Irdorath – The Final Sin

Thrash metal gerijpt op zwartmetalen vaten. Dat is wat het Oostenrijkse Irdorath ons vol overgave serveert. De vier heren vieren dit jaar hun vijftiende verjaardag en dat doen ze met hun sterkste album tot nog toe. Van de originele line-up is enkel zanger Markus over en dat vind ik dan meestal jammer. Maar voor Irdorath maak ik graag een uitzondering, want het is duidelijk dat deze zwarte thrashers met elke release een stukje beter worden. Vooral op voorganger Denial of Creation (2017) begon de maturatie van deze band stilaan vorm te krijgen. Meer transparante songstructuren, meer afwisseling in gitaarhantering, ritme en tempo, meer afwisseling in vocalen ook. Op de albums daarvoor was de agressie vrij onafgebroken en dat werd na een tijdje best wel vermoeiend. Het Irdorath van het vorige én het huidige album heeft echter een fijne drive, is niet meer zo vermoeiend in zijn kwaadheid én schrijft krachtige, pakkende riffs.

Doorheen de geschiedenis van deze band is de thrash metal steeds wat meer op de voorgrond gekomen en dit ten koste van het blackmetalcontingent. Naast black metal en thrash metal hoor je hier echter ook elementen van death metal. Zo vind ik bij deze band vreemd genoeg zowel elementen terug van Vader en Unleashed als van een blackmetalgrootheid als Immortal.

The Final Sin start voortvarend met de blackened-deathopener Chains of Virtue. We horen hier potige, epische akkoorden die niet zouden misstaan op een Behemoth-album, waarna Markus met een krijs een heerlijke versnelling inzet. De vocalist klinkt hier met zijn hese stem wat als Ashmedi van Melechesh en ook het nadrukkelijk melodische gitaarwerk doet wat aan deze band denken. Toch sluipen er hier regelmatig deathmetalingrediënten in, zoals een wervelende solo en bijzonder krachtige riffs die door hun frequente herneming voor de ruggengraat van het nummer zorgen.

Waar het openingsnummer nog een duidelijke deathmetalstempel meekreeg, krijgen we de eerste thrashritmes te horen op het volgende nummer: Debaptized. Het is echter vooral het heel groovy tweede thema (na ongeveer één minuut) dat hier de show steelt. De verschillende thema’s worden hier stijlvol met elkaar verweven en elke twintig seconden of zo krijg je weer iets anders te horen. Lekker afwisselende track dus! Redeemer of the Heretics ligt wat in dezelfde lijn, maar dit nummer is een stuk energieker dan het vorige en ontwikkelt zich rond een gejaagde riff met bijhorende blastbeatexplosie. Die combinatie van een uitgesproken creativiteit in melodieën, veel energie (én blastbeats), een rijkelijke portie pakkendheid en een aangename afwisseling vinden we ook in de daaropvolgende nummers terug. Halverwege het album is het al duidelijk dat Irdorath op The Final Sin geen droge kost wil serveren, maar de luisteraar een volledig smakenpalet aanbiedt, rijkelijk overgoten met een pittig sausje dat lekker lang in je muzikale geheugen blijft kleven.

En dan moet het indrukwekkende tweede deel van het album nog komen! Met The Anthem of the Final Sin heeft The Final Sin namelijk een hoogsteigen hymne in huis. Alsof Irdorath een geboren symfonische metalband was, opent dit nummer als de soundtrack bij één of andere epische blockbuster met koperblazers en percussie. De grootsheid van de leadmelodie doet me eerder aan een band als Vader (nieuwer werk) denken dan aan eender welke blackmetalband. Toch zou je er gaandeweg wel wat Dark Fortress (en ja, ook Dimmu Borgir) in kunnen horen door de symfonische inslag en de nogal potige aanpak van het blackmetalsegment. Dit nummer heeft eigenlijk alles om een blijver te worden in ieders playlist met favorieten. Een toppertje!

En dan denk je dat je het hoogtepunt van het album wel gehad hebt. Maar och, daar denkt Irdorath toch even anders over. Zin in een adrenalinestootje en op zoek naar een bijhorende soundtrack? The Plague, I Am thrasht erop los dat het een lieve deugd is. Het is agressief, strak, geestdriftig, meeslepend én opzwepend. Het perfecte nummer voor al uw fietstochten en joggingescapades dus! Zeer sterk dat Irdorath niet één, maar twee heerlijke nummers na elkaar laat horen, en dan nog zo diep in de tracklist.

De laatste twee nummers van dit album zijn wat minder verpletterend en overstijgen amper het predicaat “degelijk”. Toch is The Final Sin een meer dan gemiddeld album geworden, met twee absolute hoogtepunten op plaatsjes zes en zeven dus, zoals hierboven beschreven. Een moedige aanval op de jaarlijst zou ik durven zeggen, maar net iets te weinig constant om een plekje te verdienen. Toch zeker de moeite waard voor liefhebbers van de extremere metalgenres om eens van wat naderbij kennis te maken.

Score:

83/100

Label:

Art Gates Records, 2020

Tracklisting:

  1. Chains of Virtue
  2. Debaptized
  3. Redeemer of the Heretics
  4. Divine Delusion
  5. Disgust of Enlightenment
  6. The Anthem of the Final Sin
  7. The Plague, I Am
  8. Shatterer of Worlds
  9. When the Last Bell Falls Silent

Line-up:

  • Markus – Stem, gitaar
  • Craig – Gitaar
  • Mario – Basgitaar
  • Thomas – Drums

Links: