Bij Carnival of Flesh doen ze heel erg hun best om de absolute top te bereiken in hun genre. Deze heren uit Belgrado (Servië) spelen symfonische black metal en hebben overduidelijk de intentie om daarin te excelleren. Op hun debuutalbum Stories from a Fallen World (2015) lieten ze alvast een rijk en vol geluid horen dat in vele opzichten te vergelijken viel met de melodische mystiek van oude Cradle of Filth, inclusief (demonisch klinkend) spoken word en andere gruwel-kunstgrepen. Geïnspireerd, ja, maar een copycat is deze band zeker niet. Carnival of Flesh zorgde op zijn debuut voor voldoende eigen inbreng en gaf die oude Cradle of Filth-stijl een fikse opfrisbeurt. Waar Cradle het vooral moet hebben van zijn occulte duisternis en doodse horror, klonk Stories from a Fallen World eerder episch en strijdvaardig, met een scherper en potiger gitaargeluid, strak drumwerk en iets speelser keyboardwerk. Je hoort er regelmatig echo’s van Naglfar in terugkomen, maar er zijn ook heel wat raakpunten terug te vinden met (ik geef het toe: dit is op zich geen gekende referentie) Iscuron, een jonge Italiaanse band die ik zelf pas recent ontdekte en die misschien zijn inspiratie wel haalde bij deze Serviërs. Daarnaast zijn er met name in het gitaarwerk wel wat deathmetalinvloeden te horen.
Hoewel collega Yves Pelgrims niet direct overtuigd was van hun kunnen op Stories from a Fallen World, kon ik de creativiteit, melodiciteit en dynamische punch van dit album best wel appreciëren. Het was onmiddellijk duidelijk dat deze band met zijn muziek heel hoog mikt. Er werden dan ook kosten nog moeite gespaard om voor een heel professionele omkadering te zorgen, die zich uit in een gesofisticeerd ogende website, stilistisch verfijnd artwork, een eigen zegelfiguur (in de vorm van het stuurwiel van een schip) én een uitgebreide promo (inclusief professionele fotoshoot én een apart document met lyrics, wat toch eerder een zeldzaamheid is).
Even voorstellen. Carnival of Flesh werd in 2002 opgericht door vocalist Dachaz en toetsenist Damjan, met als doel om het Servische blackmetalwereldje op zijn kop te zetten met een nieuw, onconventioneel geluid. Bandleden kwamen en gingen, maar een stabiele line-up kon niet opgebouwd worden. De band splitte dan ook in 2008 zonder één enkele release achter te laten. Carnival of Flesh verrees uiteindelijk weer in 2014 als studio-project. In 2015 haalden ze hun beste nummers van onder het stof, die ze uitbrachten onder de naam Stories From a Fallen World (een verwijzing naar hun eerste, mislukte opstart misschien?). Het duurde vervolgens opnieuw zeven lange jaren vooraleer Carnival of Flesh nog eens een teken van leven gaf, maar hier is het dan toch: album nummer twee, Anthems Of Extinction.
Beide albums zijn in eigen beheer opgenomen, wat ik gezien de (naar wat ik vermoed) torenhoge ambities van deze band een vreemde keuze vind. De productie op Stories From a Fallen World was al meer dan behoorlijk en paste perfect bij hun stijl, maar op Anthems Of Extinction mag er toch gesproken worden van een upgrade op dat vlak. Het geluid krijgt deze keer iets meer ruimte en meer diepte, waardoor het grootser en weidser aanvoelt. Het is ook organischer, levendiger, maar wel minder pittig en to-the-point. Met Anthems Of Extinction wil Carnival of Flesh vooral een boodschap overbrengen: dat de mensheid voor zijn eigen ondergang aan het zorgen is door zijn directe (natuurlijke en sociale) omgeving te verwoesten. Het is zeker geen super origineel thema, maar wel eentje dat altijd actueel blijft.
Anthems Of Extinction mikt veel meer op sfeer en “de boodschap” dan zijn voorganger, die het toch nog net iets meer moest hebben van zijn synth(etische) frivoliteiten, zijn pakkende melodieën, zijn scherpe dynamiek en zijn vette riffs en dito ritmes. Het nieuwe album boet dus in aan scherpte en aanstekelijkheid, maar voegt dan wel weer meer sfeer en afwisseling toe. Toch kabbelen sommige nummers net iets teveel verder zonder hoogtepunten, terwijl andere wél kunnen boeien en bekoren. Het is dus een album met ups en downs geworden.
Opener Angst start bijvoorbeeld al geenszins verpletterend. Traag tot mid-tempo, met enkele voorgekauwde riffs en een leadmomentje hier en daar. Het valt heel erg op dat de teksten centraal moeten staan: Dachaz is heel begrijpelijk en schuwt het gesproken woord ook niet om alles nog nét iets duidelijker te maken. Eigenlijk zijn het deze stukken met gesproken tekst die nog het meest opvallen hier. Verder is het jammer genoeg allemaal nogal vlak en niet gedenkwaardig.
De start van The One voorspelt gelukkig wel wat beterschap, want de speelse synthbliepjes geven het begindeel een heuse Dimmu Borgir-vibe mee. Als ik dan naar de Eonian-achtige albumcover kijk, dan past die stijl hier wel. Dit nummer heeft veel meer drive dan Angst en beukt stevig vooruit, met heel wat blastbeats en zelfs wat thrash- en deathmetalmomenten. Toch ligt het hoogtepunt aan het einde, met een onverwacht maar heerlijk log stukje doomblack.
Een album met ups en downs dus, de ene keer vol in het offensief, de andere keer trager, oninteressant en eendimensionaal. Het niveau van de hierboven genoemde inspirerende bands wordt nergens gehaald, al kan je hier en daar wel pareltjes op vlak van songwriting en melodie-uitwerking opvissen. De centrale riff in het tweede deel van het uptempo Mask of Humanity getuigt bijvoorbeeld van heel wat kracht, diepgang en emotie. Ook de manier waarop het lange Rapacity wordt voorzien van bakkenvol sfeer door gefluister, natuurgeluiden en een wisselwerking tussen lugubere, nachtmerrie-achtige thema’s en lichtere, dromerige melodieën is best indrukwekkend. Ondanks zijn lengte blijft Rapacity boeien door deze combinatie van sfeerschepping en melodie. Klasse!
The Great Escape valt vooral op door zijn new wave openingsritme, diepe cleane vocalen en subtiel post-metalsolowerk. En door de net iets té voor de hand liggende Raining Blood-verwijzing. Toch breekt het nummer nergens echt door het ijs en blijft het wat teveel op de vlakte. Datzelfde gevoel heb ik bij Liberation, een nummer dat de leadgitaar overuren laat kloppen maar vooral samenhang mist.
Wat Carnival of Flesh hier neerzet is niet altijd even fris en origineel, maar als ik even mag terugkomen op mijn inleiding: ze doen enorm hun best om te blijven verrassen, af te wisselen en boeien. Er zijn geen twee nummers met perfect dezelfde stijl. Zelfs de passend getitelde afsluiter, Requiem for a World, wijkt wat af van de rest door zijn tragere, zwaardere aanpak. Carnival of Flesh blijft ook thematisch mooi consequent. Toch lijkt deze werkwijze niet echt te lonen, want de nummers missen vaak overtuiging, hoe hard men ook probeert. Ik merk dan ook dat ik veel vaker teruggrijp naar Stories from a Fallen World, dat veel aangenamer wegluistert.
Wel nog dit: ik heb deze recensie wel tien maal moeten herschrijven, want in het begin vond ik dit album echt ondermaats in vergelijking met zijn voorganger. Gaandeweg (na héél veel luistersessies) begon Anthems Of Extinction wel wat van zijn troeven te tonen en sommige nummers hebben me ondertussen overtuigd van hun meerwaarde. Jammer genoeg worden de downs onvoldoende gecompenseerd door de ups en ligt de totaalscore dus wat aan de lage kant.
Score:
69/100
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- Angst
- The One
- Tropical Plunder
- Can of Sorrow
- Mask of Humanity
- Rapacity
- The Great Escape
- Liberation
- Requiem for a World
Line-up:
- Dachaz – Stem
- Damjan Dobrila – Keyboards
- Vojin Ratković – Drums
- Marko Ilić – Gitaar
Links: