De oorsprong van Infestus is gelegen in 2003. Voorman Andras kreeg tot 2010 ondersteuning van diverse muzikanten, maar daarna werd de band zijn soloproject. In de promosheet blaast Debemur Morti Productions hoog van de toren, tegen het arrogante aan wellicht. Hierdoor zijn de verwachtingen bij mij hooggespannen. Op zich geen enkel probleem, als het beloofde dan maar wordt waargemaakt.
Als je op zoek bent naar een simpel stukje nihilistische blackmetal dan kun je nu stoppen met lezen. Dit is geen tussendoortje. Dit zijn geen hapklare brokken. De luisteraar moet Thrypsis de tijd gunnen om tot het juiste oordeel te komen en de muziek laag voor laag ontleden. En laat dat nu nèt mijn ding zijn. Uiteraard koos ik niet voor niets dit album om te recenseren. Ik weet namelijk de voorgangers The Reflecting Void, E x | I s t en Chroniken des Ablebens net als mijn collega-redacteuren op waarde te schatten.
Infestus maakt dus geen standaard black fucking metal, daarmee doe je de band te kort. Andras heeft vier jaar aan dit album gewerkt en dat is zeker terug te horen. Dit is berekenend zoals bijvoorbeeld Secrets of the Moon. Dit is Duits. En een uitermate getergde razernij! De basis is een infusie van black- en narcotische darkmetal. Het album heeft het in zich om onbewust met je psyche te fucken. Dit is het gevolg van verschillende lagen met vele subtiele details.
‘Thrypsis’ is de medische term voor het verbrijzelen van een bot tot splinters. Ik heb het gevoel dat dit ook als zodanig tot uiting komt op dit album. Kenmerkend hierbij is de mix tussen het agressieve karakter en de breekbaarheid tijdens de rustige sfeervolle passages. De veelvuldige akoestische gitaarpassages doen me denken aan het palliatieve sfeertje dat een band als Shining weet te creëren. Verder heel veel variabele en goed getimede drumpatronen.
Alle nummers zijn van een buitengewoon hoog niveau zowel qua songwriting als uitvoering. Het pallet van emoties is onuitputtelijk: neerslachtigheid, wanhoop, bezetenheid, agressiviteit en breekbaarheid wisselen elkaar af. De duistere scream wordt gebracht met veel articulatie en overtuiging. Het stemgeluid houdt ergens het midden tussen Niklas Kvarforth (Shining) en Ihsahn (Emperor). Op sommige momenten is de maniakale vorm van dominantie met name op vocaal gebied ronduit gestoord en niet van deze wereld. Maar daarentegen heb je een tekstboekje niet nodig.
Er zijn een aantal opmerkelijke momenten op Thrypsis. Zoals bijvoorbeeld in het midden van Thron aus Trümmern, waar het ineens lijkt alsof Till Lindemann (Rammstein) is uitgenodigd voor een gastbijdrage. Noem het maar een vleugje duisternis à la Rammstein. Zeer knap gedaan. Of dan het tot driemaal toe herhalen van een stuk tekst op verschillende wijze zoals te horen is aan het einde van Seed of Agony. De eerste maal min of meer wanhopig. De tweede maal met wat meer agressie. En de derde maal doet Andras er nog een schepje bovenop in de vorm van totale bezetenheid en terging:
“But what is dead, is dead,
there is no fucking way back
with this never ending pain
I long for the end!”
Het nummer Nights begint met bijna twee minuten akoestisch gitaarspel. Wat er daarna volgt is pure waanzin rechtstreeks gebracht uit de hellekrocht. Op breekbaar gebied zijn er ook meer dan voldoende sfeervolle momenten. De piano aan het einde van Pulse of Annihilation in combinatie met de machinale blastbeats zorgen bij uw redacteur voor een dikke laag kippenvel. Het maakt net voldoende impact om van een flatgebouw af te springen, wanneer je in een suïcidale episode verkeert. Zeg maar gerust het bekende duwtje in de rug. Dit zijn slechts enkele highlights op Thrypsis. Het album staat bomvol van dit soort indrukwekkende momenten.
Daarnaast durf ik ook te beweren dat dit album een totaalervaring is. Als je eraan begint dan zit je de beladen trip tot het einde uit. Dan komt Thrypsis het best tot zijn recht. De productie is clean maar niet al te warm. Alle details zijn zeer goed hoorbaar en perfect in balans zonder afbreuk te doen aan de verdorven sfeerzetting.
De vorige albums van Infestus waren uitstekend. Dit album is dat eveneens, maar is daarnaast ook genre overstijgend. Voor sommige blackmetaladepten zal dit misschien te uitgedacht zijn. Maar voor de fans die openstaan voor een complexe entiteit gecreëerd door een zeer gepassioneerde man is dit een prachtalbum. Je kunt van de hemel in de hel komen, door een hel gaan, naar de hel gaan of gewoon naar dit album luisteren.
Infestus zetelt zich met Thrypsis op de troon van de zwartgeblakerde ruïnes der black- en darkmetal. Ik mag hopen dit nog ooit live te kunnen zien. Infestus kan dan bij mij een botje breken.
Score:
96/100
Label:
Debemur Morti Productions, 2018
Tracklisting:
- Of Unhallowed Soil
- Thron Aus Trümmern
- Seed Of Agony
- Nights
- Psychonecrosis
- Pulse Of Annihilation
- Separatist
Line-up:
- Andras – Alle instrumenten en zang
Links: