Artwork is misschien niet alles voor een band, maar het is toch een startpunt. Het visuele aspect is een expressiemiddel waarmee een band zich in de kijker kan zetten, een referentiepunt ook voor de luisteraar, een “eyecatcher” zeg maar. En mijn aandacht heeft Enepsigos met hun overduidelijk satanische bandlogo en de monumentale, kleurrijke albumcover van hun nieuwe album echt wel getrokken.
Enepsigos. Het klinkt heel erg Grieks, maar het is eigenlijk toch gewoon heel erg Noors. Wrath of Wraths is nog maar het tweede album voor deze band, die is opgericht in 2015, en dus klinkt de naam Enepsigos nog niet helemaal bekend in de oren. De bandleden zijn daarentegen geen onbekenden in het Noorse underground blackmetalwereldje. Vocalist V.I.T.H.R. kennen we van Nordjevel en Doedsvangr en drummer Thorns heeft zijn sporen meer dan verdiend bij talrijke bands, waaronder Blut aus Nord, Chaos Invocation, Darvaza, Acherontas en Enthroned. Dat zijn best wel indrukwekkende adelbrieven en dus lag de verwachting bij mij initieel bijzonder hoog.
De eerste voortekenen waren echter niet integraal positief. Hun eerste album, Plague of Plagues uit 2017, werd namelijk niet bijzonder positief onthaald op onze redactie, ondanks de evidente technische bagage van de bandleden. De nummers op Plague of Plagues waren te rommelig, te weinig transparant en te anoniem. Om collega Bart te quoten: “De chemie ontbreekt”. Vooraleer ik Wrath of Wraths voor een eerste maal beluisterde, hoopte ik dan ook van harte dat V.I.T.H.R., Thorns en gitarist/basgitarist Rituul deze keer de juiste reagentia gevonden hadden om een knaller van formaat te produceren.
Wat onmiddellijk opvalt, is dat Enepsigos voor continuïteit heeft gezorgd tussen zijn beide releases. Inhoudelijk door de bij elkaar passende albumtitels, maar ook muzikaal door de zachte openingsgeluiden, die spontaan lijken voort te vloeien uit de ruisende bries waarmee Plague of Plagues werd afgesloten. Het is een soort statische ruis met bijna-griezelige lusjes van gonzende klanken, waaruit de gitaren gestaag lijken op te borrelen. Ik zou het eerder een crescendo noemen dan een uitbarsting en de eerste huppelende drumslagen klinken eigenlijk toch wat slapjes. Begint Shields of Faith hier met een valse start, of is het net de bedoeling om de luisteraar op het verkeerde been te zetten? Dit drumritme wordt namelijk nog een aantal malen herhaald in de muzikale chaos die nu ontketend wordt. Er is absoluut geen sprake van structuur of samenhang en vocaal wordt de rasperige krijs van V.I.T.H.R. begeleid door schijnbaar willekeurige uithalen en korte gesproken fragmenten. Maar als alles samenkomt is het alsof je in de hel zelf bent beland: een aanhoudende eruptie van geluid die vooral zeer druk en lawaaierig is. Gaandeweg sijpelen er dan wel wat gestructureerde elementen door, van thrashy ritmes tot weidse, slepende klanklandschappen naar het einde toe. Shields of Faith brengt ons chaotische occulte black die wel wat gelijkenissen heeft met nieuw Enthroned-werk, vooral in het tweede deel van het nummer. Het mist echter de cohesie die onze Belgische vrienden zo meesterlijk hebben verwerkt in hun laatste album.
En de furie raast gewoon verder op Confess dat iets minder apocalyptisch klinkt maar verder ook niet echt iets toevoegt dat we nog niet hadden gehoord. Wanneer de storm aan het einde van het nummer gaat liggen komt dat vooral als een opluchting. Voor een tweede nummer vind ik dat alvast geen goed teken. Nochtans zijn alle elementen aanwezig om hier iets interessants van te maken: een lichtjes smoezelig geluid, lekker dreigende melodieën, stevig tempo, veel dynamiek, boeiende riffs en vooral een atmosfeer van dood en verderf.
Op Seventh Seal wordt voor een andere aanpak gekozen en dat loont: het tempo gaat omlaag en de nadruk ligt nu veel meer op de duisternis die afstraalt van de logge, slepende akkoorden die me weer heel erg aan de laatste twee albums van Enthroned doen denken. En dat is hier zeker positief bedoeld. Ook nu weer barst de hel uiteindelijk los en is het af en toe naar adem happen in die niet-aflatende stortvloed van ongefilterde haat, maar door de tragere passage daarvoor, de veranderende klankkleur van de gitaren in het middenstuk en de bezwerende vocalen aan het einde is dit nummer wel een stuk boeiender en meer in evenwicht.
Enepsigos maakt het de luisteraar niet makkelijk, of je zou verlekkerd moeten zijn op continue auditieve stress en nervositeit. Ook op The Whore is the Temple (geen idee waar dit over gaat, maar gebruik gerust je eigen fantasie…) is “blijven gaan” het motto. De spookachtige synths geven deze track een wat luguber karakter en er wordt hier ook wat gespeeld met nieuwe vocalisatievormen, waaronder kelig gesproken woord, laag gezongen bezwering en een krijsende vrouw (dat zal dan de lichtekooi uit de titel zijn neem ik aan). Wat deze nummers echter missen is een houvast, een ijkpunt, iets herkenbaars. De riffs golven af en aan maar het is jammer genoeg los zand: er is totaal geen cohesie.
Cups of Anger werd in januari al als digitale single uitgebracht, al wil dat niet zeggen dat het boven de rest uitsteekt. Bij aanvang van het nummer lijkt het gewoon meer van hetzelfde, maar halverwege lijkt de orkaan plots uitgeraasd. Dit onverhoopt rustmomentje is alleszins bijzonder welkom. De ritualistische mix van Gregoriaans koor en opera-achtige solo zang klinkt ongepast smaakvol maar wordt dan heel plots, zonder op- of afbouw, opnieuw verminkt door de volgende tempeest van smerige, gitzwarte black metal.
Het einde van Cups of Anger gaat naadloos over in afsluiter Water and Flesh, met zijn negen minuten het langste nummer op Wrath Of Wraths. Als ik, ondanks alle ongestructureerde herrie, toch op zoek ga naar wat lichtpuntjes dan vind ik het mid-tempo, groovy, bijna swingende tempo van het middenstuk wel het vermelden waard. Ik heb echt mijn best gedaan om nog iets relevants te vinden en heb bij wijze van experiment dit laatste nummer vijf keer na elkaar opgelegd om eventuele subtiele details te ontdekken, maar het blijft gewoon onsamenhangend en vooral niet gedenkwaardig.
Wrath of Wraths is in hetzelfde bedje ziek als Plague of Plagues. De kwaliteit is er en de wilskracht ook maar dit is gewoon niet interessant genoeg. De nummers zijn te rommelig, te weinig transparant en te anoniem. En ja, hier quote ik ongegeneerd uit de recensie van het vorige album. Laat ik hier kort over zijn: dit is wat teveel van hetzelfde en na een paar nummers wordt het gewoon heel erg vervelend. Het label omschrijft de stijl van de band als donker, walgelijk, gestoord en gewelddadig en dat klopt volledig. Klinkt deze beschrijving je als muziek in de oren en kan je oprecht genieten van dit soort eentonige ritualistische black metal, dan is Enepsigos misschien toch iets voor jou. Ik laat deze gifbeker echter graag aan mij voorbijgaan.
Artwork is inderdaad niet alles voor een band.
Score:
60/100
Label:
Osmose Productions, 2020
Tracklisting:
- Shields of Faith
- Confess
- Seventh Seal
- The Whore is the Temple
- Cups of Anger
- Water and Flesh
Line-up:
- V.I.T.H.R. – Stem
- Rituul – Gitaar, basgitaar
- Thorns – Drums
Links: