Begin vorig jaar sprak Leorachka namens Zware Metalen uitgebreid met Mark Jansen over Omega, het toen nog kakelverse album van Epica. Echter, het album in kwestie is nooit besproken alhier. Een omissie die we bij deze herstellen. Voor alle achtergronden bij dit album verwijs ik je graag naar het interview waar Mark ingaat op het thema van deze plaat. Muzikaal valt er ook genoeg te melden over Omega.
De heren en dame van Epica hebben er alles aan gedaan om van Omega een knaller van een album te maken. Het City Of Prague Philharmonic Orchestra werd ingehuurd om de orkestpartijen in te spelen, er werden een kinderkoor en kamerkoor aangerukt, Indiase inheemse instrumenten ingespeeld vanuit India en Zaher Zorgati (Myrath) nam nog wat zanglijnen in het Arabisch op. Aan Joost van den Broek de schone taak om al deze partijen een plek te geven op dit album, naast alle vocale en instrumentale geweld van de band zelf.
Om daar mee te beginnen: de mix van dit album is geweldig! Waar op The Holographic Principle de mix nog wel eens te druk, te vol en platgeslagen was, klinkt Omega veel transparanter. Erg knap als je bedenkt hoe ‘vol’ de muziek af en toe is. Door de open mix zijn er veel meer details in de muziek hoorbaar.
Muzikaal is Omega een logisch vervolg op het eerdere werk van de band. Na het intro Alpha – Anteludium klinkt Abyss Of Time erg vertrouwd. Het nummer heeft de typische opbouw die we van Epica gewend zijn. Het eerste deel laat zich horen als een powermetalnummer, waarna de sfeer in het tweede deel omslaat en de duistere kant van de band de overhand krijgt. In deel drie wordt het thema van deel één nog eens dunnetjes in een toontje hoger overgedaan. Het is niet het meest verrassende nummer van de plaat.
Het navolgende The Skeleton Key bevalt een stuk beter. Het nummer zit qua opbouw sterk in elkaar en is een feest voor het oor dankzij de koren, het orkest en alle details die in de muziek terug te horen zijn. Bovenal kent het nummer een prachtig refrein. Seal Of Solomon voelt daarna toch wat meer als een knip-en-plak-werkje. Het nummer begint sterk met wederom een geweldig refrein dat wordt ingezet door het koor, maar de wisseling tussen de zware partijen en het refrein lijken een beetje gezocht. Ook de powermetalpassage halverwege lijkt er een beetje tussen geplakt.
Daarmee komen we ook bij het mijns inziens zwakste punt van dit album. De overgangen en tempowisselingen klinken soms té gezocht en bij elkaar geplakt. Exemplarisch daarvoor is Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe, dat geweldige fragmenten kent, maar als geheel luistert als de sonische weergave van een lappendeken. Dat het ook anders kan laat de band horen op nummers als Gaia en Code Of Life. Die nummers zitten erg sterk in elkaar en kennen een goede flow.
Op een Epica-album hoort natuurlijk ook een ballad waarin Simone kan excelleren. Op dit album is dat het prachtige Rivers waar Simone laat horen hoe enorm zij zich als zangeres heeft ontwikkeld. Het is ook de aftrap naar het sterkste gedeelte van dit album waar de band zich van zijn beste kant laat horen met als klapstuk het afsluitende Omega – Sovereign of the Sun Spheres.
Ondanks de kritiekpunten blijft overeind dat Omega een erg sterk album is geworden dat wat mij betreft al het eerdere werk van de band overtreft.
Score:
83/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2021
Tracklisting:
- Alpha – Anteludium
- Abyss of Time – Countdown to Singularity
- The Skeleton Key
- Seal of Solomon
- Gaia
- Code of Life
- Freedom – The Wolves Within
- Kingdom of Heaven Prt. 3 – The Antediluvian Universe
- Rivers
- Synergize – Manic Manifest
- Twilight Reverie – The Hypnagogic State
- Omega – Sovereign of the Sun Spheres
Line-up:
- Mark Jansen – Grunts, gitaar
- Coen Janssen – Synthesizer, piano
- Simone Simons – Zang
- Ariën van Weesenbeek – Drums
- Isaac Delahaye – Gitaar
- Rob van der Loo – Basgitaar
Links: