Plagueland – Dark Festival

Geschreven door op 12-02-2023 om 19:45.

Als een Belgische band voor het eerst een teken van leven geeft, dan zijn wij van Zware Metalen er als de kippen bij om deelgenoot te worden van de geboorte van hun eerste creatie. Jammer genoeg zijn mijn kippen aan de slome kant en dus is Dark Festival, het debuut van Plagueland, véél te lang blijven liggen. Sinds eind augustus, om precies te zijn. Is dat dan een reden om dit album niet meer te bespreken? Ik dacht het niet! Onder het motto “beter laat dan nooit” heb ik me de voorbije weken verdiept in de nogal eclectische mix van symfonische black metal en gothic metal die deze heren ons voorschotelen. Het werd een boeiende speurtocht met een aantal opvallende verrassingen, enkele gefronste wenkbrauwen en een hele encyclopedie aan kanttekeningen…

Plagueland, dat zijn MVL (Stories from the Lost) en XDS (Nyrak). De eerste is verantwoordelijk voor alle instrumenten (een multi-instrumentalist, om het met een duur woord te zeggen), de tweede leent zijn (veelzijdige) stembanden welwilllend aan dit project en was trouwens ook een tijdje de zanger van Saille. Twee mannen met ervaring én een zekere technische bagage dus, dat is alvast een goede basis. De stijl van de band is ruwweg te vergelijken met die van het Israëlische The Bishop of Hexen en het Noorse Morgul, maar gaat toch nog een stukje verder dan die bands. Hoewel de basis in het symfonische blackmetalkamp ligt, zijn er ook duidelijke death, doom en zelfs electro/industrial/futurepop-invloeden te horen. Horror is dan weer de thematische basis van Dark Festival.

Intro – Down from here zet alvast de toon. Al is deze aanzet kort, de zweverige synth/orgelsluiers combineren perfect met het akelig perfecte koor dat de inleiding verzorgt voor In the Flesh, dat stevig en vol overgave uit de startblokken schiet. De vergelijking met The Bishop of Hexen is zeker niet uit de lucht gegrepen, al hoor ik er bijvoorbeeld ook Crimson Moon in. Ik hou persoonlijk heel erg van de stijl die ze bij de start van dit nummer hanteren, zwaar leunend op catchy synths, heavy drumwerk en wat modderig aanvoelende gitaren. Al snel komt echter de eerste verrassing: de heerlijk giftige screams worden plotsklaps vervangen door vrij ernstige, plechtige cleane zang die volgens mij eerst door een vrouw wordt aangebracht en gaandeweg wordt overgenomen door XDS. Het kan de bedoeling zijn, maar het stoort me persoonlijk wel dat deze zang niet helemaal toonvast is: het glijdt hier en daar wat van de juiste toon af, wat deels opgevangen wordt door wat meer grommende keelklanken te gebruiken. Anderzijds geeft dat “onperfecte” wel wat meer tegengewicht ten opzichte van de zuivere synthtonen. Dat XDS qua stemgeluid nochtans iets in zijn mars heeft, toont hij dan weer door vlotjes af te wisselen tussen cleane zang, screams en diepe growls die ergens uit een donker graf lijken te komen. Die verschillende vocalisatietechnieken worden verderop ook in duet gebruikt, en deze combinatie is zeker geslaagd. In the Flesh is op verschillende vlakken een veelzijdig nummer, al klinkt het toch het best op volle snelheid met prominente synths en die heerlijk demonische screams.

En het is net met deze elementen dat ook Melinoe begint. Het nummer bezingt de dood en een ontmoeting met de duivel (en dus niet met de Griekse godin van de nachtmerries zelf). Een extra meerwaarde ligt hier in de episch-symfonische onderlaag (koperblazers) die voor extra balans zorgt door de rusteloze strijkers (beiden synths vermoedelijk, maar dat hoort er nu eenmaal bij) te compenseren. Opnieuw vormen de gitaren een ééndimensionale laag die vooral een ondersteunende rol heeft, maar ook een groot deel van de opgeroepen duisternis voor zijn rekening neemt. Het tempo ligt niet extreem hoog, maar in de drums en de gitaren hoor je wel opnieuw veel energie en een onmiskenbare drive, een nerveuze aandrang die zowel ongemak als angst uitlokt. Halverwege transformeert Melinoe eventjes naar een doommetalnummer. De stijl doet me wat denken aan The Dreadful Hours van My Dying Bride. De reprise van de synth-geöriënteerde symfonische black rond 3:23 is simpelweg geniaal en hier vormt de cleane stem wel degelijk een meerwaarde. Het valt me ondertussen op dat de nummers mooi evenwichtig in elkaar zitten, met een duidelijke visie en veel coherentie.

Dat ze dan met Shatterglass een soort futurepop/blackmetalamalgaam over ons neerstorten vind ik dan weer wat misplaatst. Ok, qua shockeffect kan dit wel tellen, maar dit had deze plaat helemaal niet nodig. De combinatie werkt ook niet volledig vind ik. Black metal met beats, dat lukt nog wel, maar de VNV Nation-achtige, geëmotioneerde zang (hoe goed uitgevoerd ook) en industrieel klinkende partysynths passen hier niet. En ja, dat is een onderbouwde mening en geen blinde haat tegen het genre. Ik heb Futureperfect namelijk ook in mijn platenkast staan.

Na het mysterieuze piano-intermezzo Interlude – Burning Beyond, krijgen we het vreemd getitelde Processed are the Meek (letterlijk “De Zachtmoedigen zijn Verwerkt”, maar ik vermoed dat ik hier bepaalde finesses mis) te horen. Ook de start van dit nummer is verrassend. Verrassend mysterieus, verrassend hypnotizerend, verrassend rustig: als een langgerekte, dronende gongslag, gevolgd door tribaal klinkende hoge zang. De agressie waarmee het nummer even later explodeert is ook al onverwacht. Je kan veel over dit album zeggen, maar voorspelbaar is het tot hier toe nog niet geweest. Processed are the Meek grijpt je meedogenloos bij de keel en hoeft de gaspedaal zelfs maar met mondjesmaat in te drukken om dat verstikkende gevoel tot het einde aan te houden.

Titelnummers zijn altijd gevaarlijke beestjes, omdat ze instinctief een zeker verwachtingspatroon oproepen. Dark Festival lost de verwachtingen echter moeiteloos in. Je kan het nummer misschien nog het best vergelijken met een muzikale horrorfilm met een uitgesproken bombastisch karakter. Alles wat de band in zich heeft wordt hier in de strijd gegooid. Na de symfonische start ontploft het boeltje met een heel arsenaal blastbeats, schuurpapieren gitaarriffs en loeiende synths die tegelijk groots en angstwekkend klinken. De hoofdrol ligt echter opnieuw bij de vocalen, die uitblinken door een sublieme wisselwerking tussen de screams, growls en cleane stem van XDS. Vooral dat cleane geluid (soms klinkt het vreemd genoeg als de Belgische versie van Brian Molko) is bijzonder veelzijdig, hoewel de tonaliteit ervan toch soms maar bedenkelijk is.

Voidwork Paradigm is het nummer te veel. Het klinkt als een opvullertje: zo’n nummer dat eigenlijk niets meer toevoegt, maar er bij mag om het album toch boven die dertig minuten te laten uitkomen. Niet dat er iets mis mee is, maar het mist frisheid en creativiteit, vooral in vergelijking met de andere nummers. Het is wat je had kunnen verwachten, maar niets meer. Bij zijn voorlaatste nummer (het laatste is slechts een korte outro) wordt Plagueland dan toch voorspelbaar, en dat is jammer.

Dark Festival heeft de lengte van een dikke EP maar voelt toch echt aan als een full-length. Er is hier veel te ontdekken, maar sommige keuzes roepen toch vragen op. Met name het veelvuldig gebruik van cleane zang, terwijl dat zeker niet XDS zijn sterkste punt is (zijn screams, daarentegen…!), en de toevoeging van Shatterglass, wat het album wat uit evenwicht brengt, zijn toch minpuntjes. Het album is zeker onderhoudend en verrast regelmatig, maar mist échte hoogtepunten. Pas op het einde treedt er wat verzadiging op, maar anderzijds is er geen enkel nummer dat er echt uitspringt. Nog een laatste puntje van kritiek: ik vind dat het album iets te veel opvulling heeft: een intro, een interlude én een outro op een album van net iets meer dan dertig minuten is wel wat veel van het goede. Anderzijds wil ik de gedurfde keuzes die Plagueland maakt ook wel toejuichen en moet het gezegd zijn dat Dark Festival een interessant luisterstuk is geworden voor liefhebbers van bijvoorbeeld The Bishop of Hexen.

Ik blijf met een dubbel gevoel achter en hoop dat MVL en XDS in positieve zin kunnen bevestigen met hun volgende album.

Score:

74/100

Label:

eigen beheer, 2022

Tracklisting:

  1. Intro – Down from here
  2. In the Flesh
  3. Melinoe
  4. Shatterglass
  5. Interlude – Burning Beyond
  6. Processed are the Meek
  7. Dark Festival
  8. Voidwork Paradigm
  9. Outro – End it all

Line-up:

  • MVL – Instrumenten
  • XDS – Stem

Links: