Geschreven door Joost Aarts op 16-10-2023 om 20:29.
Collega Joris schreef in 2019 een recensie over The Far Star, het tweede album van de Portugezen achter Apotheus. Hij was met een waardering van 75 punten gematigd positief, als ik dat zo mag noemen. De mengeling van stijlen en de niet altijd goed te plaatsen grunts waren de genoemde obstakels. Het is duidelijk dat deze vier heren progressieve elementen mixen met wat deathmetalcapriolen, zonder daarbij al te bruut uit de hoek te komen.
Zo ook tijdens het opvolgende Ergo Atlas, waarbij eens te meer opvalt dat de zuivere zangstem van vocalist Miguel Andrade wel mooi en gepolijst klinkt. Wat dat betreft dus geen verschillen met de voorgaande plaat. Andrade doet ook hier geen ingewikkelde dingen, maar zingt gewoon zijn strofen tekst, waarbij emotionele toestanden niet worden geschuwd. De progressiviteit komt op instrumentaal gebied wat meer aan de oppervlakte, in dit geval zeker niet door allerlei effecten toe te voegen, wel door aritmisch spel te hanteren. Tegendraadse ritmes die ontluikend aan de oppervlakte komen. De aanpak zoals tijdens het tweede nummer The Unification Project is hiervoor exemplarisch. Het gitaargeweld blijft in eerste instantie lang op de achtergrond, waarna er bijna een soort van jamsessie ontstaat alvorens de band wat hevigere muziek ten gehore brengt. Natuurlijk is dat relatief, want met death metal heeft dit eigenlijk niets te maken. We durven zelfs te beweren dat dit voor progressieve begrippen redelijk eenvoudig aanhoorbare muziek is. Zonder spanning en fantasie is het geenzins, want de ideeën zijn goed uitgewerkt en de uitvoering klinkt als een klok. Maar toch had ik op wat meer (uitbarstingen) gehoopt, het album is nu eigenlijk niet “metal” genoeg. Uitzondering daarop is een nummer zoals Ergo Bellum waarop wel grunts te horen zijn. Deze zijn zeker niet slecht, maar het is allemaal net wat te anoniem van aard.
En daarmee heb ik de vinger wel op de zere plek gelegd, want de meeste metalliefhebbers blijven hier het best ver van weg. Echter wanneer u graag naar melodische rock met enige progressiviteit luistert kunt u zich vermoedelijk aan dit Ergo Atlas geen buil vallen. Hoe goed uitgevoerd ook, voor mij is dit over de gehele linie te rustig en gepolijst van aard.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
