Funeral Mist – Deiform

Geschreven door op 25-12-2021 om 18:08.

Funeral Mist, de eenmanszaak van Arioch. Arioch alias Mortuus. Mortuus, sinds 2004 en Plague Angel de voorman van Marduk. Sinds altijd (1993) de eigenaar van Funeral Mist. Funeral Mist, sinds altijd een black metal fenomeen dat gregoriaanse zang en christelijke elementen in zijn furieuze Zweedse black wist te verwerken met bijzonder veel gecomprimeerde venijn en haat. Waar Marduk de laatste paar albums opnieuw militanter en oorlogzuchtiger uit de hoek komt, zoekt Funeral Mist nog steeds de chaotiek en puur demonische “orthodoxe” oorden op. Zo ook op Deiform, langspeler nummer vier.

 

Het duurt even tot je de essentie van Deiform doorhebt. Het album komt langzaam op gang met het lange Twilight of the Flesh maar met Apokalyptikon en In Here barst de hel los. Meer cliché kan ik het niet uitdrukken, ik weet het. Qua gitaarbehandeling doet dit nummer mij ook denken aan de opener In Nomine Domini van het vorige album Hekatomb. U ook? Goed. Tijd om drummer Lars, eveneens actief bij Marduk voor de albums Wormwood en Serpent Sermon (in mijn ogen de meest orthodoxe blackmetalalbums van Marduk) in de verf te zetten. Hij brengt een brutaal beest tot leven met blastzucht en salvo’s die menig medemens danig op de zenuwen zal werken. Klagen en zagen, omwille van het volume van de cymbalen, mij niet gelaten. Ik ben persoonlijk fan van de hoeveelheid metaalklanken die Lars toevoegt. Verder is hij bijna onmenselijk strak repetitief, maniakaal druk in de overgangen, bij momenten ook atypisch en ronduit heavy. Qua drumsound is het effectief vrij laconiek/arrogant in de mix gezet en dat past perfect in het plaatje. De mix doet mij in ieder geval denken aan de relatief “heldere” laatste twee producties van Marduk, waarbij de gedeclameerde teksten van Arioch de leiding hebben. Krijg jij verder ook flashbacks van Mayhem‘s Grand Declaration of War? Je bent niet alleen.

Wat je zeker moet gehoord hebben van dit Deiform – ik kan het niet genoeg vermelden – is het extreem sterke en innovatieve gitaarwerk tijdens Apokalyptikon. Ik ben niet technisch genoeg om het te kunnen beschrijven, maar laat me zeggen dat het tremolowerk dusdanig snel en scheurend is dat er zich een nieuwe dimensie aan catchy duisternis manifesteert. Ook de heavy elementen (bijvoorbeeld op Children of the Urn), zoals heavy riffs en bedwelmende baslijnen, zijn ware smaakmakers van dit nieuwe album. Het kinderkoor op Children of the Urn voegt wel degelijk horror toe aan dit nummer, al duurt het mogelijk even eer je dit toelaat, net als de vrij epische oldschool jaren tachtig metal solo aan het eindr. Geen evident nummer, wel spraakmakend en een mogelijk discussiepunt onder de luisteraars. 

Ondertussen hebben we ook In Here overleefd, dermate agressief en brutaal dat 1349-fans zich afvragen waarom ze nog nooit naar Funeral Mist geluisterd hebben. Uiterst viriel en moordend tegelijkertijd. Geen oefening in extremiteit, gewoon pure zwarte emotie uit de onderkant van het ego genaamd Arioch. Nog iets te vertellen? Ja hoor, de sublieme melodieusiteit op Hooks of Hunger, waar je als Dark Funeral-fan van het uur Diabolis Interium he-le-maal vloeibaar van zal worden. Vreemd genoeg doet het titelnummer, een ware oldschool heavy metal hymne, mij net als het openingsnummer vrij weinig en is het vooral het verpulverende Into Ashes dat als afsluiter alles wat nog recht staat omver maait. Nog maar eens luisteraars lokken? Satyricon‘s finale The Scorn Torrent, ontdaan van theatraliteit, ondergedompeld in woede, alles vernietigend. Funeral Mist‘s scorched earth policy. Hierna geen muziek meer, enkel stilte.

Luistertip: ja. Gewoon ja.

Kopen: ja. Neem de dubbel-vinyl editie best, met bijhorend boekje. Ruikt ook heerlijk rokerig.

Score:

87/100

Label:

Norma Evangelium Diaboli, 2021

Tracklisting:

1. Twilight of the Flesh
2. Apokalyptikon
3. In Here
4. Children of the Urn
5. Hooks of Hunger
6. Deiform
7. Into Ashes

Line-up:

  • Arioch – Vocalen, gitaar, bas

Links: