Twintig jaar. Twintig jaar bestond uw favoriete webzine gericht op de betere muziek in 2020. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In het jubileumjaar blikten we regelmatig terug op onze geschiedenis. En daar gaan we in 2021 gewoon mee door!
Aflevering 28: van Nederlandstalige blackmetal, via de laatste van Dissection naar King Diamond en Joe Satriani
Nederlandstalige black metal. In deze tijden kijkt werkelijk niemand ervan op en lijkt het wel alsof er meer bands zijn die in hun moerstaal zingen dan in het Engels. In 2006 was dat nog vrij ongebruikelijk maar was het vanuit Nijmegen/Asten operende Walpurgisnacht tich al een tijdje actief. In december 2005 kwam debuutalbum Die derwaert gaan en keren niet uit, die in april 2006 van een review werd voorzien. Redacteur Count Usher gooit er gelijk 90 punten tegenaan:
Dit alles maakt van Die Derwaert Gaen En Keeren Niet een zeer genietbare plaat die best kan wedijveren met de Noorse en Zweedse concurenten.
Het gezelschap dat zich had vernoemd naar de nacht waarin volgens het volksgeloof de geesten vrij spel hebben (van 30 april op 1 mei), maakte nog twee albums om in 2014 ten onder te gaan.
OK, het algehele bandgeluid is drastisch gewijzigd. Zo wordt er bijvoorbeeld nergens meer geblast en zijn écht snelle passages eerder zeldzaam. Dissection is daarenboven ook een pak minder melodieus geworden en meer riffgericht gaan spelen. Maar dit alles neemt niet weg dat Reinkaos heel wat goeie songs te bieden heeft.
Hoe het verder verliep met Dissection is bekend: de band hield op te bestaan toen Nödtveidt in augustus van dat jaar de hand aan zichzelf sloeg.
(..) voor wie het horen wil schurkt Rio Grande Blood eng dicht tegen muzikale genialiteit aan. Nummers als het titelnummer, het overdonderend snelle Fear (Is Big Business) en het afsluitende meesterwerk Khyber Pass spreken daarin boekdelen. Verplichte kost!
Down is niet alleen Phil, in principe staat er vijf levende legendes op het podium, en het valt ook op dat je niet naar vijf individuen (met wisselend ego) staat te kijken, maar naar een hechte groep vrienden die een godvers goede show neerzetten. De setlist bestaat uit een lekkere mix van NOLA en II, (oa Lifer, Stone the Crow, New Orlans is a Dying Whore, Bury Me in Smoke, Losing All) die eigenlijk door een groot deel van de zaal continu meegezongen werden (gebeurd dus niet alleen bij EO-jongerendagen), en het concert kreeg voor mij een hoogtepunt bij de geweldig uitgevoerde ballad Jail die me echt weer eens ouderwets kippenvel gaf. De hele sfeer op het concert was sowieso geweldig, Phil was lekker praterig en de interactie met het publiek was geweldig, wat zich uitte in een bangende. moshende, schreeuwende en zingende menigte die ook aan de behoeftes van een stel Amerikanen dacht en om en nabij de vijf kilo wiet het podium opmikte.
King is goed bij stem en de band heeft er duidelijk zin in. Na deze geweldige opening krijgen we nog een klein stukje Abigail II voorgeschoteld d.m.v. Mansion In Sorrow en het intro en outro van deze cd zodat het hele Abigail-verhaal in een notendop is verteld. Zowel Andy La Rocque als Mike Wead nemen hun ruimte binnen hun solospots en geven een aardig lesje in soleren weg.
Aan het einde blijkt dat King nog niet is vergeten dat hij de vorige tour niet zo goed bij stem was (de show voor de Tilburgshow werd zelfs afgezegd) en daarom bedankt hij het publiek nog eens voor het feit dat ze toen zo aardig voor hem zijn geweest. Dit keer mochten we echter van een af en toe behoorlijk valszingende achtergrondzangeres genieten die gelukkig maar een paar keer te horen is geweest. Hij feliciteert ons nog met de voetbaloverwinning maar dat kan me echt niet boeien want ik ben net getuige geweest van een verder geweldig optreden: 1-0 voor King Diamond!
Voor de volledigheid: Nederland won die dag op het WK in Duitsland met 1-0 van Servië en Montenegro.
De spotlight staat natuurlijk veelal gericht op Satriani maar in de achtergrond gebeuren dingen waardoor Satriani vanavond zo kan schitteren. Naast een goed geluid zorgt de aanvullende lichtshow ervoor dat het plaatje compleet is. Het relaxte A Cool New Way wordt heerlijk uitgesponnen en later weer afgebouwd totdat de laatste feedbacktoon is weggestorven. Daarna is het Satch Boogie-time. Deze song zit altijd in de set en zorgt voor een feeststemming bij zowel publiek als band. Hierna komt een trotse Joe op met zijn nieuwe liefde: zijn Super Colossal gitaar en zet vervolgens de titelsong van zijn laatste cd in. Deze song klinkt mede door de stuwende zware begeleiding inderdaad Super Colossal! Voor mij één van de hoogtepunten van dit optreden.
Na een nummer of acht en een ‘ik speel gitaar met mijn tandenimitatie a la Hendrix’, krijgen we te horen dat ze opgewarmd zijn en een verpletterende versie van House Full Of Bullets wordt op ons afgevuurd. Hierna krijgen we een korte introductie over wat hij nou precies wil uitbeelden met zijn song One Robot’s Dream. ‘Stel je voor dat robots straks zelf gaan denken en dromen. Hoe zou dat er dan uitzien?’ Het ietwat vreemde nummer (wat wil je met zo’n titel) kenmerkt zich door een vaag akkoordenschema waarvan de zes basistonen niet degene zijn die je zou verwachten. Satriani zou zelf goed door kunnen gaan voor een robot door de bewegingen, die hij met zijn lichaam en handen maakt. Deze vertonen overeenkomsten met een werkende robotarm. Naast een song over robotdromen, heeft hij ook een song gemaakt genaamd The Mystical Potato Head Groove Thing. Deze song valt echter wel onder de noemer: muzikantenmuziek daar de sweeps en snelle gitaarloopjes niet te tellen zijn.