalcore vindt weinig bijval van het publiek. Het is dan ook een fors contrast met de Britten van Ingested die hiervoor op dit podium stonden, maar kijkend naar de bandshirts vandaag is het juiste publiek hier simpelweg niet voor aanwezig. Dat lijkt wel anders te zijn voor Imminence, aangezien de ruimte voor het podium in The Arena goed gevuld is. De gestarte introductie duurt erg lang en het aanwezige publiek begint wat ongeduldig heen en weer te schuifelen. Gelukkig brengen deze Zweden ons liefde, getuige de backdrop met daarop de tekst ‘From Sweden With Love’.

De start met Paralyzed is overtuigend en begint direct loodzwaar. Live komen de groovende ritmes nog net wat agressiever over. De combinatie tussen de screams van zanger Berg en de lage grunts van gitarist Barrett zijn overtuigend en zeer smakelijk. Dit is stadionmetalcore in optima forma, die The Arena met gemak gevuld krijgt. Voor de afwisseling beschikt zanger Berg ook over van die typische zoete metalcorevocalen, die volledig passend zijn in het geheel. Als hij ook nog de viool tevoorschijn tovert, een handelsmerk van Imminence, is de muzikale ervaring compleet. Helaas valt die toevoeging iets weg in het geweld van de ritmesectie. Het zou me echter niks verbazen als deze band in de komende jaren weet door te groeien naar headlinerstatus.

De hele band is goed in vorm en zet een waanzinnig energieke show neer, waarbij zanger Berg geen enkele steek laat vallen. Midden in het optreden vinden we een hoogtepunt in Desolation, waarbij de snelle passages, brute breaks en het mierzoete refrein laten horen hoe metalcore gebracht dient te worden. Grote klasse! Het recent uitgebrachte Heaven Shall Burn doet daar zo nodig nog een schepje bovenop. Wat een prachtig meeslepend nummer, waar de viool een prominente rol krijgt toebedeeld. De breakdowns richting het einde van Temptation sluiten een vlekkeloos optreden af. Mochten er bezoekers zijn die nog nooit van Imminence gehoord hadden, dan zijn hier zeker zieltjes gewonnen vandaag. Na afloop sluit zanger Berg het optreden af met de woorden ‘From Sweden With Love’. Die liefde is geheel wederzijds, Imminence!

Rivers Of Nihil 15:30 – 16:15 (The Arena)

Een snelle sanitaire stop kan op The Rock Circus zomaar wat opleveren. Ik was van plan om direct naar Rivers Of Nihil door te gaan, maar de beukende klanken van Black Rabbit nodigen uit om nog even snel naar The Buzz Stage te lopen. Wat een bruut geweld wordt hier tentoon gespreid! Dit is zagen, breken en lompheid ten top. De zanger heeft een meesterlijk diepe grunt, die het geheel nog vuiger maakt. Lekker hoor!

Dan het Amerikaanse Rivers Of Nihil. Hier is het even spannend wat de band gaat brengen. De vorige langspeler, The Work uit 2021, bracht namelijk een hoop muzikaal experiment met zich mee. Hier waaide de band dan ook verder dan ooit uit in allerlei muzikale richtingen tot aan progrock en zweverige geluidslandschappen. Recent bracht Rivers Of Nihil echter nog twee nieuwe singles uit, die meer in het verlengde liggen van het eerdere werk van de band. Gestart wordt met het magistrale The Silent Life van het album Where Owls Know My Name. Dit is simpelweg een masterclass in technische death metal. Het is jammer dat de saxofoon uit de computer komt, maar daar is in deze setting wel begrip voor op te brengen. Zoals gezegd bracht het laatste album flink wat uitstapjes, maar Rivers Of Nihil laat zich toch overwegend van zijn ruige kant horen. De nieuwe singles Hellbirds en The Sub-Orbital Blues zijn hierbij een welkome toevoeging aan het oeuvre. Over het geheel horen we vernuftig technisch gitaarspel, waarbij de drummer de boel lekker weg trommelt. Zo biedt het optreden een mooie symbiose tussen instrumentbeheersing, groovende death en incidenteel muzikaal experiment.

Sand Baptism en het opvolgende Death Is Real zijn reden genoeg om een gigantische moshpit op gang te brengen. Dit is hoe death metal hoort te klinken! Technisch perfect uitgevoerd en met de juiste dosis gif. Het kan geen toeval zijn dat ook Rivers Of Nihil uit de package met Lorna Shore komt, want wederom wordt The Arena in puin gelegd. Maar als zelfs een tienjarig jongetje mee kan lopen in de kolkende mensenmassa, dan blijkt maar weer eens dat het allemaal plezier en kameraadschap betreft. Als er zelfs een kolderieke roeiboot wordt gevormd, waar steeds meer metalheads bij aansluiten, dan is het feest compleet. Met een terugkerende saxofoon op het afsluitende nummer Where Owls Know My Name wordt een fantastisch optreden afgerond.

Pauze 16:15 – 17:00

Eigenlijk was ik van plan om naar de signeersessie van Electric Callboy te gaan. Na het optreden van Rivers Of Nihil moet ik echter constateren dat de rij al tot halverwege de zaal bij The Buzz Stage staat, terwijl nog steeds meer mensen achteraan aansluiten. De hal waar de signeersessies plaatsvinden ruikt al twee dagen (waardoor iedereen op het hele festival ook) naar de churroskraam. Uiteindelijk ga ik dan maar overstag voor een mediumvariant met nutella.

De namiddagdip zakt er een beetje in op de tweede festivaldag. Dan is het tijd voor een goed gesprek. Om de één of andere reden gebeurt dit bij een metalconcert of -festival toch net wat sneller dan op andere plekken in de samenleving. Zo bij The Rock Circus lijken we met veel, maar in het dagelijks leven is dat toch net wat anders. Niet heel gek dat een gevoel van saamhorigheid en verbroedering dan snel optreedt en een goed gesprek nooit ver weg lijkt te zijn. Zo sta je ineens te praten over muzikale voorkeuren, de veel te lange rij voor de signeersessie en de zin van het leven. Dat zorgt weer voor voldoende mentale energie om er tegenaan te kunnen.

Ramkot 16:30 – 17:15 (The Arena)

Het circus herbergt gekke onderdelen en één daarvan is zondermeer Ramkot. Niet omdat de band zo vreemde muziek maakt, maar omdat het geluid wel zeer afwijkend is van de rest van de programmering in The Arena. Tussen de beukende core en brute vocalen is dit toch een opvallende keuze.

Ramkot zet echter wel een lekker deinende show neer, waar ik tijdens het wachten op Finntroll nog de laatste nummers van weet mee te pakken. De band speelt bluesy grungerock, ook wel ramrock volgens het eigen vocabulaire. Ondanks het afwijkende geluid, krijgt de formatie uit Gent de handen op elkaar bij het publiek in The Arena. In ieder geval een prettige afwisseling voor degenen die het brute geweld van vandaag even willen ontvluchten. Voor een groot deel van de bezoekers helaas ook een reden om de randen van The Arena op te zoeken om een rustpauze in te lassen. Dat zal Ramkot en de feestvierders voor het podium echter niks uitmaken. En gelijk hebben ze!

Finntroll 17:30 – 18:30 (The Arena)

Bij Finntroll is het gezellig druk en tevens de eerste band van de dag die een uitgebreide aankleding heeft op het podium. Er is een flinke backdrop, banners op het podium en een soort gehoornde microfoon waar rook uit komt die, de zanger in mist weet te hullen. Finntroll staat bekend om zijn vrolijk folkmelodieën. Vergis je echter niet, want deze Finnen gieten daar een forse laag black metal overheen, die het geheel van een ijzige laag voorzien. Zeker op het meest recente album Vredesvävd ligt de nadruk meer op het blackmetalelement, waar de folkinvloeden ondersteunend aan zijn.

Het optreden start met de duistere openingstonen van het meest recente album, waarna Att Döda Med En Sten het spits afbijt. De blackened folkmetal komt zeer strak over, waarbij de raspende screams van zanger Lillmåns (tevens bekend van de atmosferische blackmetalband …And Oceans) zeer overtuigend worden gebracht. De vrolijke hoemparitmes zorgen ondertussen voor vrolijke gezichten en heen en weer hupsende metalheads. De flapperende trollenoren van de gitarist helpen mee met dit komische beeld. De energie spat van het podium en slaat over op het publiek. Gedreven door de folkinstrumentatie is The Arena voor het eerst echt warm.

Halverwege het optreden wordt het nummer Ormfolk ingezet (ook van het meest recente album) en krijgt veel bijval in de vrolijke hoempapassages. Als er één trol over de dam is dan volgen er blijkbaar meer, want een stroom aan crowdsurfers breekt los. Finntroll tovert de circustent om in een feesttent! Publieksfavoriet Trollhammaren laat het feest vervolgens pas echt losbarsten. Wat in de nummers daarna gebeurt is haast niet te beschrijven. Een spontane cirkel van polka-dansende metalheads ontstaat, die alleen maar in grootte lijkt te groeien. Een moshpit van epische proporties ontstaat en overal zijn lachende gezichten zichtbaar. Skogsdotter spoort de losgeslagen trollen in het publiek nogmaals aan om een golf aan crowdsurfers te produceren. The Rock Circus hoor ik u zeggen? Trollcircus zal je bedoelen!

Epica 18:45 – 20:00 (The Arena)

Als bij Finntroll de podiumpresentatie al aanwezig was, dan is Epica toch zeker de overtreffende trap. Hiermee doet de band haar eigen naam flink eer aan (behoorlijk episch namelijk). Het hele podium staat in vuur en vlam door de beelden op het gigantische ledscherm. Als de twee metershoge cobra’s ook nog eens vuur blijken te spuwen in samenspel met de overige vlammenwerpers is dat ook nog eens letterlijk het geval.

Het moge duidelijk zijn dat hier een band van formaat staat. Frontvrouw Simons en consorten voeren een waanzinnig goede show op en Epica mag met recht een headliner genoemd worden, ondanks het ietwat vroege tijdstip. De hele arena staat vol om van het spektakel te genieten. Zelfs als dit je muzieksmaak niet is, dan kan dit je haast niet onberoerd laten. Dit zijn rasartiesten en behoren binnen hun eigen genre tot de absolute wereldtop. Simone Simons heeft niet alleen een glinsterende jurk aan, maar is ook het schitterende middelpunt van de band. Loepzuiver begeleidt ze nummers. Alleen de praatjes tussendoor vallen in de categorie koetjes en kalfjes. Zoals ze daar zelf over zegt: ”Niet lullen, maar spelen!”. Maar ach, wat geeft het als je zo’n show neerzet. Zo is Unchain Utopia een perfect uitgevoerd symfonisch hoorspel, maar maakt het dreigende en bombastische The Skeleton Key minimaal evenveel indruk. Eigenlijk past de band qua programmering beter op de eerste dag van The Rock Circus. Ik durf echter te stellen dat geen enkele van de symfonische bands van gisteren de zaal hier vandaag zo plat zal spelen. Misschien dat de regelmatig hakkende riffs en terugkerende diepe grunts hier nog wat bij helpen.

Tussendoor loop ik nog snel heen en weer om ook Distant op The Buzz Stage mee te pakken. Bij terugkomst kan het contrast haast niet groter zijn. Op dat moment neemt Simone Simons ruim de tijd om het aankomende vaderschap van de afwezige Mark Jansen in het zonnetje te zetten. Ook dit valt in de categorie koetjes en kalfjes, maar het gebaar is mooi en wordt goed ontvangen door het publiek.

Epica is muzikaal echter onverstoord verder gegaan met waar ze mee bezig was voordat ik de zaal verliet. Wanneer Beyond The Matrix wordt ingezet, vraagt Simone Simons het publiek om mee te springen. Dat houdt niet meer op tijdens het nummer en biedt een mooie opmaat voor het laatste nummer Consign To Oblivion. Ook hier wordt het publiek maar weer eens om een wall of death gevraagd. Ik kan een glimlach niet onderdrukken door de schattige manier waarop dat gebeurt. Het nummer knalt wel flink en zorgt met de vlammenwerpers op overuren voor een spetterend einde van een zeer goed optreden.

Distant 19:45 – 20:15 (The Buzz Stage)

Voor het eerst vandaag (ik weet het, het is een schande) begeef ik mezelf doelbewust naar The Buzz Stage om een glimp op te vangen van Distant. Ook zij mogen mee in het kader van de tour van Lorna Shore, dus dan weet je wel hoe laat het is. Het is tijdens het gehele festival nog niet zo druk geweest bij dit podium en Distant bewijst met afstand (no pun intended) duidelijk waarom. Eigenlijk hoeven we hier niet teveel woorden aan te besteden. Veel bruter dan dit wordt het namelijk niet. Dit is on-Nederlands goed. Waanzin, pure waanzin! Ik kan hier alleen maar met grote verbazing naar luisteren. Break na break wordt het publiek totaal kapot gemaakt. Of nog beter: klaargestoomd voor het optreden van Lorna Shore. Zanger Alan Grnja perst er het ene onmenselijke geluid na het andere uit. Wat hier gebeurt zou eigenlijk niet eens toegestaan moeten zijn.

De snelle flitsende lichten maken het een haast therapeutische ervaring. Ik schat zo in dat je dit ook kunt inzetten voor traumaverwerking, al kan het net zo goed blijvend letsel opleveren. De brute onmenselijkheid is haast vervreemdend. Born Of Blood van het laatste album Heritage vormt het absolute hoogtepunt van het optreden. Distant had zondermeer niet misstaan op het grotere podium van The Arena, maar ergens past de kleinere locatie de band wel. Juist die intieme setting draagt bij aan de intense ervaring.

Lorna Shore 20:30 – 21:30 (The Arena)

De toenemende stroom aan bezoekers met een Lorna Shore T-shirt richting het linker podium in The Arena maakt me licht zenuwachtig. Ik haast me dan ook gauw die kant op waar mijn vermoeden bevestigd wordt en al ruim tien rijen dik aan moshliefhebbers verwachtingsvol staan te wachten. Eindelijk is het zover. Het lijkt wel of dit het moment is waar iedereen op heeft gewacht op The Rock Circus. Tot ieders verbazing, in ieder geval die van mij, zien we de bandleden om tien over acht al het podium oplopen. Uiteindelijk speelt Lorna Shore wel tot de beloofde eindtijd, waardoor de smachtende fans nog meer waar voor hun geld krijgen. Op één nummer na (titeltrack van pre-Ramos tijdperk album Immortal) komen alle bijdrages op de setlist uit de recente historie. Dat voelt ook logisch, aangezien de band sinds de komst van de charismatische jongeman een flinke sprong voorwaarts heeft gemaakt. Hiermee heeft deathcore de mainstream weten te bereiken en lijkt het gehele genre aan een tweede golf bezig.

Lorna Shore start met Welcome Back, O’ Sleeping Dreamer. Dit nummer is bij uitstek geschikt om het optreden mee te starten door de lange sfeerverhogende introductie. Na anderhalve minuut breekt de hel echter los en is er geen ontkomen aan. De ruimte is schaars vooraan bij het podium, maar beetje bij beetje breidt de woest enthousiaste menigte zich uit. Het is eten of gegeten worden, dus zit er maar één ding op: meegaan in de razernij! De deathcore van Lorna Shore is extreem technisch. De complexiteit hiervan, maar ook de hoge screams van Will gaan af en toe wat verloren in de allesvernietigende bruutheid. Iedereen weet dit natuurlijk allang, maar het blijft een modern wereldwonder om de frontman alle diverse technieken toe te horen passen. Helemaal om dit live te mogen aanschouwen is een voorrecht. Het optreden vervolgt zich met Of The Abyss en …And I Return To Nothingness. Hoewel dit sterke nummers zijn, is het contrast met het nog recentere werk overduidelijk. Dit laat alleen maar de grote groei zien die Lorna Shore heeft doorgemaakt. Sun//Eater is hier direct het knallende voorbeeld van.

Na dit nummer verdwijnt de Amerikaanse formatie kortstondig van het podium, iets wat vaker tijdens de set zal gebeuren. Mogelijk moet het publiek gewoon even op adem komen, maar het valt op dat het tijdens die pauzes compleet stilvalt. Dit haalt toch enigszins het momentum uit het optreden, al is dit slechts een klein minpunt. Bij terugkomst geeft Will Ramos aan dat dit de grootste productie is waar ze ooit mee op tour zijn geweest. De vrij sobere aankleding (bijvoorbeeld veel minder dan een Epica of zelfs Finntroll) en spaarzame vuur- en rookspuwers geven dan ook aan dat de band in korte tijd naar zeer grote hoogtes is gegaan. Gelukkig heeft Will een geheim wapen in de aanslag. Voor Into The Earth roept hij het publiek op tot een poging om de meeste crowd surfers ooit te produceren. Die arme beveiligers bij de voorste hekken… Er ontstaat werkelijk een crowdsurf-apocalypse, waardoor het optreden ineens verandert in een gezamenlijke sportactiviteit.

Na wederom een korte aftocht van het podium keert Will Ramos terug met de aankondiging dat het tijd is voor het onderdeel waar iedereen op heeft gewacht. Dat kan maar één ding betekenen: To The Hellfire. Het luid gejuich bevestigt het vermoeden van de getalenteerde frontman. Alles wat hij uit zijn lijf perst is al uiterst bizar, maar hier lijkt het nog een tandje intenser. Ontzettend gaaf om al deze technieken live gereproduceerd te zien worden. Als afsluiter wordt de volledige trilogie Pain Remains gespeeld, waarbij vooral het eerste deel Dancing Like Flames veel indruk weet te maken. Lorna Shore doet precies waar het hiervoor gekomen is en weet aan de hoge verwachtingen te voldoen. Hiermee zijn de vele bezoekers die vandaag voor de band zijn gekomen op hun wenken bediend.

Electric Callboy 21:45 – 23:15 (The Arena)

Over Electric Callboy verschillen de meningen nogal. Waar de feestvierder de band volledig omarmt heeft, lijkt de verstokte metalpurist hier vooral de neus voor op te halen. Maar in mijn optiek biedt de Duitse partycore de ideale afsluiter van de eerste editie van The Rock Circus. Laat ik bij deze even een oproep doen om te stoppen met metal in hokjes te verdelen en daar ook nog het label goed of slecht aan toe te kennen. Laten we vooral genieten van het brede aanbod dat het mooie genre rijk is. Daarnaast zijn bands als Electric Callboy de ideale poortwachters voor nieuwe generaties, die zo kennis maken met de mooie metalen wereld. In dit geval is het de verbindende factor tussen de emocore van Blind Channel op de eerste dag en de brute deathcore waar we vandaag aan blootgesteld zijn. Maar bovenal is er één ding zeker: dit wordt een fantastisch feestje!

Voor het eerst vandaag is het grote rode gordijn gesloten. Het lijkt erop dat Electric Callboy iets voor ons verborgen houdt. Een crewlid die door het doek gluurt is al voldoende om gejuich te ontlokken. Als het gordijn uiteindelijk opengaat, start de inleidende videoboodschap voor Tekkno Train op het grote scherm. De heren op het podium, en dan met name zangers Kevin en Nico, maken een zeer energieke indruk. Alles is tot in de puntjes gechoreografeerd en dat vertaalt zich in een zeer vermakelijk spektakel. Uiteraard horen hier ook de ietwat flauwe tussenstukjes bij, waarbij de licht erotische spanning tussen de twee zangers een rode draad lijkt te zijn. Alles staat in het teken van humor. Dat is ook precies de reden waarom Electric Callboy hier mee weg kan komen. Ze weten dondersgoed waar ze mee bezig zijn, maar lijken zichzelf hierbij tegelijk ook niet te serieus te nemen. Muzikaal gezien zit het allemaal ontzettend knap in elkaar, waarbij de aanstekelijke mix tussen dance en metalcore ook live goed overkomt.

De Duitse formatie kan inmiddels teren op een groot arsenaal aan hits. Nummers als MC Thunder II, Spaceman en de recent uitgebracht cover Everytime We Touch krijgen in het begin van de setlist dan ook met gemak het publiek in beweging. De drumsolo (op 90’s hit Sandstorm van Darude) in het midden van de set is een leuke toevoeging. De rest van de band verdwijnt van het podium en je weet dat dit in dergelijke gevallen niet voor niks is. Er moet namelijk omgekleed worden voor de grootste hit Hypa Hypa. Het publiek ontploft en er is zelfs een crowdfurfende rolstoeler te zien. Het meest memorabele moment moet nog komen. Tijdens een, wederom net iets te flauwe, tussensectie, neemt zanger Kevin plaats achter de piano om samen met de zaal Let It Go van Frozen en I Want It That Way te zingen. Als je het hebt over verbroedering, dan is een zaal vol met metalheads die The Backstreet Boys uit volle borst meezingen daar toch het ultieme voorbeeld van.

Daarna gaat de joligheid verder met de schlager van Hurrikan. De laatste halve minuut laat echter de meest brute kant van Electric Callboy horen. Met de ondersteuning van duistere beelden, een vuurzee en vuurwerk zeker een hoogtepunt van het optreden. Na het opvolgende MC Thunder zakt het doek en lijkt het optreden ten einde te komen. Ook hier wordt simpelweg tijd gerekt om de sportkleding aan te trekken voor Pump It. Na Mindreader verdwijnt de band nogmaals kortstondig. De echte fans weten wel waarvoor, aangezien We Got The Moves nog ontbreekt. En ja hoor, daar komen de heren voor een laatste maal in nieuwe kledij om het circus volledig op zijn kop te zetten. ”Tuh, tuh, duhduh duh!!”. Het feest is compleet. Als dit niet al het geval was, dan sleept Electric Callboy de winst hier even binnen. Een perfecte afsluiting van de eerste editie van The Rock Circus!