Slammen op Death Feast Open Air: de donderdag

Geen fest, maar feast. Want wat wordt er op Death Feast Open Air in het Duitse Andernach een buffet geserveerd voor de doorgaans onderbedeelde slam- en grindcorefans. Uit alle windstreken komen de bands en fans samen voor drie dagen stampende, vuige, brute herrie en Ruben (tekst) en Mellow (beeld) waren er bij voor Zware Metalen. Dag 1 begint met de meest toegankelijke bands waaronder The Voynich Code, Diaroe en headliner Disentomb.

Tussen de heuvels en druivenranken van de Duitse deelstaat Rijnland-Palts ligt het stadje Andernach. En hier, ingeklemd tussen pretpak Trampolino, een zwembad en een racebaan voor radiografisch bestuurbare auto’s, staat een jeugdhonk dat soms dienst doet als podium voor de metalscene. Namen als Grave Digger, Sodom, Orden Organ, Tankard, Emil Bulls en U.D.O. hebben hier recent op de planken gestaan of hebben hier shows aangekondigd. Maar sinds 2013 staat deze plek drie dagen per jaar volledig in het teken van slams, gutterals, blastbeats en pig squeals.

De poorten gaan vandaag om 16:00 uur open, maar dan sta ik nog een tentenkamp op te bouwen tussen droge paardenkeutels op de absurd grote camping. En omdat deze bands uit de underground zó intens spelen hebben ze weinig materiaal en houden ze het niet langer dan een half uurtje per optreden vol. De eerste twee bands heb ik dus aan me voorbij moeten laten gaan. Fotografe Mellow was gelukkig iets beter op tijd en heeft de foto’s van de tweede band, Pray for Pain, nog.

(Pray for Pain)

De eerste band die ik hier zie is het Deense Crown the Beast en dat is een makkelijke binnenkomer. Dit jonge vijftal speelt namelijk relatief toegankelijke death metal waar ook duidelijke grooves in te horen zijn. Het is de eerste keer dat ze in Duitsland spelen en dat vieren ze met confettikanonnen. In het publiek wordt ook al met glitter gestrooid. Publiek dat vastberaden is om deze dagen ook op dit kleine pleintje hun stappendoelen te halen door non-stop een circlepit in gang te houden. Het feestelijke Duitse debuut duurt ook maar een kleine dertig minuten, want de Denen hebben nog maar negen nummers uitgebracht. Dat is wel genoeg om ons kennis te laten maken met deze jongens en de sfeer zit er goed in.

(Crown the Beast)

Ook de volgende band is hier voor het eerst. A Call For Revenge komt helemaal uit Mexico om hier hun slamming deathcore te spelen. Ze moeten het doen met twee man minder, want hun bassist en één van de gitaristen zijn niet meegekomen, dus dat laat wel wat te wensen over, maar het overgebleven drietal maakt er het beste van. Ze zijn het centraal- en Zuid Amerikaanse publiek nog gewend, want ze vragen om een wall of death, maar daar komt niks van terecht want de mensen hier willen alleen maar rondjes lopen.

(A Call For Revenge)

Het Portugese The Voynich Code mag dit opvolgen met een veel technischere inval van het deathcore genre. Het klinkt bijna melodisch hoe de djent riffs samengaan met de drum grooves. Het meest recente album Insomnia lijkt nog niet helemaal van de grond te komen dus is deze show, die wel drie kwartier mag duren, een uitgelezen moment om een nieuw nummer als Hell’s Black Heart te spelen. De band zet in elk geval een kneiter van een optreden neer en hoewel dit geen slam is, is dit wel het optreden van de dag voor mij.

(The Voynich Code)

Nadat ik mijn wenkbrauwen heb gefronst omdat er een techno versie van Cotton Eye Joe wordt ingestart, blijkt dat we nu echt zijn aangekomen bij de Duitse undergraund. Diaroe gooit de pig squeals er direct in en we horen de kenmerkende ‘blegh’ geluiden veelvuldig langskomen. Dit zijn mannen die duidelijk al een tijdje mee draaien in de scene en weten wat het publiek van ze wil. Er wordt een lading opblaashamers in het publiek gekeild, want dat hoort bij slam, al is dit een grindcoreband. Ik heb een schurfthekel aan opblaasdingen in het publiek, maar dan ben ik hier op het verkeerde festival, want dat gaat het hele weekend door. Alles wat deze mannen doen is in het Duits en ik heb even kunnen oefenen sinds ik hier ben en volgens mij gaan alle nummers over stront, hoewel Richtiges Mindset wordt aangekondigd alsof het over cryptobeurzen gaat. Daarvoor heeft de zanger van Unhallowed Deliverence, die we eerder hebben moeten missen, speciaal een kostuum aangetrokken om gastvocalen te verzorgen. Zie ik toch nog een deel van die band. Het publiek mept er vrolijk op los met hun hamers en zelfs de invaliden in hun rolstoel doen mee met de circlepit. Bij de titeltrack van het nieuwste album, Wilkommen in der Desolation, willen ook deze heren een wall of death zien, maar zetten net voor de clash Careless Whisper in waardoor dat direct stil valt. Wat een grappenmakers. Helaas geen foto’s van dit schouwspel.

In mijn topvoorbereiding ben ik even vergeten dat ik een gemakzuchtige Nederlander ben en dus weinig cash meer op zak heb, wat ze in Duitsland nog overal voor gebruiken. Bij de enige bar op het terrein kun je dus ook alleen met cash betalen en met de paar flappen die ik nog heb ga ik de rest van de dag niet halen. Helaas is er ook geen pinautomaat aanwezig, dus ben ik genoodzaakt het stadje in te trekken voor de nodige contanten. Daarmee ben ik al een half uur verder en op de terugweg heb ik mij ook maar in een naastgelegen biergarten neergeploft voor beter eten dan de drie foodtrucks op het terrein te bieden hadden. Daardoor moest ik wel nog eens twee bands missen, maar Mellow heeft nog wat plaatjes van Guttural Slug en Hideous Divinity geschoten.

(Guttural Slug)

(Hideous Divinity)

De afsluiter van vandaag is de Australische brutal deathmetalband Disentomb. Die zijn deze maand door Europa getrokken en sluiten hun tour hier vanavond af. Gure gutterals en non-stop blastbeats schallen over het oude basketbalveld waar we op staan. Toch bepalen de gitaren het tempo, en die zijn zwaar en traag, dus de oneindige circle pit beweegt maar nauwelijks. Nummers als Vulture’s Decent en The Decaying Light slaan hard in op het publiek dat toch uitgeput moet zijn na een zonnige eerste dag waar ze niet stil hebben kunnen zitten. De frontman vraagt ook nog wie er high wordt vanavond, al lijkt me dit niet ideale muziek om stoned op te zijn. Met Cathonic Gateways en Cystic Secretion hebben de Australiërs ons dan toch een uur lang murw gebeukt met hun brute herrie en kan iedereen de tent inrollen.

(Disentomb)

Dat was dag één alweer van dit dikke festival over de grens. De rest van de dagen waren er nóg langere programma’s met nog veel brutere bands en komt de slam er pas echt in.
Geniet nog even van de sfeerbeelden uit het publiek.