Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we regelmatig terug op onze geschiedenis.
Aflevering 22: van het heidendom van Heidevolk tot de Metal Bijbel
In de eerste helft van 2005 is Zware Metalen uitgegroeid tot een nieuwssite: vrijwel dagelijks verschijnen er meerdere berichten uit onze wereld (Gorefest tekent bij Nuclear Blast, Fates Warning werkt aan live-album, Accept deelt video van reünie-concert ex-Metal Church-zanger David Wayne overleden), maar er zijn ook volop reviews, concertverslagen en interviews. Zoals met het jonge Heidevolk. Gitarist en bespeler van vele overige instrumenten Sebas Bloeddorst krijgt de vraag hoe serieus de band het heidendom neemt:
Is dat een kwestie van image, of nemen jullie dat bloedserieus?
Het heidendom is meer dan een image van ons. Ikzelf neem het heidendom bloedserieus ja. Ik ben er in mijn vrij tijd een hoop mee bezig. Ik lees er veel over, discussieer er over met vrienden, vier heidense feesten als Joel, Ostara, Herfstevening, en praat er veel over op onder andere op www.heidendom.nl. In de band gaan de meeste teksten ook over het Nederlands Heidendom. In Scandinavië zijn er meerdere bands die zingen/ grunten over hun heidendom. Wat veel mensen vergeten is dat wij in Nederland ook ons eigen heidendom hadden met goden als Wodan, Donar, Frya en Saxnot.
Jullie liefde voor Gelderland en de Veluwe is overduidelijk. In jullie biografie staat dat wandelen in de natuur tot jullie hobby’s behoren. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Dat je af en toe es een kwartiertje over de Veluwe rondloopt? Of kan je daar daadwerkelijk uren doorbrengen?
Als we de Veluwe opgaan, ga we nooit voor een kwartiertje. We trekken daar op z’n minst een middag voor uit maar meestal meer. Veelal reizen we naar een plek op of aan de Veluwe en beginnen we met wandelen; gewoon een kant op waar dat het er mooi uitziet. Uiteindelijk als we er genoeg van hebben lopen we op ons gevoel richting een dorp of stad en zien we wel waar we uitkomen. Regelmatig komt het voor dat we verdwalen maar uiteindelijk kom je altijd wel in de bewoonde wereld uit. Een poos geleden zijn we met een groep van Apeldoorn naar Arnhem gelopen. Daar ben je, met alle bierzuipstops tussendoor, dan wel een dag mee bezig. Graag zou ik nog eens van Hattum naar Arnhem lopen over de Veluwe, daar zal ik dan wel meer dan een dag voor uit moeten trekken.
En een leuk antwoord op de vraag hoe ver Heidevolk het kan schoppen:
Moeilijk te zeggen hoever we zullen komen, helaas kan ik onze lotbestemming niet zien maar voor ons is “the sky the limit” Voorlopige doelen van ons zijn Europese bekendheid en het aandoen van de grote (metal)festivals als Wacken, Dynamo en Lowlands. Ikzelf heb de belofte gedaan dat als wij ooit op Wacken spelen, ik Heidevolk laat tatoeëren, hehehe. We zullen zien.
Heidevolk deed Wacken Open Air in 2018 aan, maar toen had Sebas Bloeddorst de band allang verlaten en ging hij weer gewoon door het leven als Sebas van Eldik.
Vanaf de allereerste toon van Metal Church was het sfeertje meteen al heel anders. Een deel van het publiek ging al direct uit zijn dak en bleef dat het hele concert lang doen. Het stel ouwe rotten op het podium genoot er zichtbaar van en liet zich inspireren. Het werd dan ook een hartstikke leuk optreden. De volumeknoppen werden voluit opengezet ( ik heb nu, twee dagen later, nog kanariepietjes in mijn oor!) en de muziek raasde als een sneltrein door Het Patronaat.
Stom verbaasd heb ik staan kijken naar het enorm relaxte drumwerk van Kirk, die de rest van de band opjaagt in een hels tempo, maar pas halverwege het optreden begint te zweten. Maar ook het gitaarwerk van Kurt is nog niet aan slijtage onderhevig. Zichtbaar trots op de prestaties van de nieuwe band en genietend van het enthousiaste publiek raast hij met zijn Metal Church een flink stuk van het repertoire erdoor, van het luidkeels meegebrulde Ton of Bricks tot Madmans Ouverture van de nieuwste cd The weight of the World. Bassist Steve en gitarist Jay razen ook lekker mee en ook zanger Ronnie doet een stevige duit in het zakje. Wat een strot heeft die man ! De hoge gillende uithalen zijn vrijwel allemaal ongelofelijk zuiver, wat een bereik !
Het bijzonder productieve gezelschap Dream Theater brengt in 2005 alweer de achtse plaat uit en dit Octavarium wordt met luid gejuich onthaald op de redactie van Zware Metalen. Redacteur Count Usher neemt het album helemaal onder de loep:
Die laatste song, ‘Octavarium’, is cruciaal voor dit album. Niet alleen duurt het nummer bijna 24 minuten (voor de puristen: 53 seconden langer dan dat andere Magnus Opus ‘A Change of Seasons’), maar het is meteen ook het meest ambintieuze nummer dat Dream Theater ooit opnam. Een minutenlange sfeeropbouw, ingetogen passages, orchestrale ondersteunig, muzikaal avontuur, tekstuele finesse (tal van verwijzingen naar andere bands, nummers en gebeurtenissen) en een grandioze finale. Hier schieten woorden tekort. Als dit geen prog is, dan zijn Pink Floyd, Rush en Shadow Gallery dat ook niet!
Daarom kan ik wel zeggen dat dit album een kleine teleurstelling is, maar wel een kleine. Het album heeft veel overeenkomsten met KOAK, er wordt veel geblast en het geheel overdonderd je echt. Nog steeds dezelfde typische Amerikaanse brutal death metal. Toch is er op I, Monarch meer variatie gekomen en dat is zeker een vooruitgang. Er staan nu niet alleen maar snelle nummers op. De sfeer die de muziek oproept is geweldig en erg chaotisch. Er zit nog steeds een overduidelijke knipoog naar Kataklysm en de gelijkenissen met Morbid Angel komen ook weer naar voren. Het nadeel van dit schijfje is dat het iets minder overdonderend is dan het vorige meesterwerkje, feit is dat alles wel erg goed in elkaar zit. Qua productie is het album redelijk, hierdoor mist het album een klein beetje kracht.
Toch blijven de harde nummers met veel geblast erin goed in het oor liggen, maar I, Monarch vergt wel een paar luisterbeurten voordat hij echt lekker in het gehoor gaat liggen.
Headliner Lamb Of God had over belangstelling niet te klagen. De naam van de band werd voor aanvang in de zaal gescandeerd en vanaf de eerste tonen was het meteen feest. De trage, zware metal van deze Amerikanen deed mij af en toe aan Pantera denken en dat waren voor mij dan ook de beste momenten. Het clichebeeld werd weer eens waarheid toen de nodige joints op het podium werden genuttigd. Duidelijk een geval van een Amerikaanse band op tour die Nederland aandoet. De heren hadden hem goed hangen en bedankten de lokale koffieshop en hun favoriete biermerk. Ik vond Lamb Of God zeker niet onaardig spelen, maar ik vond het niet de beste band van de avond. Daarvoor vond ik de muziek van deze mannen toch iets te eentonig.
