Nooit eerder reviewde ik een album van Enthroned. Nochtans ben ik als Belgische blakkie opgebracht met Enthroned, er was in die tijd geen ontkomen aan. Satan was destijds Game Of Thrones-gewijs enige die op de Skullthrone mocht gaan zitten. Later volgden nog de sappige verhalen over porno en advocatuur, de grappen en grollen die de band uithaalde met het verstoppen van apparatuur van bands net voor liveoptredens en de immense ego’s die Enthroned de negatieve uitstraling gaven die het verdiende.
Rond 2004 verliet Sabathan als laatste stichtende lid de band (vorig jaar trad Sabathan wel opnieuw op) maar Nornagest – die er al van in 1995 bij is – schoof gewoon een rij op en nam het leiderschap op zich. Nornagest zou trouwens een neef zijn van Kronos, je weet wel, Cronos, van Venom. Kleine wereld toch. De Portugese drummer Menthor is er ook al even bij en verdient/verdiende ook zijn sporen bij onder andere het sublieme Nightbringer, Lvcifyre en Corpus Christii (nog een Belgische connectie daar trouwens). Longtime Enthroned-liefhebber en Vlaamse blackmetalstrijder Norgaath is nu ook als vast lid opgenomen in de line-up, net zoals gitarist Shagäl. Alleskunner Neraath kennen we al wat langer.
Als ik niet misteld heb is dit het elfde studioalbum van Enthroned, een band die vooral met de albums Carnage in Worlds Beyond (een eerste keer) en Obsidium de koers danig heeft bijgesteld. De basis van razende black is altijd gebleven, maar daarnaast was er toch een drang om een breder gamma aan te bieden aan de luisteraar. Wat dreigender doomelementen werden niet geschuwd, een soort van heavy Celtic Frost/Tryptikon-magie die gezocht werd en soms werd gevonden was al lang geen uitzondering meer. Hier en daar zelfs een terugkeer naar de roots… Deze keer herken ik een tweeledig pas, met daartussen het leeuwendeel van de nummers. Enerzijds zijn er enkele militante uptemponummers met 1349 slagen per minuut, zoals Hosanna Satana (bijzonder catchy nummer) en Smoking Mirror. Anderzijds zijn er de eerder vernieuwende sfeertrekkende songs zoals Silent Redemption, die in de lijn liggen van bands als Ascension, Aosoth, Schammasch en… Nightbringer. Persoonlijk hou ik het meest van de uptempo nummers waarin drummer Menthor laat horen dat hij tot de absolute top behoort qua blackmetalslagwerk.
Zowel de snellere songs (die Enthroned‘s agressie sterker dan ooit in de verf zet) als de sfeervolle nummers (beluister bijvoorbeeld ook even het Oosters-aandoende Oneiros) laten horen dat deze band niet in herhaling valt en voldoende verse aanvoer van venijn weet te vertalen in wervelende nummers, die zich live ook prima tot uitvoer komen – zo heb ik me laten vertellen. Enthroned en zijn dode, koude zon zijn verre van vergaan. Laat het u smaken.
Score:
82/100
Label:
Season of Mist, 2019
Tracklisting:
- Ophiusa
- Hosanna Satana
- Oneiros
- Vapula Omega
- Silent Redemption
- Aghoria
- Beyond Humane Greed
- Smoking Mirror
- Son of Man
- Womb of Violence
Line-up:
- Nornagest – Gitaar, zang
- Neraath – Gitaar
- Phorgath – Bas
- Menthor – Drum
- Shagãl – Gitaar
Links: