Dat black metal een immens populair metalgenre is, heeft het waarschijnlijk voornamelijk te danken aan zijn veelzijdigheid. Het leent zich namelijk perfect voor verweving met andere genres, ook buiten de grenzen van het metaluniversum: punk, rock, klassieke muziek, folk, jazz, elektronische muziek, industrial, middeleeuwse muziek, noem maar op… Het is zo divers dat er altijd wel een combinatie kan gevonden worden die als een spreekwoordelijk dekseltje past op het al even spreekwoordelijk potje, gevuld met persoonlijke voorkeuren van de luisteraar.
Iscuron, een kraakvers éénmansproject uit Noord-Italië (opgericht in 2020), neemt echter geen genoegen met een één-op-één vermenging. De band laat weten dat het atmosferische black metal combineert met klassieke, elektronische én middeleeuwse muziek. Ik kan u nu al zeggen dat daar niets van gelogen is: al deze elementen zijn zeer erg herkenbaar aanwezig doorheen de nummers. En hoe vreemd het ook klinkt: het past allemaal perfect in mekaar en deze merkwaardige constructie blijft dan ook moeiteloos overeind! Als een pastasaus propvol verschillende groentjes of een Aziatisch gerecht dat zuur, zout, bitter en zoet combineert: The Nothing Has Defeated Atreyu is een explosie van muzikale smaken die je doet verlangen naar een extra portie lekkers voor de oren. Less is soms more, maar in het geval van Iscuron is het geheel duidelijk veel meer dan de som van de delen.
Voor we dit complexe album van wat dichterbij bekijken, toch nog iets over de titel. Als kind was The Neverending Story lange tijd mijn favoriete film (terwijl hij mij telkens weer tot tranen bewoog) en daarom trok deze titel onmiddellijk mijn aandacht. Toch heeft enkel het titelnummer een inhoudelijke connectie met de film. De nummers hebben anderzijds wel een centraal thema: deceptie, weemoed en fataliteit. Het gevoel dat alles verloren is, dat er geen hoop meer is en dat het einde nadert. Van de verwoestende kracht van een storm (The Silent Storm) over de vergankelijkheid van het leven (Everlasting Realm) tot de gruwel van heksenvervolgingen (Caterina 1667): het eindigt uiteindelijk allemaal in ontnuchterend verlies. Deze droeve thematiek kronkelt zich als een rode draad doorheen The Nothing Has Defeated Atreyu en in die zin past deze release perfect bij de sfeer van The Neverending Story. Artax die verzwolgen wordt in het Moeras der Droefheid: dat is de ijskoude, hartverscheurende, onontkoombare realiteit die nooit in een kinderfilm had geportretteerd mogen worden, maar waarrond Iscuron nu zijn debuut heeft gemodelleerd.
En dat debuut begint met The Silent Storm. De combinatie van strijkers en piano aan het begin doet me dan weer denken aan die andere hopeloze film: Requiem for a Dream. De melodie is niet helemaal dezelfde, het gevoel dat hier opgewekt wordt is dat wel. Bewust of niet, opnieuw past het perfect samen: een soort troosteloze schoonheid die onmiddellijk de emoties beroert. Gaandeweg bouwt het nummer op: eerst met een eenvoudige synthmelodie en pas in een volgende fase komt het blackmetalsegment erbij. Niet in zijn totaliteit weliswaar, want het nummer wordt vooral gedragen door (spookachtige, bijna spacy) synths, drums en gesproken woord. De gitaren vormen een amper hoorbare grondlaag en laten zich slechts met mondjesmaat wat duidelijker horen. De drums lijken overigens geprogrammeerd: het tempo is zeer snel, gevoelloos en onmenselijk gelijkmatig. Hierdoor kan je The Silent Storm vooral omschrijven als kil, afstandelijk, bloedeloos. En dat zal toch écht wel de bedoeling zijn.
Princess Of A Dead Land heeft niet alleen een middeleeuws thema, het klinkt ook als een middeleeuwse dans. Een dans van de doden weliswaar. De synths bestaan hier uit een walsende onderlaag en een bovenlaag van orgel. Daar komt al gauw nog een laagje klokjes bovenop, enkele spatjes sterrenstof hier en daar en vervolgens ook nog iets wat op pizzicato lijkt. Een hele synth-millefeuille dus, maar het glazuur erbovenop wordt gelukkig uit een spuitzak vol pompende black metal gehaald. Gedragen door salvo na salvo aan ratelende blastbeats vermengen al deze elementen zich, waarbij de thema’s elkaar in sneltempo opvolgen. Opnieuw wordt er gebruik gemaakt van gesproken woord, dat nog wat extra toevoegt aan de al heel complexe atmosfeer. Een track met enorm veel drive en héél veel afwisseling. De zwartgalligheid komt hier voornamelijk van de vocalen, die contrasteren met het orkestrale karakter van het nummer zelf. Opnieuw ligt alles geweldig aangenaam en evenwichtig in het gehoor. Geen hapklare brok voor de doorwinterde liefhebber van furieuze black, dat dan weer niet.
Wie symfonische black metal zegt, zegt zeker ook Limbonic Art. Mighty Winter Night is Iscurons ode aan deze Noorse veteranen. Een snel nummer vol symfonisch bombast, dat opnieuw balanceert tussen de donkere middeleeuwen en een kosmische toekomstvisie. Het valt ondertussen op dat de teksten zeer kort en eenvoudig gehouden zijn, maar ook nu weer gaan ze over eenzaamheid, koude en dood. De stijl die Iscuron hanteert is mogelijks niet voor iedereen weggelegd, maar niemand zal kunnen ontkennen dat het een ware hitmachine is. Nummer na nummer bombardeert de band ons met boeiende melodieën, opzwepende ritmes en een flinke dosis energie. Het gesproken woord en de teksten die dat naar voren brengt zorgen dan weer voor het donkere kantje van de muziek.
Het elektronische element komt nog wat extra naar de voorgrond op het übercatchy, Mysticum-achtige titelnummer, The Nothing Has Defeated Atreyu. Als er één nummer is dat als vlaggendrager voor dit album mag optreden, dan is het toch zeker dit titelnummer wel. Naast de evidente aantrekkingskracht van het elektronische leidriedeltje en de mee”spreek”baarheid van het refrein zijn het vooral de onderliggende melodieën die voor de finishing touch zorgen. Dit nummer is echt af, en probeer er maar eens stil op te blijven zitten!
Ik heb het gevoel dat dit grotendeels uit een doosje komt, maar eerlijk gezegd: al kwam het uit een broodrooster, als de muziek erin slaagt om je elke keer weer op “repeat” te doen drukken, dan vind ik het gewoon goed gemaakt. Afsluiter In The Darkness hoef je zelfs niet in repeat te zetten: na één luisterbeurt blijft deze trage track nog dagenlang natrappelen in je onderbewustzijn:
“In the darkness. The place where I can see. In the darkness. The place where I can feel. In the darkness. The place I don’t want to leave.”
Het rouwproces van The Nothing Has Defeated Atreyu heeft helemaal aan het einde plaats gemaakt voor aanvaarding.
Arm paard…
Score:
85/100
Label:
Eigen beheer, 2021
Tracklisting:
- The Silent Storm
- Princess Of A Dead Land
- Mighty Winter Night
- Everlasting Realm
- The Nothing Has Defeated Atreyu
- Caterina 1667
- In The Darkness
Line-up:
- Onbekend – Alles
Links: