The End – Elementary
Relapse Records – 2007
Ik weet nog goed toen ik ergens rond het jaar 2000 Calculating Infinity van The Dillinger Escape Plan hoorde. Alsof er een bom vol in je gezicht ontplofte, zo intens,
extreem, on(na)volgbaar en vooruitstrevend was deze plaat. Na deze klassieker in het zogenaamde mathcore genre kwamen er steeds meer bandjes met dezelfde soort dwarse,
ritmisch knotsgekke muziek met een cd op de proppen. Er waren zelfs bands die het voorelkaar kregen nóg extremer en ingewikkelder uit de hoek te komen dan de genoemde
trendsetters. Vooral in Canada schijnen nogal wat van die gestoorden rond te lopen die wel houden van een potje ongenuanceerd breaks en riffs bijelkaar rapen. Naast bijvoorbeeld
Ion Dissonance met hun Breathing is Irrelevant was ook The End, die met hun mini-cd Transfer Trachea Reverberations From Point: False Omniscient
(tsja, moeilijke muziek, moeilijke titel) een van die bands die de meest onmogelijke riffs in elkaar kon zetten. Zwaar minpunt aan deze mini-cd is
dat de band, in plaats van nummers met kop en staart te schrijven (iets waar The Dillinger Escape Plan bijvoorbeeld wel in slaagde), de riffs als los zand aan elkaar geplakt
hebben en er verder niet meer naar omgekeken hebben.
Maar daar was dan toch het debuutalbum Within Dividia, een album die een behoorlijke verbetering liet horen ten opzichte van de mini-cd. Nog steeds zo extreem als de pest,
maar de band liet wel degelijk horen over een behoorlijke dosis songwriting skills te beschikken. Ook zag ik de band in die periode live, nog steeds een van de hardste concerten
die ik ooit meegemaakt heb.
Maar wat is er anno 2007 met The End gebeurd?? Alsof zanger Aaron Wolf er na een douchesessie achter is gekomen dat ie naast verschrikkelijk hard schreeuwen ook
nog verschrikkelijk mooi kan zingen! Elementary staat naast uiterst vette riffs en breaks bol van de cleane zanglijnen en uiterst catchy meezingrefreinen, iets wat ik bij deze band nooit voor mogelijk had
gehouden. Openingsnummer Dangerous is nog een redelijk heftige track, maar het daaropvolgende The Never Ever Aftermath is zelfs een song die regelrecht in
aanmerking zou komen voor de (wat alternatievere) hitlijsten! Coupletje, refreintje, het verplichte bruggetje, het lijkt verdomme wel emocore wat ik hier voorgeschoteld krijg!
Maar dit is wel zo godsgruwelijk goed dat ik meteen helemaal verkocht ben aan het nieuwe The End! De band weet in een keer het beste van Tool, Cave-In,
Faith No More, Isis en Converge samen te voegen tot één, prachtig geheel. De nummers vliegen van de ene gemoedstoestand in de andere; word je in
een nummer als Animal nog achteloos op een blastbeat getrakteerd, in het navolgende The Moth and I wordt de oeverloze agressie weer tot de orde geroepen
middels een ballad in de stijl van The Mars Volta meets Isis meets Jeff Buckley. Het moet toch niet gekker worden, maar dit is echt schitterend gedaan!
Het navolgende Throwing Stones is weer alsof je naar Aenima van Tool aan het luisteren bent, maar dan met een behoorlijke eigen touch.
En zo gaat het maar door tot en met het laatste, meer dan negen minuten durende And Always…, een rustig nummer die door zijn mooie opbouw ook tot de hoogtepunten van dit album behoord. De kwaliteit blijft het gehele album gehandhaafd.
De band weet namelijk
het hele album door ritmisch de boel enorm spannend te houden en op de juiste momenten de juiste sfeer neer te zetten.
Dit zorgt ervoor dat Elementary nog jaren meekan en zeker niet snel zal gaan vervelen. Ik kan
dan ook niets anders dan concluderen dat ik hier met een van mijn favoriete platen van het nog prille 2007 van doen heb. Dit is heftige, moderne ROCK van de bovenste plank! Prachtplaat!
Tracklist:
- Dangerous
- The Never Ever Aftermath
- Animal
- The Moth and I
- Throwing Stones
- My Abyss
- Awake?
- A Fell Wind
- In Distress
- And Always…
Line-up:
- Aaron Wolff – vocals
- Steve Watson – guitar
- Andrew Hercules – guitar
- Anthony Salajko – drums
- Sean Dooley – bass
Links: