Het Oostenrijkse thrashblackgezelschap van Irdorath bracht in 2020 zijn meer dan geslaagde vijfde album uit: The Final Sin. De culminatie van vijftien jaar (ondertussen zijn het er al zeventien) hard werken, hard schreeuwen, hard meppen en verpletterend uithalen met hun melodisch gestemde gitaren. Hoewel The Final Sin een zeer aangenaam en energiek luisterstuk was (met twee geweldige hoogtepunten in de buik van het album: The Anthem of the Final Sin en The Plague, I Am), moesten we echter wel concluderen dat het niveau van dit nieuwe werk dat van het oudere (vooral vóór Denial of Creation) aanzienlijk oversteeg. De kritiek op de eerste drie albums had vooral te maken met een gebrek aan afwisseling (in instrumentgebruik, ritme, tempo en vocalen) en transparantie (in de opbouw) van de nummers. Teveel rechttoe rechtaan, te weinig uitdieping.
Om tot deze conclusie te komen, had ik voor mijn recensie van The Final Sin alle vorige albums van Irdorath nog eens grondig beluisterd. Allemaal, behalve het debuut Götterdämmerung (Zorn der Elemente) uit 2007, dat ik nergens terug leek te kunnen vinden. Hoewel The Metal Archives dit dertig minuten durende werk ziet als een volwaardig full-length album, beschouwt de band het zelf als een EP. Hoe dan ook: ik bleef er in 2020 tevergeefs naar zoeken, terwijl het eigenlijk gewoon in zijn totaliteit op de bandcamppagina van de band te beluisteren was (en is). Door mijn eigen kortzichtigheid bleef Götterdämmerung (Zorn der Elemente) dus voor mij een blind spot in de discografie van Irdorath. Gelukkig komt de band zelf mij nu te hulp door deze EP opnieuw uit te brengen als Götterdämmerung MMXXII.
De bedoeling van de re-release is het opfrissen van het geluid van die debuut-EP uit 2007: een benadering vanuit een moderner perspectief zeg maar. Om desondanks zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven wist de band zijn toenmalige vocalist Schnitter te overtuigen om een deel van de vocalen op dit album voor zijn rekening te nemen. Net zoals The Final Sin wordt ook deze retro-EP uitgebracht via Art Gates Records.
Al van bij de eerste tonen van opener Der Flammen Preis voel ik de noodzaak om mijn mening over de vroegste albums van Irdorath wat bij te stellen en vooral te nuanceren. De energie en dynamiek van dit black/thrashamalgaam zijn inderdaad overweldigend, maar een gebrek aan afwisseling is hier zeker geen juiste voorstelling van de feiten. Meer nog: het is eigenlijk gewoon een heel aangenaam en redelijk interessant luisterstuk. De black metal is potig, met heel wat thrash- en deathmetalelementen, en het tempo ligt hoog. Ook de drumfrequentie ligt behoorlijk hoog en het wat plofferige geluid van de basdrums past perfect bij het dikke, pafferige geluid van de gitaren. Ja, Götterdämmerung MMXXII klinkt absoluut niet scherp, maar eerder lekker dik en vettig. Er is ook een mooie wisselwerking tussen een rasperige, rauwe schreeuw en een diepere versie daarvan, beiden in het Duits, waardoor het af en toe wat aan Belphegor doet denken.
Zeven nummers op een half uurtje tijd. Dan kan je dus beginnen vermoeden dat alles kort en bondig wordt gehouden. Toch wisselen korte (rond de drie minuten) en langere (zes minuten) elkaar wat af. Der Flammen Preis behoort tot het eerste type en beperkt zich dus tot de ongenadige essentie, gebald in een korte uitspatting van agressie.
Wie de originele EP in huis gehaald heeft zal zich deze nieuwe misschien toch ook wel willen aanschaffen, aangezien het geluid een enorme upgrade heeft gekregen. Anderzijds is het rommelige, wankele (en, toegegeven, vrij unieke) old-school geluid van het origineel er weliswaar niet meer, waardoor Götterdämmerung MMXXII wat aan sfeer inboet. In die zin is het jammer dat de over-the-top intro en outro niet weerhouden zijn. Te extreem voor 2022? Laten we hopen van niet: een beetje horror en ellende kan er altijd nog wel in. Wat wel positief is: de irritante blikken drumsound zijn we in het heropname-proces gelukkig kwijtgeraakt!
De meerwaarde op dit album ligt enerzijds bij de snelheid van uitvoering (en de daarbij horende dynamiek), het massieve geluid van het drumwerk en de bijpassende vocale beestachtigheid, maar anderzijds ook bij de mate van melodie die in de riffs wordt gestoken. Melodie is zeker niet overheersend, maar wordt adequaat toegepast. De riffs zijn ook niet altijd even vernieuwend (het is een re-release, laten we dat vooral niet vergeten), maar liggen wel doorlopend goed in het gehoor. Er is veel dynamiek, er is zeker voldoende afwisseling (toch wel!) en er zijn eigenlijk nergens storende momenten te horen: niets aan te merken op de samenhang en technische uitvoering.
Toch een belangrijk punt van kritiek: de nummers missen frisheid. Het is ondanks de snelheid allemaal wat lomp en gezapig. Ergens halverwege het album heb je het wel al begrepen en beginnen de nummers wat door elkaar te lopen. Als je dit vergelijkt met The Final Sin dan moet je toegeven dat Götterdämmerung MMXXII zeker een degelijk album is, maar eigenlijk geen hoogtepunten kent. Hier en daar is er wel een fijne, aanstekelijke riff, maar het mocht allemaal wat meer geweest zijn.
Het titelnummer start wat Immortal-achtig, maar daarna gaat de zweep er weer op. Dit nummer brengt ons wel enkele van de meest geslaagde melodische gitaarpassages op dit album. Degelijk, stevig, afwisselend en mooi opgebouwd rond een aantal ingenieuze tempowissels en enkele fijne riffs. Maar opnieuw slaagt dit nummer er niet in om zich te profileren tot hoogtepunt, om de rest van het album te overtreffen. Daarvoor is het kwalitatief en creatief net onvoldoende.
De bonustrack Novemberkrieg is het enige nummer dat niet op de EP van 2007 terug te vinden was. Het gaat hier om een nieuw nummer, dat jammer genoeg niet als dusdanig te herkennen is. Misschien was het de bedoeling om een nummer te schrijven dat stilistische dichter bij het oude werk van Irdorath zou aanleunen, maar echt overtuigen doet het toch niet.
Na een grondige analyse van Götterdämmerung MMXXII, de re-release van Götterdämmerung (Zorn der Elemente), moeten we toch concluderen dat het niveau van het nieuwe werk dat van het oudere, en bij uitbreiding van re-releases, aanzienlijk overstijgt. In vergelijking met het origineel is de productie en het algemene geluid uiteraard enorm verbeterd, maar ik zou The Final Sin altijd prefereren. Ik zou Götterdämmerung MMXXII echter zeker geen gebrek aan afwisseling, creativiteit en transparantie willen toedichten. Eerder een gebrek aan hoogtepunten.
Score:
70/100
Label:
Art Gates Records, 2022
Tracklisting:
- Der Flammen Preis
- Windgeist
- Form des Todes
- Bald ersäuft die Menschenbrut
- Die rache des Baumes
- Götterdämmerung
- November Krieg (Bonus Track)
Line-up:
- Markus – Gitaar, stem
- Craig – Gitaar
- Mario – Basgitaar
- Thomas – Drums
Links: